Ανήλικος

Βάρος της Γης

Το χωριό της μάνας μου. Απομονωμένο ψηλά στα κορφοβούνια της Αιτωλοακαρνανίας. Λιγοστοί οι κάτοικοι και νοοτροπίες που δεν συνάδουν με την κοινωνία του 1920. Οι νέοι του χωριού, όσα ανήσυχα πνεύματα γεννήθηκαν σ' αυτόν τον τόπο που φυτρώνουν οι πέτρες, αναζητούν την τύχη τους αλλού. Στην Αμερική. Αναλφάβητοι, χωρίς εφόδια, έμαθαν πολλά, όχι μόνο γράμματα, αλλά και αξίες, σεβασμό, περηφάνια. 1990.  Ευεργέτες και σωτήρες του τόπου όσοι γύρισαν πίσω. Ομόρφυναν το παραγκωνισμένο από την πολιτεία χωριό. Το καλλώπισαν, έφεραν την άσφαλτο. Κάποιοι εκεί στην Αμερική είχαν ακούσει για την αιολική ενέργεια, μαζί με τη δίκαιη μοιρασιά της διαφιλονικούμενης γης και την προτροπή για την διασφάλιση βασικών υποδομών στο ξεροβούνι. Πρόοδος. Εμπλουτισμός πολιτισμού σε έναν αναλφάβητο τόπο. Στην Ελλάδα του 2013, στην στραπατσαρισμένη ψυχή του κάθε Έλληνα που ψυχορραγεί στα πεζοδρόμια της πόλης και τον αγκαλιάζει μια μητρική αγκαλιά, είναι επιτακτική η ανάγκη αλφαβητισμού. Πολιτικά, κοινω

Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή και το φλυτζάνι οι στιγμές στο χέρι ύπνο δεν σου χαρίζουν την ημέρα. Εσπρεσάκι σκέτο, κάποιος να δείχνεις. Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή, οι ύαινες βγαίνουνε τα βράδια και με κουφάρια ανθρώπων τρέφονται. Γελούν στεντόρια. Στη θάλασσα με τα γαρύφαλλα να ταξιδεύεις. Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή, σκίσε το ριγέ χαρτί με τα όνειρα ξεκίνα νέα λίστα. Σίσυφος γίνε. Γάλα και λεμόνια λείπουν. Δυο ποτά τη νύχτα, το στάτους των ονείρων σου θα πνίξουν. Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή. Εύχεσαι να πλήθαιναν οι ανάσες τις Κυριακές της νιότης. Γιατί η Δευτέρα με Παρασκευή ατέρμονες στιγμές άπνοιας είναι.

Τον διακόπτη ανοίγω. Μνήμη σβήσε. Τα χνώτα μου αζευγάρωτα, στον ουρανό τα κρέμασα τα μπράτσα. Να πιάσω ύλη άυλη, ανύπαρκτες ανάσες, μάτια σαθρά γυάλισαν  μέσα στη νύχτα. Και η λάμψη τους Ύπνο δεν μου χαρίζει.