Ανήλικος

Μάτια... Μπλε παράξενο, Με τρομάζει Με ηρεμεί.. Με ξενίζει οικείο όμως το βλέμμα σου. Μου γελούν όταν γελάς Μάτια που χάνονται στα βλέφαρα, όταν με φιλάς... Το αγνό αγόρι μέσα τους Παλικάρι με τα μαύρα μαλλιά και με τα όμορφα χείλη. Μάτια... Κάθε μπλε της θάλασσας, μέσα τους. Θάλασσα αγριεμένη Θάλασσα γαλήνια Θάλασσα καθαρή, αγνή Βλέπω μέσα της, σε μήκος και σε βάθος. Τα μάτια, καθρέφτης του εαυτού και της ψυχής των ανθρώπων.. Δυο παράθυρα του κόσμου μέσα σου Του κόσμου που θέλω να μάθω Ν' ανακαλύψω Να μοιραστώ μαζί σου Αν η ψυχή σου είχε χρώμα γαλάζιο θα 'ταν δίχως άλλο..

Έκανα κι εγώ μια καλή πράξη. Δεν ήθελα να τη δηλώσω αλλά δεν βρίσκω άλλο τρόπο για να σας ταρακουνήσω κι εσάς λίγο. Τις προάλλες βλέποντας τη σελίδα της Σαμάνθα αποφάσισα να βοηθήσω κι εγώ στον αγώνα κατά του Νευροβλαστώματος. Προχθές λοιπόν έφτασε το απαραίτητο βραχιολάκι με μια κάρτα, ένα φυλλάδιο για το ίδρυμα, και ένα χειρόγραφο ευχαριστήριο γράμμα. Ειλικρινά σας μιλάω, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια με το γράμμα. Δεν έλεγε κάτι σημαντικό. Ένα απλό ευχαριστώ... Από προχθές λοιπόν, προσπαθώ να γράφω κάθε βράδι πριν κοιμηθώ σε ένα δυο παιδάκια μέσω του postpals ή απλώς υπογράφοντας το guestbook της εκάστοτε σελίδας τους. Προσπαθώ να είμαι κοντά τους έστω και έτσι. Πιστέψτε με ... Το έχουν ανάγκη... Δεν θα πω πολλά. Την εικονίτσα δίπλα την βλέπετε. Δεν κοστίζει πολλά. Μερικά κλικ και λίγα κέρματα από το πορτοφόλι σας. Βοηθάτε όμως μικρά αγγελούδια να έχουν μια καλύτερη μοίρα.. www.georgies-fund.com www.postpals.co.uk

Υπόσχομαι ότι από τούδε και στο εξής, στη ζωή μου, θα ακολουθώ πιο τυφλά κι απ' τον Πολύφημο μετά το πέρασμα του Οδυσσέα, τα προαισθήματα και τη διαίσθησή μου.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε Ακουστά σ’έχουν τά κύματα Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ" Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό Εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η ...

Ήρθε λοιπόν η ώρα να μιλήσω για το Καρό. Ναι, το καρό. Πάσχα 2005. Διασκέδαση σε ένα κλαμπ της βόρειας Ελλάδας. Νύχτα. Κόσμος πολύς. Με την άκρη του ματιού μου έλεγχα τους πάντες. Κάπου πήρε το μάτι μου ένα παλικάρι. Ένα παλικάρι που φορούσε ένα καρό, κολλητό, κοντομάνικο πουκάμισο. Ήταν μαζί με έναν φίλο του. Μου άρεσε. Δεν έδωσα σημασία. Να έκανα τι άλλωστε; Ε, από εκείνη την ημέρα, το καρό με στοίχειωσε... Την επόμενη μέρα ήταν μπροστά μου, πεζός στο φανάρι.. Πήγα για καφέ, μπροστά μου. Πήγα για ποτό, μπροστά μου. Έκανα δουλειές στο κέντρο της πόλης, δίπλα μου... Παντού και πάντοτε, τον συνόδευε μια κοπέλα. Μικρότερη από αυτόν. Αυτός 25-26. Αυτή γύρω στα 22. Αλλά ποτέ και πουθενά δεν την άγγιζε. Δεν τη φιλούσε. Δεν της φερόταν όπως θα φερόταν κάποιος ερωτευμένος. Σε έναν από τους πάμπολλους καφέδες που ήπιαμε "μαζί", κατάφερα να ακούσω ότι ήταν η αδερφή του. Σημειωτέον ότι έβγαινε συνήθως με την κοριτσοπαρέα της αδερφής. Έτσι λοιπόν πέρασε και το καλοκαίρι. Με τα ίδια σκην...

Δεν θα αναλωθώ στα πώς και τα γιατί. Δεν έχουν σημασία. Την Πέμπτη που μας πέρασε είχε γεννέθλια ο πρώην κολλητός μου. Δεν είχαμε μιλήσει από τον Ιούλιο του 2004. Παρασκευή προς Σάββατο τον είδα στον ύπνο μου. Ξύπνησα με μια ανεξήγητη διάθεση να του στείλω ένα mail. Ήθελα να δω τι κάνει. Εγώ και τα προαισθήματά μου... Κυριακή απόγευμα απαντάει. Ψυχρά θα έλεγα. Δεν έδωσα σημασία. Μου είπε ότι όλα ήταν όπως τα ήξερα. Τρέξιμο πολύ. Δευτέρα απόγευμα. Μια καλή μου φίλη είναι συγκάτοικος με την ξαδέρφη του. Μου λέει ότι η μάνα του είναι στο νοσοκομείο... Έμεινα... Στο μισάωρο του τηλεφώνησα. Δεν ξέρουν ακόμα κάτι. Φάνηκε να εκπλήσσεται. Του είπα ότι ό,τι και να χρειαστεί, να μην διστάσει στιγμή. Τους αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Δεν γινόταν να κάνω τίποτα λιγότερο με το που το έμαθα. Εγώ και τα προαισθήματά μου... Υγεία Θεέ μου... Υγεία...

Υπό τους ήχους του Μάνου Λοΐζου με τα Νέγρικα. Έφηβος ο Τ. σαν όλους τους άλλους. Κάθε μέρα στο γυμνάσιο. Κάθε μέρα η άγρια φωνή της μητέρας, κι όμως τόσο τρυφερή παράλληλα. -Τ. Ξύπνα! 8 η ώρα. Άσχετο βέβαια αν ο δείχτης του ρολογιού είχε κατά άτι προσπεράσει την ένδειξη 30 στο ρολόι του τοίχου. -Μμμμμμ Νυσταγμένη και μαχμουρλίδικη η απάντηση του Τ. Από το μυαλό του χίλιες σκέψεις. Πώς θα πάει πάλι στο σχολείο. Τι καλά σήμερα να μην είχε. Να χιόνιζε, να έβρεχε, να γινόταν κάποιος κατακλεισμός, κάποια μεγάλη καταστροφή. Στην ανάγκη να γκρεμίζανε το Γυμνάσιο. Ευτυχώς τελείωναν οι μέρες και ερχόταν το Πάσχα. Του κάκου.. 8 παρά 5 πετάχτηκε από το κρεβάτι, πιτσίλισε λίγο το πρόσωπό του με νερό, δεν ήπιε για πολλοστή φορά το γάλα του-που άλλωστε η μητέρα του είχε βαρεθεί πλεόν να ετοιμάζει άδικα-έριξε μια τελευταία ματιά στην τσάντα να δει αν όλα ήταν εκεί και έφυγε για το Γυμνάσιο. 8.10 η ώρα. Φτου! Πάλι θα αργήσει, σκέφτηκε.Με γρήγορο βήμα πέρασε από το σπίτι του Χ. Άραγε ξεκίνησε ήδη ή θα...

Στον κρυφό μου έρωτα Στο θρανίο μου Στον παλιό μου φίλο Στον ευαίσθητο αδερφό Στον αχάριστο άνθρωπο Στη σκληρή ψυχή Στη βαθιά Φιλία Στην αδιαφορία Στην ωμότητα Στα δάκρυα γι'αυτόν Χρόνια Πολλά Χωρίς εμένα Χωρίς αυτόν Μόνο γι'αυτόν...

Είναι εντυπωσιακό το πόσο κοντά μπορεί να σε φέρει το διαδίκτυο με ανθρώπους. Πόσοι και πόσοι αναλυτές δεν έχουν διατυμπανίσει κατα καιρούς ότι το διαδίκτυο απομακρύνει τους ανθρώπους. Ναι, τους απομακρύνει από την φυσική-ανθρώπινη επικοινωνία, όταν βέβαια γίνεται υπερβολική και μονομερής χρήση του. Όμως τους φέρνει παράλληλα και κοντά. Δείτε γιατί. Τις προάλλες, ψάχνοντας στο διαδίκτυο για το πλέον αγαπημένο μου θέμα αυτήν την εποχή, το Brokeback Mountain, βρέθηκα σε ένα φόρουμ. Κάτι είπα κι εγώ εκεί μέσα και μέσα σε λίγη ώρα μου ήρθε ένα προσωπικό μήνυμα από κάποιον. Αρχίσαμε να στέλνουμε mail ο ένας στον άλλον και τελικά η συζήτηση πήγε πολύ βαθιά. Είναι από το Τορόντο του Καναδά και είναι παντρεμένος. Ζει κι αυτός το προσωπικό του BBM. Φοβάται. Είναι παντρεμένος. Είναι μόλις 28. Δεν μιλάει ιδιαίτερα. Φοβάται. Φοβάται τους γύρω του. Φοβάται να ομολογήσει τον έρωτά του με κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται κυριολεκτικά στο άλλο άκρο της Γης. Δεν λέει ότι είναι ομοφυλόφιλος. Δεν ν...