Για τα πανηγύρια

Εντάξει. Δέχομαι ότι κι εγώ, παρότι στην Ιταλία, πριν 2 χρόνια, βγήκα στους δρόμους για να πανηγυρίσω για τις νίκες της Εθνικής μας ομάδας. Όχι βέβαια από τον πρώτο αγώνα αλλά σίγουρα κάποια στιγμή, 2-3 φορές βγήκα.

Σήμερα γενεθλιαζόταν ο συγκάτοικός μου. Είπα κι εγώ να βγούμε, μια φορά το μήνα βγαίνουμε ούτως η άλλως, να πάμε να φάμε στο κινέζικο που είναι εδώ κοντά. Σήμερα, έπαιζε και η εθνική Ιταλίας με αυτή της Γκάνας.

Η εικόνα που αντίκρυσα στα 100 πρώτα μέτρα που περπάτησα ήταν...ανατριχιαστική. Τόσα χρόνια μένω εδώ, έχω συνηθίσει την ερημιά στους δρόμους τα απογεύματα, τη διαφορετική κουλτούρα, τη μουντρουχίλα. Το να έχει φουλ ερημιά όμως στις 8 το απόγευμα, να μη κυκλοφορεί ούτε αμάξι σε κεντρικότατο δρόμο, δεν το συναντώ τόσο συχνά. Τουλάχιστον γι'αυτή την εποχή. Ε ρε παιδί μου, 2 Ιουνίου είχαν εθνική γιορτή, σημαία δε βγήκε στα μπαλκόνια. Σήμερα που έπαιζε η εθνική τους, ο Ιησούς Χριστός, τα μπαλκόνια φουλ σημαίες και ψυχή. Πουθενά! Ερημιά! Όπως τότε που έγινε το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ και δεν βγαίναμε έξω...!

Εντάξει. Κέρδισε η Ιταλία. Πρώτος αγώνας, πρώτη αναμέτρηση, αρχή της διοργάνωσης. Χαλαρώστε ρε παιδιά ας πούμε. Τη Γκάνα κερδίσατε, δεν το πήρατε κιόλας το κύπελο! Πανηγύρια, κακό, πανικός στους δρόμους. Τι να πω...

Μπορεί ο καθένας που δεν έχει ζήσει στην Ιταλία, να μου πει τα χίλια μύρια. Ότι οι Ιταλοί είναι καλοί, είναι χρυσοί, έχουν τις χάρες όλες. Την άποψή μου για τους Ιταλούς δεν θα την αλλάξει όμως με τίποτα. Μπορεί να λέμε τους Αμερικάνους, πρόβατα, αλλά οι Ιταλοί, κατά τη γνώμη μου, διεκδικούν ισάξια τα πρωτεία στον τομέα, εντελώς χαλαρά δηλαδή.

Τα “εξωτερικά” είναι ωραία για τουρισμό. Η Ελλαδίτσα μας όμως...ε ρε πουλάκι μου, δεν αλλάζεται με τίποτα η άτιμη... Η άνθρωποί της. Το φιλότιμο. Η ντομπροσύνη. Η ομορφία μας. Ψυχική και φυσική.

Στην Ελλαδίτσα μας χρωστάω βέβαια και το ότι ήρθα στη Ιταλία... Αλλά δε πειράζει... Ήταν ένας τρόπος να την εκτιμίσω περισσότερο. Αν δεν χάσεις κάτι, δύσκολα αναγνωρίζεις πόσο άξιζε...