www.paramithas.gr

Νοιώθω πολύ τυχερός.

Έχω ακούσει για έναν κύριο χωρίς οίκτο. Χωρίς καρδιά. Έναν κύριο μαυροντυμένο, με 2-3 ουλές στο πρόσωπο, χαρακτηριστικά σκληρά και μάτια διαπεραστικά. Περπατάει πάντοτε προχωρώντας μπροστά. Σε μια ευθεία.
Στο διάβα του, τα πάντα γύρω του παίρνουν άλλη μορφή. Αλλάζουν. Ωριμάζουν.

Ο κύριος αυτός λέγεται Χρόνος. Και περπατάει πάντοτε προς μια κατεύθυνση. Αιώνες τώρα. Δίχως να ρίξει ούτε ματιά πίσω. Αφήνει σημάδια στους ανθρώπους γύρω του. Τους δίνει αναμνήσεις, τους γεμίζει εμπειρίες, άλλες όμορφες, άλλες άσχημες, αλλά πάντοτε χωρίς να τους ρωτάει. Αυτόβουλα. Σχεδόν φασιστικά.

Είναι σπάνιο για κάποιον άνθρωπο να ξανανοιώσει τα ίδια συναισθήματα που ένοιωσε στο παρελθόν. Έχει αναμνήσεις, έχει μνήμες και θύμησες, αλλά το κλίμα, την αθωότητα, το ξάφνιασμα της πραγματικής εμπειρίας, είναι πράγματα που ζει κανείς μία και μοναδική φορά για κάθετι που συμβαίνει στη ζωή του.

Νοιώθω πολύ τυχερός…

Απόψε μύρισε αγιόκλημα και βασιλικό. Απόψε χαμογέλασα με εκείνο το αθώο, το παιδικό, το αμόλυντο χαμόγελο που χρόνια τώρα έχω χάσει.
Απόψε είδα τον εαυτό μου να θέλει να ακούσει παραμύθια, με τη λαχτάρα και την αφέλεια που ο άνθρωπος διαθέτει ΤΟΤΕ και μονο τότε όταν η καρδιά του είναι αδούλευτη, άδολη, ανέγγιχτη από λύπες και καημούς, ανόθευτη και καθαρή από κάθε λογής βάσανο και σκοτούρα.

Έστω και για λίγο, απόψε είδα τον Χρόνο να ρίχνει μια κλεφτή ματιά πίσω απ’ τη πλάτη του…
…και να χαμογελάει…