Χρόνος
Δε θέλησα να σε ξαναδώ. Ούτε εσένα, ούτε τους φίλους σου που μέσα σε σαράντα μήνες έγιναν και δικοί μου, ούτε τους γονείς σου που μου στάθηκαν σαν αίμα μου. Κανέναν. Απομόνωση. Όπως πάντα ήμουν σ'αυτή τη χώρα. Μόνος. Και στη σχέση. Θέλησα να κρατήσω αυτό που έζησα μαζί σου, μαζί τους, μόνος μου, στη μνήμη. Το όνειρο μιας πλάνης. Ενός έρωτα. Χωρίς αλλαγή. Χωρίς αλλοίωση. Χωρίς να επιτρέψω σε κανένα να το σπιλώσει. Μόνο το δάκρυ. Δεν μπόρεσα να σε ξαναδώ. Να σε ξανακούσω. Να ξανακούσω τον οποιονδήποτε μου θύμιζε την απίστευτη αγάπη που ένοιωσα για την καρδιά σου. Η δική μου έχει σπάσει. Και μαζί της ο χρόνος. Η αγωνία μην θυμηθώ κάτι από τα - ποιος θα μου το 'λεγε - περασμένα, με έχει τσακίσει. Με έχει αναλώσει. Με έχει κουράσει. Γιατί, δεν έχω κάτι να περιμένω. Και ο χρόνος τελειώνει.