Fateless
Βραβευμένη στο φεστιβάλ του Βερολίνου 2005. Βασισμένη στο λογοτεχνικό αριστούργημα του Ούγγρου, βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας 2002 για το ίδιο έργο, Imre Kertész.Η ατμοσφαιρική φωτογραφία καθώς και η σκηνοθετική αντιμετώπιση του πρωτοεμφανιζόμενου Lajos Koltai προσδίδουν στην ταινία μια ιδιαίτερη, όχι απολύτως βίαια, αλλά ταυτόχρονα ούτε ευδιάκριτα αγνή ματιά, των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ξεχωρίζουν οι σκηνές όπου όχι με λόγια αλλά με τις εικόνες και τις ερμηνίες ο σκηνοθέτης αποδίδει το μαρτύριο, τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Την απεγνωσμένη ανάγκη τους να "αγκιστρωθούν" στη ζωή με κάθε τρόπο και κάθε θυσία. Ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.
Πολλοί θα πουν "απλώς άλλη μια ταινία για το ίδιο θέμα". Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να τη βλέπω. Όμως παρόλ' αυτά-μπορεί να φταίει και το Ευρωπαϊκόν της παραγωγής-είναι μια πολύ ιδιαίτερη, τρυφερή, παιδική και ταυτόχρονα τόσο ενήλικη ταινία. Είναι η ματιά ενός εφήβου που ξεκινάει από το σπίτι του χωρίς συνείδηση της θρησκευτικής του ταυτότητας, καταλήγοντας να αποκτήσει ένα διεθνές διαβατήριο. Ένα διαβατήριο με το οποίο όσες χώρες κι αν επισκεφθεί δεν θα μαρκαριστεί και δεν θα σφραγιστεί, γιατί σφραγίστηκε ανεξίτηλα και βαθιά από την φρίκη της ίδιας της ανάγκης για επιβίωση. Της ίδιας της δύναμης και θέλησης για ζωή.
Δυστυχώς για τις ερμηνίες των πρωταγωνιστών δεν μπορώ να γράψω κάτι διότι η προβολή της ταινίας ήταν ντουμπλαρισμένη και έτσι δεν κατάφερα να εντρυφύσω στη συγκεκριμένη πτυχή της ταινίας όσο ίσως της άξιζε. Θα επανορθώσω ξαναβλέποντάς την στην αρχική της γλώσσα.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι...ότι τα τεκταινόμενα της ταινίας όντως αποτελούν κομμάτι της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Λυπηρό, απεχθές, διδακτικό και ελπίζω χωρίς δυνατότητα επανάληψης....
δυστηχώς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν ταυτιστεί μονο με τους ναζί και δικαίως, αλλά τα είχαν και οι σύμμαχοι. Ιάπωνικής καταγωγής αμερικανοί πολίτες, μαζώχτηκαν σε τέτοια, όπου έδαφος βρετανικό, τα ίδια. Όμως το χειρότερο ήταν ότι υπήρχαν στην Γιουγκοσλαβία με ομαδικούς τάφους που ακόμα εντοπίζονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά τα ναζιστικά στρατόπεδα, συγκλονίζουν με την άρρωστη μεθοδικότητα τους, την άρτια οργάνωση τους, και την απόλυτα ψυχρή υπολογιστική τους αντιμετώπιση στα θύματα.
Δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα από άλλα συστήματα βλέπε Σαντάμ και εξόντωση κούρδων, Κύπρος, Ρουάντα, αφρική...και πάει λέγοντας..
Το πρόβλημα αρχίζει ότι στα μάτια του άλλου κάποιος δεν είναι ισότιμος. Τότε τον βλέπει σαν κάτι κατώτερο, και είναι ικανός να διαπράξει εγκλήματα
Έτσι είναι αγαπητέ. Χθες βράδι παρακολουθούσα μια εκπομπή στην τηλεόραση, όπου τα θύματα διάφορων γενοκτονιών, Αρμενίων, Εβραίων, Χιροσίμα, Καμπότζης, Ρουάντα, σχολίαζαν μαζί το συγκεκριμένο θέμα. Ακόμα δεν έχουν αναγνωριστεί πολλές γενοκτονίες... Και πρώτη και καλύτερη των Ποντίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ναζί λέει, πήραν σαν παράδειγμα την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Δεν σταμάτησαν όμως οι γενοκτονίες εκεί. Τα Σταλινικά γκούλαγκ στη Σιβηρία ήταν κι αυτά με τη μορφή τους ένα είδος στρατόπεδου συγκεντρώσεως. Στην Καμπότζη και στη Ρουάντα πιο πρόσφατα ολόκληρες φυλές εξαφανίστηκαν.
Το να πει κανείς την κλισέ φράση "ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που σκοτώνει το ίδιο του το είδος" καταντάει γραφικό. Είναι όμως τόσο, μα τόσο αληθινό και λυπηρό...
Ξέρεις η μοίρα το έφερε να γεννηθώ σε μια τέτοια κακής φήμης σημερινή πόλη, το θέμα λοιπόν με αγγιζεί. Αλλά τι πορείς να κάνεις περισσότερο. Για χρόνια είμουν μέλος της διεθνούς Αμνηστίας αλλά με τις μετακινήσεις μου το άφησα...έχουν να γίνουν τοσα πολλά σε αυτόν τον κόσμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχει σημασία πού γεννήθηκες. Σημασία έχει τι κάνεις με τη ζωή που σου δώθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφή