Μοιραίο δασάκι

Εκεί, στο δασάκι που πήγα την πρώτη μου ημερήσια εκδρομή. Εκεί που έχω τη πρώτη μου ανάμνηση επιθυμίας. Εκεί που δημιούργησα καινούριες αναμνήσεις φέτος. Εκεί, βρήκε το σύμπαν να φυτέψει το σπόρο μιας νέας ιστορίας. Ίσως να μην είναι και τίποτα. Ίσως να είναι απλά ένας σπόρος που ανήκει σε κάποιο άλλο κήπο. Αλλά, μόνο από κοντά, θα μπορέσω να το μάθω αυτό.

Προς το παρόν, ξαναγεννιέμαι.

Έχω ένα καλό.
Ξεπερνάω εύκολα.

Ναι, όταν έχω δώσει τα πάντα και δεν έχουν εκτιμηθεί. Ξεπερνάω. Και προχωράω... Και οι χαρακιές της μοίρας, φέρνουν στο δρόμο μου αξιόλογα πρόσωπα.

Χθες βράδυ με έπιασε ένας κόμπος στο λαιμό, μια αναταραχή, ένα άγχος για τους γονείς και πώς θα τους ξανασυναντήσω σε 20 μέρες περίπου. Οι ελπίδες μου, είναι στο Θεό... Αυτός ξέρει...

Ο χρόνος. Ο χρόνος θα δείξει. Για όλα.

Σχόλια

  1. Με το καλό να έρθει το καινούργιο και να το γευτείς τόσο πολύ όσο θέλεις και με όλο το είναι (και των δύο).
    Και μην ανησυχείς για τους γονείς! Θα έρθει η στιγμή που θα το αποδεχθούν. Όποτε κι αν είναι αυτήν. Γρήγορα ή αργότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Δρόμος (2005)

Άνομοι

Το νησί μου