Εν τη απουσία...

22/04/06
17.02

Μόλις ξάπλωσα στο ξενοδοχείο. Φάγαμε, ομολογουμένως σαν τα πεινασμένα από την Μπιάφρα. Το ξενοδοχείο ομολογουμένως είναι υπέροχο, χωριό θα το χαρακτήριζα και με εντυπωσίασε, όχι τόσο το δωμάτιο, που όντως είναι άξιο λόγου, όσο η διαρρύθμιση του κήπου και του συγκροτήματος γενικότερα.

Το βράδι δεν αποφασίσαμε σε ποια εκκλησία θα πάμε βέβαια, αλλά μάλλον θα καταλήξουμε σε ένα χωριό εδώ κοντά, μιας και το ξενοδοχείο είναι εκτός πολιτισμού, αν και απείρως πολιτισμένο και υπερσύγχρονο.

Βλέπω CNN τώρα. Έχει μια εκπομπή για την πετρελαϊκή κρίση που διέρχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Θέτει το ζήτημα τόσο καταστροφολογικά που αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το ενδεχόμενο/αναμενόμενο(πλέον) χτύπημα στο Ιράν. Είναι απίστευτο το πόσο απροκάλυπτα πλέον χειραγωγούν και προκαταβάλουν τον αμερικανικό λαό μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης ωστε να δημιουργήσουν το απαραίτητο κλίμα για να δικαιολογήσουν την οιαδήποτε δράση τους. Η κατάσταση είναι τραγική, οικτρή και απάνθρωπη. Χθες μόλις διάβασα ότι η κοντή η Λίζα, ψάχνει συνασπισμό κρατών για να δικαιολογήσει το χτύπημα στο Ιραν, χωρίς φυσικά την άδεια του ΟΗΕ, πράγμα που συνέβη και στο χτύπημα στο Ιρακ.

Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ...

Syriana...


23/04/06
16.27

Δεν μπορώ:
Τις φολκλόρ εκδηλώσεις στα ξενοδοχεία.
Το να είμαι φιλοξενούμενος σε ξενοδοχείο τέτοιες μέρες και να με εξυπηρετούν άνθρωποι που δεν περνάνε τις γιορτές όπως θα ήθελαν αλλά δουλεύοντας και υπηρετώντας καλομαθημένους και χοντροκωλαράδες. Να δουλεύουν μέχρι τις 4.30 το βράδι, να πηγαίνουν σπίτι να κάνουν ένα ντους και αμέσως μετά να γυρίζουν στο ξενοδοχείο για να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Πιάνεται η ψυχή μου. Συν τοις άλλοις ο συγκεκριμένος που τα έκανε αυτά, ήταν και συμπαθέστατος.
Τη μάνα μου να θέλει να επιδεικνύει τους γιούς της στον κάθε άγνωστο, όχι με πραγματικά γεγονότα, αλλά με διάφορα ψεύδη και φαντασιώσεις μεγαλομανίας και παραφροσύνης
Τη σπατάλη και το αχόρταγο του ματιού του ανθρώπου.
Τη μάνα μου να με τραβάει να χορέψω επειδή αυτή έτσι διασκεδάζει και ο κόσμος θα πρέπει να περιφέρεται γύρω της και να διασκεδάζει όπως θέλει αυτή. Αν φυσικά δεν θελήσεις να σηκωθείς, ακούς και τα χίλια μύρια, "οι άλλες οικογένειες είναι χαρούμενες", "τι μονόχνωτοι που είστε" και άλλα πανέμορφα που σου φτιάχνουν μια τέτοια γιορταστική ημέρα.
Τη μάνα μου να θεωρεί ότι ό,τι κάνει αυτή είναι σωστό, ασχέτως αν προσβάλει τους άλλους, αρκεί να δειχτεί αυτή.
Τη μάνα μου να με συμβουλέυει στα 25 μου με καταιγισμό αδιάφορων, παιδικών, ανούσιων και όπως πάντα δικών της συμβουλών.
Τη μάνα μου να ντύνεται τέλεια, αλλά να μυρίζει ιδρώτα...
Τις μάνες να τρέχουν πίσω από τα κωλόπαιδα με ένα πιρούνι για να φάει το σκασμένο μια μπουκιά.


Μπορώ:
Την παρέα μου.
Τους φίλους μου.
Το χιούμορ το αδερφού μου, όταν και όποτε βγαίνει.
Το καρό.
Τη ζωή μου όπως την ορίζω εγώ.
Την παρέα του ξαδέρφου.
Τα νέα μου ξαδέρφια.
Το γάμο του ξαδέρφου.


TO DO LIST:
Να μην ξαναπεράσω έτσι γιορτές, παρόλο που και αυτές, κατ' ανάγκην γάμου τις περνάω έτσι. Ευτυχώς που είμαστε μικρό σόι και δεν θα έχουμε περαιτέρω γάμους. Ένας αδερφός μου έμεινε να παντρέψω.
Να θυμάμαι ότι για να φορτίσει η φωτογραφική, πρέπει να έχει ρεύμα το δωμάτιο, συνεπώς να βρίσκομαι μέσα με το κλειδί στην κατάλληλη θήκη
Να βρω το καρό.