...και αναρωτιέμαι
Θυμάμαι μια φράση του Καζαντζάκη. "Αν φοβάσαι να ρισκάρεις, δεν καταλαβαίνεις ότι ζεις".
Πάντα - ή σύμφωνα με ένα φίλο, όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές - προσπαθώ στη ζωή μου να ρισκάρω. Να ρισκάρω όχι τόσο ώστε να μη πληγωθώ, πονέσω, υποφέρω. Άλλωστε αυτό δεν είναι ρίσκο. Ρίσκο είναι τζόγος. Είναι να ποντάρεις στο 17 κόκκινο και εφόσον το πιάσεις, τότε κερδίζεις. Μπορεί να πιάσεις μόνο κόκκινο ή μόνο 17. Εν τω μεταξύ έχεις επενδύσει μάρκες, χρήματα, συναισθήματα και όνειρα.
Έχω κάνει αρκετές σχέσεις. Το "αρκετό" για όλους μας είναι διαφορετικό. 2, 10, 20. Ο καθένας θεωρεί κάτι να "αρκεί" όταν βγάζει κάποιο συμπέρασμα από τη διαδικασία.
Έχω κάνει λοιπόν αρκετές σχέσεις κατ'εμέ, ώστε να μπορώ να δω πόσο ανώριμος/ώριμος ήμουν, πόσο επιφανειακός/βαθύς, πόσο έδωσα/πήρα.
Αρχίζοντας μια καινούρια ιστορία αυτή τη περίοδο, βλέπω πως εκτός από μία περίπτωση, μια περίπτωση στην οποία δόθηκα εξ' ολοκλήρου, μια περίπτωση στην οποία ερωτεύτηκα βαθιά, στις υπόλοιπες ήμουν πιο επιφανειακός, χωρίς να είμαι αναίσθητος.
Όλες αυτές οι ιστορίες είχαν κάτι το κοινό. Σε όλες τις περιπτώσεις ήμουν εγώ ο κυνηγός. Σε όλες τις περιπτώσεις είχα εγώ το "πάνω χέρι" με την καλή έννοια.
Μια κολλητή μου λέει ότι "ό,τι το κοροϊδεύουμε το λουζόμαστε".
Τόσα χρόνια στην Ιταλία, πάντοτε έβριζα τους Ιταλούς, πράγμα που ακόμα γίνεται δεν τίθεται. Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτό το κωλόπραμα που λέγεται έρωτας, με τα φτερά που κάποια μέρα θα ξεπουπουλιάσω θα με έβρισκε και θα με ένωνε με ένα βέλος με έναν Ιταλό τόσο πολύ.
Σίγουρα είναι νωρίς ακόμα για να πω οτιδήποτε. Λέω όμως τούτο. Αυτή τη φορά νοιώθω κυνηγημένος. Αυτή τη φορά με φλερτάρει όπως κανείς δεν το έχει κάνει. Αυτή τη φορά έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο παθιασμένο με αυτό που κάνει, ικανοποιημένο με τη ζωή του, χαρούμενο, συγκροτημένο εγκεφαλικά(όσο μπορώ ακόμα να καταλάβω φυσικά). Πάνω απ' όλα όμως ειλικρινή.
Σε σημείο βέβαια που ενοχλεί. Κάποια στιγμή, αφού μου εξέφρασε κάποια συναισθήματά του προς εμένα, μικρά και ασήμαντα, αλλά παράλληλα και σημαντικά, αφού είχε προηγηθεί μια υπέροχη ημέρα στη Ρώμη κάνοντας πράγματα που ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έκανα, μου εξέφρασε και κάτι άλλο..
Μου είπε πως ακόμα σκέφτεται τον πρώην του με τον οποίο χώρισε 2 χρόνια πριν και με τον οποίο θα ήθελε να ξαναείναι μαζί στο μέλλον, πράγμα βέβαια που ξέρει ότι δε γίνεται.
Δε ξεκινάς κάτι καινούριο δηλητηριάζοντάς το με το παρελθόν σου. Πόσο μάλλον να βάλεις και τον άλλον σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς να γνωρίζει τους κανόνες ούτε τον συναγωνιστή του.
Ίσως το είπε σε μια κρίση ειλικρίνειας. Θα μπορούσα να το εκλάβω έτσι.
Σκέφτηκα, σκέφτηκα, σκέφτηκα, αναρωτήθηκα για το που θα πάω, πόσο θα πονέσω αλλά στο τέλος θυμήθηκα τον Καζαντζάκη.
Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας τη συμβουλή του, προσεγγίζοντας τον καινούριο άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μου με πολύ διαφορετικό τρόπο απ' όλους τους υπόλοιπους, σε σημείο να μη με αναγνωρίζω από το πόσο συγκρατημένος είμαι, προχωράω...
Είναι σαν όνειρο.. Σαν τη φωτογραφία...
Μπορεί να έκανα καιρό να γράψω, αλλά ήρθα κι έγραψα σεντόνι... :Ρ
Πάντα - ή σύμφωνα με ένα φίλο, όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές - προσπαθώ στη ζωή μου να ρισκάρω. Να ρισκάρω όχι τόσο ώστε να μη πληγωθώ, πονέσω, υποφέρω. Άλλωστε αυτό δεν είναι ρίσκο. Ρίσκο είναι τζόγος. Είναι να ποντάρεις στο 17 κόκκινο και εφόσον το πιάσεις, τότε κερδίζεις. Μπορεί να πιάσεις μόνο κόκκινο ή μόνο 17. Εν τω μεταξύ έχεις επενδύσει μάρκες, χρήματα, συναισθήματα και όνειρα.
Έχω κάνει αρκετές σχέσεις. Το "αρκετό" για όλους μας είναι διαφορετικό. 2, 10, 20. Ο καθένας θεωρεί κάτι να "αρκεί" όταν βγάζει κάποιο συμπέρασμα από τη διαδικασία.
Έχω κάνει λοιπόν αρκετές σχέσεις κατ'εμέ, ώστε να μπορώ να δω πόσο ανώριμος/ώριμος ήμουν, πόσο επιφανειακός/βαθύς, πόσο έδωσα/πήρα.
Αρχίζοντας μια καινούρια ιστορία αυτή τη περίοδο, βλέπω πως εκτός από μία περίπτωση, μια περίπτωση στην οποία δόθηκα εξ' ολοκλήρου, μια περίπτωση στην οποία ερωτεύτηκα βαθιά, στις υπόλοιπες ήμουν πιο επιφανειακός, χωρίς να είμαι αναίσθητος.
Όλες αυτές οι ιστορίες είχαν κάτι το κοινό. Σε όλες τις περιπτώσεις ήμουν εγώ ο κυνηγός. Σε όλες τις περιπτώσεις είχα εγώ το "πάνω χέρι" με την καλή έννοια.
Μια κολλητή μου λέει ότι "ό,τι το κοροϊδεύουμε το λουζόμαστε".
Τόσα χρόνια στην Ιταλία, πάντοτε έβριζα τους Ιταλούς, πράγμα που ακόμα γίνεται δεν τίθεται. Ποτέ δεν περίμενα ότι αυτό το κωλόπραμα που λέγεται έρωτας, με τα φτερά που κάποια μέρα θα ξεπουπουλιάσω θα με έβρισκε και θα με ένωνε με ένα βέλος με έναν Ιταλό τόσο πολύ.
Σίγουρα είναι νωρίς ακόμα για να πω οτιδήποτε. Λέω όμως τούτο. Αυτή τη φορά νοιώθω κυνηγημένος. Αυτή τη φορά με φλερτάρει όπως κανείς δεν το έχει κάνει. Αυτή τη φορά έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο παθιασμένο με αυτό που κάνει, ικανοποιημένο με τη ζωή του, χαρούμενο, συγκροτημένο εγκεφαλικά(όσο μπορώ ακόμα να καταλάβω φυσικά). Πάνω απ' όλα όμως ειλικρινή.
Σε σημείο βέβαια που ενοχλεί. Κάποια στιγμή, αφού μου εξέφρασε κάποια συναισθήματά του προς εμένα, μικρά και ασήμαντα, αλλά παράλληλα και σημαντικά, αφού είχε προηγηθεί μια υπέροχη ημέρα στη Ρώμη κάνοντας πράγματα που ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα έκανα, μου εξέφρασε και κάτι άλλο..
Μου είπε πως ακόμα σκέφτεται τον πρώην του με τον οποίο χώρισε 2 χρόνια πριν και με τον οποίο θα ήθελε να ξαναείναι μαζί στο μέλλον, πράγμα βέβαια που ξέρει ότι δε γίνεται.
Δε ξεκινάς κάτι καινούριο δηλητηριάζοντάς το με το παρελθόν σου. Πόσο μάλλον να βάλεις και τον άλλον σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς να γνωρίζει τους κανόνες ούτε τον συναγωνιστή του.
Ίσως το είπε σε μια κρίση ειλικρίνειας. Θα μπορούσα να το εκλάβω έτσι.
Σκέφτηκα, σκέφτηκα, σκέφτηκα, αναρωτήθηκα για το που θα πάω, πόσο θα πονέσω αλλά στο τέλος θυμήθηκα τον Καζαντζάκη.
Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας τη συμβουλή του, προσεγγίζοντας τον καινούριο άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή μου με πολύ διαφορετικό τρόπο απ' όλους τους υπόλοιπους, σε σημείο να μη με αναγνωρίζω από το πόσο συγκρατημένος είμαι, προχωράω...
Είναι σαν όνειρο.. Σαν τη φωτογραφία...
Μπορεί να έκανα καιρό να γράψω, αλλά ήρθα κι έγραψα σεντόνι... :Ρ
Με γεια το "σπίτι" στο οποίο έβαλες το "σεντόνι" ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή προσέγγιση του Ιταλόπουλου.
Αν είναι σωστή ή όχι, ξέρεις πως δε μπορώ να πω.
Σου εύχομαι Ανήλικε, να βρήκες αυτό που περίμενες καιρό.
Να 'σαι καλά! ;)
Ἐγὼ νομίζω πώς, ὅ,τι κι ἂν λέμε στοὺς ἑαυτούς μας καὶ στοὺς γύρω μας, στὴν πραγματικότητα ποτὲ δὲν ξεπερνᾶμε τίποτε. Ἁπλῶς ἀπὸ ἕνα σημεῖο κι ἔπειτα σταματάει νὰ μᾶς πονάει, παύουμε νὰ τὸ σκεπτόμαστε· ἀλλὰ εἶναι πάντα ἐδῶ. Ὁπότε μὴν σὲ χαλάει ἡ δήλωση τοῦ Ἰταλοῦ· ἁπλᾶ εἶναι εἰλικρινής, καὶ καλὰ κάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή