Ανήλικος

Είμαι υπερήφανος που είδα την ολικότητα με τη βοήθεια τριών καταπληκτικών προσώπων. Του Dr. Timothy Young, του Dr. Ronald Marsh και της Tricia Johnson. Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! Univesity of North Dakota

Η κουζίνα της δεσποινίδος Μελανίας δεν ήταν τελείως κουζίνα. Πάτωμα πλακάκι δίχρωμο, λευκό και βεραμάν σχήματος μπακλαβά, ήταν στη φάτσα του σπιτιού, κουζίνα και σαλοτραπεζαρία ταυτοχρόνως, με μπαλκόνι και λουτροκαμπινέ - αυθαίρετος αυτός. Ήταν χτισμένος στη γωνία του δωματίου, να κλέβει λίγο απ' το μπαλκόνι. Αρχικώς την πόρτα την είχαν έξω, πλην η Μελανία άλλαξε τη διαρρύθμιση όταν η κυρία Γιασεμή τη ρώτησε ένα μεσημέρι καλέ δεσποινίς Μελανία μου, τρίτη φορά που ενεργείσαι απ' το πρωί. Και επίσης το Σοφάκι είχε πει επανειλημμένως στη Νάνση καλέ γιατί τόση συχνουρία η αδερφή σου, προστάτη έχει; Οι κλώσσες, είπε η Μελανία, κρατάνε λογαριασμό κάθε πότε πάμε στον απόπατο. Σοφάκι μου, της έριξε σπόντα την άλλη μέρα, από προστάτη μπορεί να πάσχει η Ελλάς εκ γενετής της, εγώ είμαι μια χαρά φυσιολογική. Και έτσι έχτισε την πόρτα του καμπινέ στο μπαλκόνι και άνοιξε μία μέσα, στην κουζίνα. Αυτό το έκανε επιπλέον όταν έπιασε εραστή, και αυτός ντρεπόταν να προσέρχεται στην τουαλέτα ενώπιο...

29 Μαρτίου 2006 Ημερομηνία μέσα στο μυαλό μου από την εφηβεία μου. Από τότε που μολύνθηκα με το μικρόβιο της αστρονομίας. Η μοναδική Ολική Έκλειψη Ηλίου τόσο κοντά στην πατρίδα μου κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Σχεδίαζα να πάω με τον κολλητό μου στο Καστελόριζο, όταν ακόμα μιλούσαμε... Δυστυχώς για διάφορους λόγους θα λείπω από το γεγονός... Λυπάμαι πάρα πολύ ειλικρινά. Για πολλά. Γιατί θα το χάσω, γιατί δεν μιλάω με τον φίλο μου, για..για.. για..

Higher Originally uploaded by WandererGR . Όσες φορές και να επισκεφθώ τη Ρώμη, πάντα θα μου αφήνει ένα γλυκό χαμόγελο το βράδι όταν γυρνώ στο σπίτι με τα πόδια μου και την πλάτη μου να πονάνε αφάνταστα από την ορθοστασία και το περπάτημα. Άνθρωποι παντού. Άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Περπατάνε στα στενά δρομάκια της πόλης. Ματιές ανταλλάσονται. Λόγια που άλλα τα καταλαβαίνεις και άλλα όχι. Είναι υπέροχη αίσθηση πραγματικά. Στην Πιάτσα Ναβόνα, ήταν ένα παιδί που ζωγράφιζε σε ένα παγκάκι ένα άγαλμα. Υπέθεσα ότι θα ήταν φοιτητής στης σχολής καλών τεχνών. Θα μπορούσε να ήταν και απλά ένα χόμπι του. Σαν τον μικρό Νικόλα κι εγώ θα λέω και θα ξαναλέω ότι είναι απίθανη πόλη η Ρώμη. Κάθε γωνιά και συντριβάνι. Κάθε πλατεία εκατοντάδες χρόνια ιστορίας και τέχνης αποτυπωμένα με τη μορφή αγαλμάτων και μνημείων. Νοιώθεις πραγματικά ότι ζεις σε ένα παραμύθι. Η Ρώμη είναι μαγική. Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Πάντα μου άρεσε η φωτογραφία. Απωτυπώνεις συναισθήματα εκτός από απλά σχή...