Wander...

Η Παρασκευή είναι κοντά πλέον. Η προετοιμασία έχει ήδη ξεκινήσει. Έπλυνα, σιδέρωσα, κούρεψα το μαλλί να είναι έτοιμο για την μεγάλη επιστροφή.

Πρώτη φορά θα πετάξω με την δεύτερη εταιρία αερομεταφορών. Πώς μαγειρεύτηκε αυτή τη φορά δεν ξέρω αλλά η "μεγάλη του γένους" εταιρία δεν τιμήθηκε από την παρουσία μου.
Επίσης πρώτη φορά θα κατέβω για Πάσχα στην Ελλάδα για πάνω από 2 εβδομάδες.
Ελπίζω και πρώτη φορά να βρω το κουράγιο να μιλήσω στο καρό. Το περιβόητο χαρτάκι μια φορά το έχω ήδη "στουμπρώσει" (την ευχή σου Χ. μου ;)) μέσα στο πορτοφόλι μου, έτοιμο κι αυτό για το ταξίδι. Το πορτοφόλι δε, πόνεσε διότι θα έρθουν λέει λογαριασμοί και ο συγκάτοικος έφυγε σήμερα, έτσι πρέπει να τα δώσω εγώ...γκρρρρρ

Προχθές, γυρνώντας από το γυμναστήριο, εκεί πάνω στο λοφάκι πριν κατέβω για το σπίτι, σταμάτησα μια στιγμή, πήρα 2-3 βαθιές ανάσες, γεμάτες με τις μυρωδιές της άνοιξης που αν και αργά, ήρθε επιτέλους, κοίταξα το φεγγάρι ψηλά, μετά τη σκιά του πλέον μας δείχνει για άλλη μια φορά σιγά σιγά την πλευρά του να φωτίζεται. Τα ένοιωσα όλα αυτά και αναρωτήθηκα, πόσο μικροί είμαστε, σαν οντότητες, πόσο περαστικοί είμαστε σαν πρόσωπα πάνω στη γη, πόσο δανεικά είναι όλα γύρω μας από τα παιδιά μας και πόσο πρέπει πραγματικά να ζούμε την κάθε μας στιγμή στο μέγιστο δυνατό....

Καλό Πάσχα να έχουμε.