Ανήλικος

Όπως άνωθι. Διαβάστε την online έκδοση εδώ . Διαβάστε το ποστ εδώ. Διαβάστε αναλυτικά για την έρευνα εδώ .

Ο Ανήλικος έφτανε.. Βγήκε στην κουπαστή του πλοίου για να δει την νέα μέρα που τον έφερνε όλο και πιο κοντά στην Ιταλία και σε μια περίοδο διαβάσματος, όπως τις είχε συνηθίσει τόσα χρόνια. Δεν σκεφτόταν τις μέρες που έφυγαν. Είχε πει ότι θα κάνει την αναδρομή του όταν πια εγκατασταθεί και πάλι στο σπίτι. Για την ώρα, ακόμα ταξίδευε.. Στη διαδρομή, σκέψεις περνούσαν απ' το μυαλό του. Σκέψεις για τους οδηγούς που πετάγονταν σαν σφήνες, σκέψεις για τα παιδιά που γνώρισε στα Γιάννενα, σκέψεις για την εγγύτητα και την οικειότητα που μπορεί να αναπτυχθεί μέσω διαδικτύου και σκέψεις για την προσωπική του ζωή. Είχε καιρό να ενθουσιαστεί. Είχε καιρό να νοιώσει κόμπο στο στομάχι μετά από κάποια γνωριμία. Είχε καιρό να μη μπορεί να πάρει τη σκέψη του από κάποιο άτομο ούτε για μια στιγμή. Ακούγοντας κάποιο τραγούδι στο αυτοκίνητο, συμφώνησε με τον στίχο "εκεί μου κλήρωσε ο έρωτας, το λόττο". Επανήλθε στη σκέψη του η θεωρία περί "όλα έχουν ένα σκοπό στη ζωή μας" και αναλογίσ...

Έτσι ήρθε και για μένα η ώρα που θα πάω ένα ταξιδάκι για λίγες μέρες, ντάλα καλοκαίρι, Αύγουστο μήνα. Τις επόμενες 5 μέρες λοιπόν, θα κάνω τις εμφανίσεις μου στο Skiathos Island, μαζί με 2 φίλες. Ελπίζω να βγάλω πολλές φωτογραφίες και να χαλαρώσω κομμάτι εκεί πέρα. Αν κι έχω ένα περίεργο, απροσδιόριστο προαίσθημα, ελπίζω να είναι μαλακία μου κι όχι πραγματικό προαίσθημα. Τηλεγραφικό αυτό το ποστ αλλά δεν ήθελα να φύγω χωρίς να πω κάτι. Θα μου λείψει το νετ, το ομολογώ, αλλά θα μου λείψετε κι εσείς. Να πω και το κλασσικό. Αν δείτε κάποιον με μια μπλούζα "Ανήλικος", μη διστάσετε. Εγώ θα είμαι.

Θα μου πεις, τι σχέση έχει ένα περιοδικό, πανάρχαιο για κάποιους, που γαλούχησε γενιές παιδιών αλλά και εφήβων, με το microblogging. Ξεφυλλίζοντας έναν τόμο του 1957, απόψε το βράδυ, βρέθηκα στην παρακάτω σελίδα. Μικρές αγγελίες. Όχι αγγελίες όπως τις ξέρουμε εμείς, ζητάω αυτό, προσφέρω το άλλο. Αλλά αγγελίες, αναγγελίες δηλαδή. Χρήση ψευδωνύμων και μικροσυζητήσεις μέσα σ'αυτή τη σελίδα του περιοδικού, με μόνο το σύμβολο @ να λείπει για να ολοκληρώσει την γνωστή μας διαδικασία στο Plurk ή στο Twitter, αυτόματα με παρέπεμψε στο συμπέρασμα ότι τελικά, μερικά πράγματα όπως η επικοινωνία, μπορεί να αλλάζει μορφή, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Φαντάζομαι, χωρίς ακόμη να ρωτήσω πατεράδες και θειάδες που χρησιμοποιούσαν το twitter της εποχής, πως θα είχαν κι αυτοί έναν αντίστοιχο "εθισμό". Τον ίδιο εθισμό που κάποιοι δείχνουν για το γιάλισμα των αυτοκινήτων τους, για τη συλλογή των καπέλων τους ή για την τάξη και καθαριότητα στο γραφείο τους. Εν τω μεταξύ, μιας και ο τόμος έχει...