Ανήλικε, κουράγιο
Ήταν Ιούλης. Το '96 θαρρώ. Τότε που λυκειόπαις έστειλα ένα φαξ σε μια κατασκήνωση... Μόνος μου, χωρίς να το σκεφτώ, αίτηση ευγενική και πρόθυμη. Ήθελα να πάω την επόμενη χρονιά για σεζόν... Να ζήσω το όνειρο. Δεν έγινε ποτέ. Δεν ήμουν έτοιμος τότε. Δεν το κυνήγησα. Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Ήταν Ιούνης του 2016. Το όνειρο το έζησα. Άλλαξα τη ζωή μου. Πήρα άλλη ρότα. Άφησα σπουδές και Ιταλία και γύρισα. Γύρισα για ένα κάρο λόγους. Ένα κάρο βαρύ, ασήκωτο. Σαν αυτό του Μπρέχτ, που η Μάνα Κουράγιο κουβαλάει αγόγγυστα. Μέσα σ' αυτό το κάρο , είχα καλά φυλαγμένη μια από τις επιθυμίες μου. Ήθελα να ξαναβρώ την γνώριμη οικειότητα που ένιωθα κάποτε. Τότε όταν μεγάλωνα στην εφηβεία μου στην Ελλάδα. Απλά. Με απλούς ανθρώπους. Σύνθετους στη σκέψη και μαλαματένιους στην καρδιά. Μια γνώριμη οικειότητα που μόνο όταν έχεις μεγαλώσει με κοινά βιώματα, νοοτροπίες και ερεθίσματα μπορείς να συνδυάσεις. Στην Ιταλία ωρίμασα. Ωρίμασα δύσκολα. Στο κάρο μου κουβαλούσα τις αντιξοότητες, τις κρί...