Το λιβάδι που δακρύζει.
Στο λιβάδι φυτρώνει ένα περίεργο χόρτο. Η πρωινή δροσιά από τα φύλλα του, δημιουργεί νήματα νερού και ο ποταμός της έμπνευσης ξεκινάει... Ένας κινηματογραφιστής. Ένας χορευτής. Ένα ζωηρό χαμόγελο γεμάτο λουλούδια και φύση. Δεν θα ξεχάσω τον πρωινό καφέ κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό. Τη βόλτα κάτω από τις αψίδες του υδραγωγείου και τα πρώτα χαμόγελα. Την πασχαλίτσα που δεν ήξερε κανείς μας να εξηγήσει στον άλλον. Ούτε το βράδυ μπροστά από μια πίτσα και με φωνές τριγύρω μας να παρατηρούμε τον κόσμο. Τις ατέρμονες βόλτες στη νυχτερινή Ρώμη και τη βραδιά στο θέατρο. Ένα τετράδιο με ένα πύργο του Άιφελ μπροστά και μέσα εμπειρία. Δεν θα ξεχάσω την αμήχανη βραδιά με τα βίντεο. Κουρασμένοι και οι δυο. Τις κινηματογραφικές ανησυχίες και τη μικρού μήκους ταινία που θύμιζε Αντονιόνι. Θα θυμάμαι για πάντα το γλυκό χαμόγελο πριν τον ύπνο. Τα μάτια που έλαμπαν σε κάθε στιγμή. Που έχουν δει κάθε γωνιά της Λατινικής Αμερικής και που τώρα εξερευνούν τ...