Ανήλικος

Τότε που άκουγα και ονειρευόμουν...

Strappami l'anima

Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του καρναβαλιού για τους Καθολικούς και γενικότερα για τον δυτικό κόσμο. Mardi Gras, Martedi Grasso και γενικότερα Τρίτη και φαρμακερή, όλοι οι Ιταλοί έξω, ντυμένοι με τις απίστευτες στολές, αυτοσχέδιες ή έτοιμες, να ξεφαντώνουν. Δε λέω, που και που ξέρουν να διασκεδάζουν κι αυτοί. Βγήκα κι εγώ, πέρασα όμορφα. Αντάλλαξα ματιές. Είδα κόσμο που έχω σταμπάρει εδώ και καιρό. Αλλά πάνω απ' όλα, συνέχισα τα ασταμάτητα μηνύματα και τις αναπάντητες με ένα πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο το οποίο ελπίζω να εξελιχθεί, προς τα εκεί που το φαντάζομαι. Δυστυχώς είναι άρρωστος και κρεβατομένος και δεν μπορέσαμε να συναντηθούμε ακόμα. Θα φανεί. Σας είπα; Ήθελα να καθήσω κι άλλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!

Υπέροχα, λαχταριστά, νοστιμότατα. για 2 άτομα(λιγόφαγα :Ρ) 1 τόνος των 160γρ 2 αυγά 2 φλιτζανάκια τριμμένη φρυγανιά λίγο κύμινο 1 ξερό κρεμμύδι 1 σκελίδα σκόρδο Ζυμώνουμε άπαντα τα υλικά. Αφήνουμε να ξεκουραστεί και τηγανίζουμε. Αν θέλουμε τα πνίγουμε και σε σαλτσούλα και γίνονται, υπέροχα...

Γενικά όταν γράφω εδώ μέσα αποφορτίζομαι.. Τουλάχιστον συνήθως. Συναντώνται 2 γνωστοί μετά από αρκετό καιρό. Στις ζωές και των 2 έχουν γίνει πολλά. Προφανώς κανένας από τους δύο τι έχει γίνει. Ο εις, μετά από μικρής διάρκειας συζήτησης, ρωτάει μια από τις λίγες ερωτήσεις που, κατά τη δική μου άποψη, ΔΕΝ πρέπει να γίνονται σε φοιτητές και δη του εξωτερικού. Η ερώτηση φυσικά αναφέρεται στον χρόνο περάτωσης των σπουδών. Ο έτερος απαντάει ευθύς ότι είναι απροσδιόριστος. Ο εις επιμένει. Ο έτερος επαναλαμβάνει. Ο εις δώσ' του να επιμένει. Ο έτερος τότε, απλώς δίνει το url του προηγούμενου post. Έλα ξυπνάμε. Τέτοιες ερωτήσεις και μάλιστα πιεστικές δεν κάνουν ούτε οι γονείς. Χαλαρώνουμε ελαφρώς.

Αφιερωμένος στους απανταχού απόδημους φοιτητές και ειδικότερα στους Φοιτητές της Ιταλίας. Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε ούτε μέρα. Ήδη το έχω βάλει για ξυπνητήρι... powered by ODEO << >>

...θα είχα πάει τουλάχιστον στο νοσοκομείο μέχρι τώρα... Από τη Πέμπτη είμαι με ψηλό πυρετό, κρεβατωμένος συνέχεια, χωρίς να μπορώ να κουνηθώ και με συμπτώματα που δεν μου αρέσουν..

Είπαμε, να κάνουμε φθηνές παραγωγές ρε παιδιά, αλλά αυτό το κακό με τη steadicam έχει παραγίνει.. Έβλεπα κι εγώ τις σειρές φέτος στην Ελληνική tv. Κάτι δε μου κολλούσε.. Κάπως μου φαίνονταν τα πλάνα, οικτρά ψεύτικη η ερμηνεία σοβαρών ηθοποιών και δεν είχα καθίσει να το ερευνήσω εγκεφαλικά το θέμα. Σήμερα που κάθισα και παρακολούθησα ενδελεχώς κάποια επεισόδια σειρών (βλπ. S1ngles, Μαζί σου, Τελευταία παράσταση) είδα πως η χρήση steadicam είναι, πώς παίρνω εγώ την αντιβίωση αυτές τις μέρες που είμαι άρρωστος; Στον υπερθετικό.. Και καλά η συγκεκριμένη κάμερα "δραματοποιεί" τα πλάνα. Επίσης όμως είναι και φθηνότερη η εγκατάστασή της, γρηγορότερο το γύρισμα και γενικώς πασάλειμμα το όλο θέμα. Συνδυαζόμενο με μια μέτρια ηθοποιία ή ένα φτωχό λεκτικά σενάριο που βιάζεται να βγάλει περίλαμπρα αποφθέγματα (S1ngles) ή να δημιουργήσει μια "ροή" λόγου και δράσης (Μαζί σου) που ουσιαστικά δεν είναι δυνατόν να γίνει καθότι δεν υπάρχει "χημεία" των πρωταγωνιστών, κάνει

Διαταραχές της προσωπικότητας, τροφικές διαταραχές, υπερκινητικότητα, σχιζοφρένεια, κατάθλιψη, διαταραχές του άγχους, φοβίες, κρίσεις πανικού, διπολικότητα. Αν είχα διαβάσει και τα φάρμακα θα είχα δώσει και τον άλλον καθηγητή και θα είχα ξεμπερδέψει με την ψυχιατρική. Το μάθημα ήταν χωρισμένο σε δύο καθηγητές κι εγώ σήμερα θα έδινα τον έναν. Είχα όμως διαβάσει και τα θέματα του δεύτερου χωρίς να το ξέρω καθότι το "ράδιο αρβύλα" των συμφοιτητών είχε πολλά παράσιτα. Στον δεύτερο ανήκαν και τα φάρμακα. Δεν έχει σημασία όμως. Σε δύο εβδομάδες που δίνω πλαστική χειρουργική θα δώσω και τον τύπο με τα φάρμακα και ελπίζω να μη πάρω κάτω από 27.

και φοράω το μεγαλύτερο χαμόγελο EVER. Αν μπορέσω και κλείσω μήνα ήρεμος, θα είμαι τρισευτυχισμένος. Listening to: Τι σου 'κανα και πίνεις Αφιερωμένο στον Κοκό.

Γυρνώντας χθες βράδυ στο σπίτι, κοίταξα λίγο προς τα χιονισμένα Απένινα. Παρότι βράδυ, αντανακλούσαν το φως της Σελήνης και φαίνονταν επιβλητικά, άγρυπνα, να φρουρούν το οροπέδιο και τους αποκοιμισμένους κατοίκους του. Η βραδιά είχε απεριτίφ μετά τη βιβλιοθήκη με τα παιδιά και αμέσως μετά μάζωξη στο σπίτι μιας κοπελιάς για ποτάκι, συζήτηση και ένα-στη πραγματικότητα τρία-παγωτά. Αφού έπεσε σχολιασμός για τις διάφορες φτιασιδωμένες Ιταλίδες παρουσιάστριες, είδαμε και το Nip/Tuck και αξιωθήκαμε να αποχωρήσουμε κάποια μεγάλη στιγμή. Στο γυρισμό μιλούσαμε με τις κοπελιές και μιας και κατάγονται από τα μέρη της μητέρας μου - Αιτωλοακαρνανία - ψάχναμε λέξεις που να τις λένε μόνο εκεί. Όπου και θυμήθηκα τα λόιδα. Λόιδο, το : Οιασδήποτε μορφής αφέλεια του τριχωτού της κεφαλής, προσπίπτουσα έμπροσθεν του μετώπου, φράντζα, μπριτσά(βλπ. λεξικό της Μπολιαρικής). "Η Αφροξυλάνθη κουρεύτηκε μοντέρνα και άφησε φράντζα. Η μάνα της όταν την αντίκρισε ανεφώνησε 'Μαρ' σύ! Τι λόιδα είν' το

Ονειρεύεσαι... Αυτές τις μέρες διαβάζω για σχιζοφρένεια, διπολική συμπεριφορά και διάφορα άλλα παρεμφερή. Μιας κι όμως η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, εκ των οποίων άντε 6-7 να τις κοιμάμαι, τις υπόλοιπες είτε να διαβάζω είτε να κυκλοφορώ έξω, δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτώ αυτά που διαβάζω. Έτσι ο οργανισμός μου, μου έκανε τη χάρη να περάσω στη πρακτική, στον ύπνο μου. Ναι ναι (νενε :Ρ), στον ύπνο μου. Ονειρεύτηκα λοιπόν μια γειτόνισσά μου στην Ελλάδα, η οποία έχει όντως ένα άλφα πρόβλημα ψύχωσης. Περπατούσαμε στους δρόμους, μιλούσαμε, μου ανέλυε τα φάρμακά της, τη ρωτούσα πως αισθάνεται και γενικότερα κάναμε μια μίνι συνεδρία στην οποία ό,τι διαβάζω αυτές τις ημέρες, βρήκε φουλ εφαρμογή. Απίστευτο έ; Έχει πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο για τη ψυχανάλυση αλλά προς το παρόν δεν έχω χρόνο να το διαβάσω. Ειλικρινά, υπάρχουν πολλές ειδικότητες στην Ιατρική ενδιαφέρουσες, με δυσκολίες και ευκολίες, αλλά προσπαθώντας να είμαι όσο γίνεται πιο αντικειμενικός, νομίζω ότι η ψυχιατρική, η ψυχαναλυτική ψ