Ντοβρουτζάς Νο1
Είπα στο προηγούμενο άρθρο πως θα το καταλάβουν...
Ναι ίσως. Με χρόνια με καιρούς...
Σήμερα είχα (επιτέλους διότι είχα αρχίσει να ανησυχώ) την έκρηξη του πατέρα. Ειπώθηκαν βαριές κουβέντες. Πολύ βαριές. Εμπεριείχαν θανάτους και ατυχήματα... Δεν θέλω καν να τις θυμάμαι. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πως ένοιωσα. Πως έκανα τους γονείς μου να νοιώσουν. Με τι; Με κάτι που είμαι. Με κάτι που δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Με κάτι που είναι τόσο λογικό για εμένα όσο ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή.
Ντοβρουτζάς. Είναι μια λέξη που έχει αρκετά μέσα της από τα συναισθήματα που εξέφρασε ο πατέρας.
Ένα κακό είχαμε σ'αυτήν την οικογένεια. Ποτέ, μα ποτέ, μα ΠΟΤΕ όμως, δεν μιλούσαμε. Δε συζητούσαμε. Όχι για άλλα θέματα. Εκεί τα καταφέρναμε μια χαρά. Για εμάς δε μιλούσαμε. Συνέπεια; Δεν με ξέρουν. Δεν προσπάθησαν ποτέ να με μάθουν. Δεν προσπάθησα εγώ να κάνω τον εαυτό μου γνωστό (από φόβο μήπως ανακαλύψουν κάτι και πάθουν ακριβώς τον ντοβρουτζά..)
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, να σκέφτονται τα χίλια μύρια, τα χίλια όσα, ότι εγώ μπορεί να είμαι ασύδοτος, ανήθικος, χωρίς αρχές και όλα τα κακά του κόσμου και την Άρτα με τα Γιάννενα. Κλονίστικε η εμπιστοσύνη, του πατέρα μου τουλάχιστον. Χωρίς λόγο. Χωρίς να έχω πει ψέμματα. Την αλήθεια είπα. Νωρίς, χωρίς να είμαι προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσω τις αντιδράσεις τους, αλλά τέλος πάντων, την είπα.
Φοβάται. Φοβάται πως θα μαθευτεί "κάτι". Εδώ σε gay bar δε γουστάρω να πάω, εδώ δεν γουστάρω να έχει την παραμικρή υποψία ο άλλος ότι του "φαίνεται" κάτι, εδώ δεν θέλω να σπιλώσω την εικόνα μου στο ελάχιστο, πως είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρομαι για την εικόνα της οικογένειας που με μεγάλωσε, που μου εμφύσησε αρχές και ήθη, πράγματα που είναι άκρως διαφορετικά από τη σεξουαλικότητα.Πιστεύουν ότι έσφαλαν. Κακώς. Και στο κάτω κάτω, δεν έχει νόημα να βρεις ποιός έβρεξε το πάτωμα και γλύστρισες. Εσύ τη γλύστρα την έφαγες. Τελείωσε. Πως θα προχωρήσεις μετά όρθιος και δυνατός και θα περπατήσεις είναι το θέμα. Ίσως ατυχές το παράδειγμα.
Θα πρέπει να με μάθουν. Ή στην τελική ανάλυση να αναγνωρίσουν στο πρόσωπό μου τις αρχές και τα ήθη που μόνοι τους ενστερνίζονται και μόνοι τους εμφύσησαν και σε εμένα και στο δεύτερο παιδί τους.
Η μητέρα μου δεν έχει εκραγεί ακόμα. Δεν πίστευα ότι είναι τόσο δυνατή. Την έχουν λυγίσει διάφορα άλλα. Δεν θέλω να τη λυγίσω εγώ. Δεν έχω καμία πρόθεση. Όχι ότι αν λυγίσει θα αλλάξω εγώ. Αλλά όπως και τον πατέρα μου, την αγαπάω. Και θέλω να καταλάβουν ότι είμαι ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος, με τις παρέες μου, το γέλιο μου, το κλάμα μου, τη χαρά και τη λύπη μου. Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο να ερωτευτώ, να μοιραστώ τη ζωή μου, να είναι ο άνθρωπός μου και να είμαι ο δικός του. Απλώς τυγχάνει αυτός ο άνθρωπος να είναι του ίδιου φύλου.
Είμαι άνθρωπος ήπιων τόνων, δεν κάνω καταχρήσεις, σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής μου, έχω το χαρακτήρα της μητέρας μου και τον τρόπο σκέψης του πατέρα μου. Αυτό το λέω με όλη τη συνειδητότητα και την υπευθυνότητα που με διακρίνει. Έχω φίλες που με γνωρίζουν, με αγαπάνε, με σέβονται και αντίστοιχα τα ίδια κι εγώ γι' αυτές. Ανθρώπους που είναι κοντά μου στις δύσκολες και τις όμορφες στιγμές. Ανθρώπους που αγαπάω. Ανθρώπους που με καταλαβαίνουν. Που δίνουν τα πάντα για μένα κ εγώ τα πάντα γι' αυτές. Ποτέ δεν ήμουν ολομόναχος. Απομονωμένος ήμουν όταν είχα κλειστεί στον εαυτό μου και έλεγα πως θα μείνω μόνος στη ζωή γιατί φοβάμαι να πω έξω από το κεφάλι μου, αυτό που είμαι πραγματικά. Γιατί φοβάμαι να μη με εκδιώξουν όλοι και όλα.
Θέλω να βρω τρόπο να τους ηρεμήσω. Να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για την καταστροφή του κόσμου. Ότι πρόκειται για μια ανακοίνωση που σκοπό έχει το να με γνωρίσουν καλύτερα. Αρκεί να με ρωτάνε. Δεν μπορώ να μπω στο κεφάλι τους να καταλάβω τι σκέφτονται, όπως και δεν μπορούν να μπουν στο δικό μου, να καταλάβουν πως είμαι. Είμαι αυτός που ήμουν πριν 2 μέρες. Η ανακοίνωση δεν αλλάζει κάτι. Δεν αποσκοπεί πουθενά. Αν βγει κάτι από αυτήν, αυτό θα είναι κάτι θετικό για όλους. Για κανέναν ατομικά και για κανέναν εγωιστικά.
Αν ενδιαφέρομαι για την οικογένειά μου;
Τόσα χρόνια σκέψης, βουβής αλλά ώριμης σκέψης για το πως είμαστε, πως μπορώ να αναλύσω τον χαρακτήρα του ενός και του άλλου, πως μπορώ να βοηθήσω τον ένα ή τον άλλο, πως μπορώ να μη πληγώσω κανέναν τους, πως γίνεται να ελαφρύνω τον πατέρα μου ή να δώσω κουράγιο και θέληση για ζωή στη μητέρα μου και άλλα τόσα και άλλα χίλια, δεν το αποδεικνύουν; Το κακό είναι ότι δεν έλεγα πως , κοίτα, αυτό το κάνω για Εμάς. Αλλά Κάποια πράγματα πιστεύω ότι φαίνονται. Και πιστεύω ότι αν καθήσουν να τα σκεφτούν ώριμα και ψύχραιμα θα το καταλάβουν και μόνοι τους. Δεν πρόκειται να αρνηθούν ότι έκαναν καλή δουλειά όταν με μεγάλωναν. Και την έκαναν καλή. Άριστη. Ψεγάδια; Όλοι οι γονείς κάνουν λάθη. Τα παιδιά επίσης κάνουν λάθη. Αλλά η εικόνα στο τέλος, αυτό που εκτιμά ο άλλος, είναι αυτό που μετράει.
Ο άνθρωπός μου λοιπόν, μου είπε σήμερα πως θα καταλάβουν πόσο εκπληκτικός άνθρωπος είμαι.
Αυτό ελπίζω...
Ναι ίσως. Με χρόνια με καιρούς...
Σήμερα είχα (επιτέλους διότι είχα αρχίσει να ανησυχώ) την έκρηξη του πατέρα. Ειπώθηκαν βαριές κουβέντες. Πολύ βαριές. Εμπεριείχαν θανάτους και ατυχήματα... Δεν θέλω καν να τις θυμάμαι. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πως ένοιωσα. Πως έκανα τους γονείς μου να νοιώσουν. Με τι; Με κάτι που είμαι. Με κάτι που δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Με κάτι που είναι τόσο λογικό για εμένα όσο ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή.
Ντοβρουτζάς. Είναι μια λέξη που έχει αρκετά μέσα της από τα συναισθήματα που εξέφρασε ο πατέρας.
Ένα κακό είχαμε σ'αυτήν την οικογένεια. Ποτέ, μα ποτέ, μα ΠΟΤΕ όμως, δεν μιλούσαμε. Δε συζητούσαμε. Όχι για άλλα θέματα. Εκεί τα καταφέρναμε μια χαρά. Για εμάς δε μιλούσαμε. Συνέπεια; Δεν με ξέρουν. Δεν προσπάθησαν ποτέ να με μάθουν. Δεν προσπάθησα εγώ να κάνω τον εαυτό μου γνωστό (από φόβο μήπως ανακαλύψουν κάτι και πάθουν ακριβώς τον ντοβρουτζά..)
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, να σκέφτονται τα χίλια μύρια, τα χίλια όσα, ότι εγώ μπορεί να είμαι ασύδοτος, ανήθικος, χωρίς αρχές και όλα τα κακά του κόσμου και την Άρτα με τα Γιάννενα. Κλονίστικε η εμπιστοσύνη, του πατέρα μου τουλάχιστον. Χωρίς λόγο. Χωρίς να έχω πει ψέμματα. Την αλήθεια είπα. Νωρίς, χωρίς να είμαι προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσω τις αντιδράσεις τους, αλλά τέλος πάντων, την είπα.
Φοβάται. Φοβάται πως θα μαθευτεί "κάτι". Εδώ σε gay bar δε γουστάρω να πάω, εδώ δεν γουστάρω να έχει την παραμικρή υποψία ο άλλος ότι του "φαίνεται" κάτι, εδώ δεν θέλω να σπιλώσω την εικόνα μου στο ελάχιστο, πως είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρομαι για την εικόνα της οικογένειας που με μεγάλωσε, που μου εμφύσησε αρχές και ήθη, πράγματα που είναι άκρως διαφορετικά από τη σεξουαλικότητα.Πιστεύουν ότι έσφαλαν. Κακώς. Και στο κάτω κάτω, δεν έχει νόημα να βρεις ποιός έβρεξε το πάτωμα και γλύστρισες. Εσύ τη γλύστρα την έφαγες. Τελείωσε. Πως θα προχωρήσεις μετά όρθιος και δυνατός και θα περπατήσεις είναι το θέμα. Ίσως ατυχές το παράδειγμα.
Θα πρέπει να με μάθουν. Ή στην τελική ανάλυση να αναγνωρίσουν στο πρόσωπό μου τις αρχές και τα ήθη που μόνοι τους ενστερνίζονται και μόνοι τους εμφύσησαν και σε εμένα και στο δεύτερο παιδί τους.
Η μητέρα μου δεν έχει εκραγεί ακόμα. Δεν πίστευα ότι είναι τόσο δυνατή. Την έχουν λυγίσει διάφορα άλλα. Δεν θέλω να τη λυγίσω εγώ. Δεν έχω καμία πρόθεση. Όχι ότι αν λυγίσει θα αλλάξω εγώ. Αλλά όπως και τον πατέρα μου, την αγαπάω. Και θέλω να καταλάβουν ότι είμαι ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος, με τις παρέες μου, το γέλιο μου, το κλάμα μου, τη χαρά και τη λύπη μου. Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο να ερωτευτώ, να μοιραστώ τη ζωή μου, να είναι ο άνθρωπός μου και να είμαι ο δικός του. Απλώς τυγχάνει αυτός ο άνθρωπος να είναι του ίδιου φύλου.
Είμαι άνθρωπος ήπιων τόνων, δεν κάνω καταχρήσεις, σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής μου, έχω το χαρακτήρα της μητέρας μου και τον τρόπο σκέψης του πατέρα μου. Αυτό το λέω με όλη τη συνειδητότητα και την υπευθυνότητα που με διακρίνει. Έχω φίλες που με γνωρίζουν, με αγαπάνε, με σέβονται και αντίστοιχα τα ίδια κι εγώ γι' αυτές. Ανθρώπους που είναι κοντά μου στις δύσκολες και τις όμορφες στιγμές. Ανθρώπους που αγαπάω. Ανθρώπους που με καταλαβαίνουν. Που δίνουν τα πάντα για μένα κ εγώ τα πάντα γι' αυτές. Ποτέ δεν ήμουν ολομόναχος. Απομονωμένος ήμουν όταν είχα κλειστεί στον εαυτό μου και έλεγα πως θα μείνω μόνος στη ζωή γιατί φοβάμαι να πω έξω από το κεφάλι μου, αυτό που είμαι πραγματικά. Γιατί φοβάμαι να μη με εκδιώξουν όλοι και όλα.
Θέλω να βρω τρόπο να τους ηρεμήσω. Να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για την καταστροφή του κόσμου. Ότι πρόκειται για μια ανακοίνωση που σκοπό έχει το να με γνωρίσουν καλύτερα. Αρκεί να με ρωτάνε. Δεν μπορώ να μπω στο κεφάλι τους να καταλάβω τι σκέφτονται, όπως και δεν μπορούν να μπουν στο δικό μου, να καταλάβουν πως είμαι. Είμαι αυτός που ήμουν πριν 2 μέρες. Η ανακοίνωση δεν αλλάζει κάτι. Δεν αποσκοπεί πουθενά. Αν βγει κάτι από αυτήν, αυτό θα είναι κάτι θετικό για όλους. Για κανέναν ατομικά και για κανέναν εγωιστικά.
Αν ενδιαφέρομαι για την οικογένειά μου;
Τόσα χρόνια σκέψης, βουβής αλλά ώριμης σκέψης για το πως είμαστε, πως μπορώ να αναλύσω τον χαρακτήρα του ενός και του άλλου, πως μπορώ να βοηθήσω τον ένα ή τον άλλο, πως μπορώ να μη πληγώσω κανέναν τους, πως γίνεται να ελαφρύνω τον πατέρα μου ή να δώσω κουράγιο και θέληση για ζωή στη μητέρα μου και άλλα τόσα και άλλα χίλια, δεν το αποδεικνύουν; Το κακό είναι ότι δεν έλεγα πως , κοίτα, αυτό το κάνω για Εμάς. Αλλά Κάποια πράγματα πιστεύω ότι φαίνονται. Και πιστεύω ότι αν καθήσουν να τα σκεφτούν ώριμα και ψύχραιμα θα το καταλάβουν και μόνοι τους. Δεν πρόκειται να αρνηθούν ότι έκαναν καλή δουλειά όταν με μεγάλωναν. Και την έκαναν καλή. Άριστη. Ψεγάδια; Όλοι οι γονείς κάνουν λάθη. Τα παιδιά επίσης κάνουν λάθη. Αλλά η εικόνα στο τέλος, αυτό που εκτιμά ο άλλος, είναι αυτό που μετράει.
Ο άνθρωπός μου λοιπόν, μου είπε σήμερα πως θα καταλάβουν πόσο εκπληκτικός άνθρωπος είμαι.
Αυτό ελπίζω...
oh my god..ola kala na pane. kai tha pane..opos kai ola sti zooula sou:) kano polles apo tis idies skepseis, alla i diki sou katastasi einai diaforetiki my friend. i ll email u
ΑπάντησηΔιαγραφήfiliaaaaa (apto mizero parisi)
Υποστηρίζω ότι ο πιο σημαντικός παράγοντας ψυχικής ισορροπίας των παιδιών - οποιασδήποτε ηλικίας -, και αισιόδοξης προοπτικής για την ευτυχία τους, είναι να νιώθουν ότι έχουν την αποδοχή των γονιών τους. "Αποδοχή" είναι η μαγική λέξη. Μαζί με την ενθάρρυνση και τη στήριξή τους στις επιλογές τους. Ακόμα και αν όλα αυτά δεν συζητιούνται ανοιχτά. Η διστακτικότητα των γονιών να μιλήσουν ανοιχτά με τα παιδιά τους για όλα δεν σημαίνει πάντα πως αδιαφορούν ή δεν θέλουν. Είναι και το τακτ, η πίστη πως δεν πρέπει να πιέζουν για εξομολογήσεις, πως πολλές φορές είναι αποτελεσματικότερο κάποια θέματα να εγγίζονται πλάγια. Άλλωστε η αγάπη είναι πράξη και έτσι εκδηλώνεται. Επομένως, έτσι οπλισμένος με τις αρχές σου, αν εμμείνεις στις επιλογές σου, όταν παρέλθει η έκπληξη, θα επέλθει η πλήρης αποδοχή. Ο κόσμος αλλάζει και οι γονείς σήμερα προσαρμόζονται ευκολότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να ευτυχήσεις και είναι βέβαιο ότι αυτό θα ευτυχήσει και τους γονείς σου.
(θα έλεγα μόνον να μην προσαρμόσεις τον τρόπο της ζωής σου σύμφωνα με τα θέλω των γονιών σου και να μην αισθάνεσαι καμμία ενοχή)
Kanenas den antidra omorfa otan ma8ainei kati tetoio dystyxws. Se kseroun oi goneis soy apla twra 8a amfivalloun. Mh fovasai, pistevw oti 8a katalavoyn oti eisai aytos poy hsoyn, apla kai kati parapanw. Den 8a papsoyn na se agapoyn oti kai na skeftontai.
ΑπάντησηΔιαγραφήKouragio kai an 8es na milhseis egw eimai edw. :*
Αγαπητέ/ή ανώνυμε/η, σου βγάζω το καπέλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αποδοχή ίσως είναι το κλειδί ναι. Ίσως θα ήθελα να με αγαπάνε οι γονείς μου όχι γιατί είμαι παιδί τους, αλλά και γιατί είμαι ο άνθρωπος που είμαι. Πείτε την υπερβολική απαίτηση. Και όχι της παρούσης καταστάσεως και στιγμής.
Επειδή αύριο έχω ταξίδι δεν μπορώ να σκέφτομαι άλλο. Έχω μπροστά μου ώρες ταξιδιού να σκέφτομαι τα τέρατα..
Φίλοι μου, σας ευχαριστώ που υπάρχετε.
Γεωργία, Ελευθερία, Βιβή, Βαγγέλη, Θανάση, Νίκο και και και...Σας ευχαριστώ. Κι αν όχι εσάς. Το σύμπαν...
Το σύμπαν ρε γαμώτο...Το σύμπαν...
Η μαμά και ο μπαμπάς αντέδρασαν πρώτα με δυσπιστία. «Δεν μπορεί να είσαι γκέι! Κάνεις λάθος.» Ήταν τόσο αναστατωμένοι που με έστειλαν πίσω στο σχολείο και είπαν «Μην επιστρέψεις σπίτι μέχρι να σου πούμε ότι μπορείς.» Εκείνες ήταν οι πιο επίπονες λέξεις που έχω ακούσει ποτέ. Για μια φευγαλέα στιγμή σκέφτηκα την αυτοκτονία, αλλά είχα φίλους και ιερείς για να στραφώ για στήριξη. Δεν ήμουν μόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από μερικές εβδομάδες αποκατέστησαν την επαφή μαζί μου. Συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να αποφύγουν το πρόβλημα. Έπειτα από το αρχικό σοκ, ένιωσαν ένα κύμα από συναισθήματα. Θυμός. Ήταν θυμωμένοι μαζί μου που τους προκάλεσα τόσο μεγάλο πόνο και που αρνιόμουν να δω ψυχίατρο. Ήταν θυμωμένοι με οποιονδήποτε που θα μπορούσε να με είχε «κάνει» γκέι – φίλους από το κολέγιο, τους ιερείς που με συμβούλευαν και, τελικά, με τους εαυτούς τους. Ένιωθαν ένοχοι και απορούσαν, «Πώς αποτύχαμε;» Φόβος. Γνώριζαν ότι είναι σκληρό να είσαι γκέι στην κοινωνία μας, και φοβόντουσαν ότι πετούσα την κολεγιακή μου μόρφωση και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Θλίψη. Ο «μικρός Ρίκυ» δεν ήταν πια ο ίδιος. Οι προσδοκίες τους από μένα, ειδικά μια γυναίκα και παιδιά, ξαφνικά τους αφαιρέθηκαν. Πολλά είχαν αλλάξει, και θρηνούσαν για τον χαμό των ονείρων τους για τη ζωή μου…και της δικής τους ζωής επίσης.
Αν Έρον (επιμ): 2 έφηβοι στους 20. Eκθέσεις γκέι και λεσβιών νέων (Γοργώ)
Αν εκείνα τα λόγια ήταν σκληρά, το "καλύτερα να πέθαινα στο ατύχημα πριν 3 χρόνια παρά να ακούσω αυτό που άκουσα" πόσο σκληρό είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον εκείνα ήταν, φύγε και θα σε δεχτώ όταν μπορέσω...
Αυτά είναι, σε δέχομαι,αλλά έχω πεθάνει πρώτα...
Θα ήθελα να σου πω πρώτον ότι γράφεις πολύ όμορφα και ώριμα και δεν υπάρχει καλύτερη ψυχανάλυση από το να γράφουμε αυτά που μας πνίγουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια μέρα σ' αυτή τη χώρα πρέπει να απενοχοποιηθεί η σεξουαλικότητα και να μάθουν όλοι ότι η ουσία βρίσκεται στην προσωπικότητά μας και στις αρχές μας και όχι στις επιλογές των συντρόφων μας.
Δεν έχω προσωπική εμπειρία όμως θυμώνω απίστευτα όταν ακούω για γονείς που αντιδρούν έτσι γιατί το παιδί σου είναι πάντα δημιούργημά σου, το μεγάλωσες με κάποιες αρχές και αξίες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με το αν φιλάς αγόρια ή κορίτσια! Για μένα η ηθική είναι συνυφασμένη με τον τρόπο που σε διαπαιδαγώγησαν, είναι χίλιες φορές πιο ηθικό να είσαι πιστός στα πιστεύω σου και ειλικρινής σε αυτά που νιώθεις από το να εκτοξεύεις άδικες κατάρες στο ίδιο σου το παιδί :(
Υπομονή και κουράγιο και οι καλοί ποτέ δεν χάνονται! Από τον τρόπο γραφής σου φαίνεται ότι είσαι συνειδητοποιημένος, ώριμος και με παιδεία, μην αφήσεις τίποτα και ΚΑΝΕΝΑΝ να στα ακυρώσει ποτέ!!