Ένα φιλί...
Μέχρι και το ραδιόφωνο έκλεισα για να μην ξεχάσω το όνειρο...Τι όμορφα που είναι τα όνειρα... Έχουν μέσα αγωνίες, επιθυμίες, βάσανα, χαρές, αναμνήσεις, μελαγχολίες...
Βλέπεις ότι ακόμα πηγαίνεις σχολείο. Περπατάς νύχτα στους δρόμους της πόλης που μεγάλωσες. Ένα φορτηγό μανουβράρει και φοβάσαι να περάσεις από κοντά. Ένας δρόμος έκλεισε και είναι απροσπέλαστος. Περιμένεις ένα φίλο που δεν θα έρθει ποτέ. Βλέπεις ένα φίλο που είχες χρόνια να δεις.
Ξάφνου, βρίσκεσαι στη φυλακή. Αλλά η φυλακή είναι ταυτόχρονα και στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τώρα είσαι Εβραίος. Δίνεις κουράγιο σε φίλους. Δέχεσαι ένα φιλί.
Οργανώνεις μια απόδραση. Τώρα βρίσκεσαι "μέσα" σε σήριαλ. Αποδράς και τρέχεις. Περνάς διαδρόμους, σύραγγες, τελικά βγαίνεις στην επιφάνεια. Δεν σε κυνηγάνε. Ξαφνικά βλέπεις να σου κάνει ωτοστόπ η Φοίβη. Τη ρωτάς. Με το γνωστό κυνισμό της σου λέει ότι όλα είναι ένα όνειρο...
Πόσο θα'θελα να ξανακοιμηθώ μόνο και μόνο για να "ξαναζήσω" αυτό το φιλί... Ζεστό, τρυφερό...
Τρυφερό...
Αθώο και φοβισμένο...
Τρυφερό...
Καλέ μου wanderer,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έχει τύχει σε όνειρο να περιμένω ένα φιλί και να ξυπνάω επειδή η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από τους χτύπους. Κατάσταση να τραντάζεται το κρεβάτι και εγώ να πετάγομαι όπως οι άνθρωποι στις ταινίες όταν βλέπουν εφιάλτες και εμείς σκεφτόμαστε " μα, ποτέ δεν πεταγόμαστε έτσι από τον ύπνο μας!"
Πλέον καλύτερα να μη βλέπω όνειρα. Συνήθως είναι εφιάλτες και αν είναι όμορφα, ξυπνάω και νιώθω άσχημα από την προσγείωση στην πραγματικότητα.
Τη Φοίβη τη Μπουφέ εννοείς στο ποστ σου;;!!
Επίσης, μεγειά η καινούργια διάταξη στο μπλογκ, κάπως καθυστερημένα!
Ω ναι, την Φοίβη τη Μπουφέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερσί για το μπλόγκ.
Ίσως η προσγείωση στην πραγματικότητα να είναι απότομη. Μπορεί να πονέσει κιόλας. Αλλά πιστεύω ακράδαντα, πως κάποτε, ο καθένας μας βρίσκει την ευτυχία που πάντοτε αναζητούσε...
Ακράδαντα...εντάξει..έχω κάτι δονήσεις...αλλά το κτήριο της σκέψης στέκει ακόμα σε γερά θεμέλια...
Ακόμα...