Αιώνια Πόλη
Όσες φορές και να επισκεφθώ τη Ρώμη, πάντα θα μου αφήνει ένα γλυκό χαμόγελο το βράδι όταν γυρνώ στο σπίτι με τα πόδια μου και την πλάτη μου να πονάνε αφάνταστα από την ορθοστασία και το περπάτημα.
Άνθρωποι παντού. Άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Περπατάνε στα στενά δρομάκια της πόλης. Ματιές ανταλλάσονται. Λόγια που άλλα τα καταλαβαίνεις και άλλα όχι. Είναι υπέροχη αίσθηση πραγματικά.
Στην Πιάτσα Ναβόνα, ήταν ένα παιδί που ζωγράφιζε σε ένα παγκάκι ένα άγαλμα. Υπέθεσα ότι θα ήταν φοιτητής στης σχολής καλών τεχνών. Θα μπορούσε να ήταν και απλά ένα χόμπι του.
Σαν τον μικρό Νικόλα κι εγώ θα λέω και θα ξαναλέω ότι είναι απίθανη πόλη η Ρώμη. Κάθε γωνιά και συντριβάνι. Κάθε πλατεία εκατοντάδες χρόνια ιστορίας και τέχνης αποτυπωμένα με τη μορφή αγαλμάτων και μνημείων. Νοιώθεις πραγματικά ότι ζεις σε ένα παραμύθι. Η Ρώμη είναι μαγική.
Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Πάντα μου άρεσε η φωτογραφία. Απωτυπώνεις συναισθήματα εκτός από απλά σχήματα. Το φως, τα χρώματα, οι γραμμές, όλα παίζουν ρόλο στο να δημιουργήσουν τη χημεία των συναισθημάτων εκείνης της στιγμής.
Ελπίζω ειλικρινά, μιας και είμαι τόσο κοντά στην Αιώνια Πόλη, να το καθιερώσω τελικά σαν μηνιαία εκδρομή. Λίγες φωτογραφίες, ένα βιβλίο σε κάποια πλατεία, ένα καφεδάκι και λίγη κουβεντούλα με τον μπαρμαν, λίγες γνωριμίες στους δρόμους με τους περαστικούς.
Είναι απίθανη.
Άνθρωποι παντού. Άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Περπατάνε στα στενά δρομάκια της πόλης. Ματιές ανταλλάσονται. Λόγια που άλλα τα καταλαβαίνεις και άλλα όχι. Είναι υπέροχη αίσθηση πραγματικά.
Στην Πιάτσα Ναβόνα, ήταν ένα παιδί που ζωγράφιζε σε ένα παγκάκι ένα άγαλμα. Υπέθεσα ότι θα ήταν φοιτητής στης σχολής καλών τεχνών. Θα μπορούσε να ήταν και απλά ένα χόμπι του.
Σαν τον μικρό Νικόλα κι εγώ θα λέω και θα ξαναλέω ότι είναι απίθανη πόλη η Ρώμη. Κάθε γωνιά και συντριβάνι. Κάθε πλατεία εκατοντάδες χρόνια ιστορίας και τέχνης αποτυπωμένα με τη μορφή αγαλμάτων και μνημείων. Νοιώθεις πραγματικά ότι ζεις σε ένα παραμύθι. Η Ρώμη είναι μαγική.
Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Πάντα μου άρεσε η φωτογραφία. Απωτυπώνεις συναισθήματα εκτός από απλά σχήματα. Το φως, τα χρώματα, οι γραμμές, όλα παίζουν ρόλο στο να δημιουργήσουν τη χημεία των συναισθημάτων εκείνης της στιγμής.
Ελπίζω ειλικρινά, μιας και είμαι τόσο κοντά στην Αιώνια Πόλη, να το καθιερώσω τελικά σαν μηνιαία εκδρομή. Λίγες φωτογραφίες, ένα βιβλίο σε κάποια πλατεία, ένα καφεδάκι και λίγη κουβεντούλα με τον μπαρμαν, λίγες γνωριμίες στους δρόμους με τους περαστικούς.
Είναι απίθανη.
Ax, η γυναικεία-μητρική της αγκάλη με έχει κάνει και μένα δέσμιο. Η Pza Navona είναι το μέρος που μπορεί να με κάνει να ερωτεύομαι για πάντα, ενώ τα βαθυγάλαζα απογεύματα εκεί στα δρομάκια κρυμμένα πίσω από το Pantheon, τα τραγουδισμένα από τον Celentano, έχουν την προσμονή του πρόσκαιρου έρωτα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερισσότερες φωτογραφίες Moses μου στο άλμουμ του flickr λίγο πιο κάτω.