...μιλώντας για Σπιρτόκουτα

Επισκέφτηκα τις γειτόνισσες σήμερα. Ελληνίδες κι αυτές. Φέτος ήρθαν στην Ιταλία. Γενικά τα πάμε αρκετά καλά και φαίνονται καλοί χαρακτήρες. Με την Ε. συγκεκριμένα, μπορώ να πω ότι επικοινωνώ πιο εύκολα.

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι να μιλήσω στην Ε. για τη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Τη νοιώθω αρκετά φίλη μου και μιας και με ρωτάει συνέχεια τι έχω όταν με βλέπει ανάστατο (πράγμα αρκετά συχνό) δε μου πάει η καρδιά να της λέω συνέχεια "τίποτα".

Εκεί που μιλούσαμε για διάφορα, της τηλεφωνεί ο κολλητός της που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη. Όπως του μιλούσε λοιπόν λέει κάτι για τη ταινία "Πέντε λεπτά ακόμα". Εν τω μεταξύ τη συγκεκριμένη ταινία την είχα δει εγώ το μεσημέρι και τους την ανέφερα πριν πάρει τηλέφωνο ο φίλος της (το "κληρονομικό" που διαθέτω είναι ανατριχιαστικό ώρες ώρες). Ο Δ. έψαχνε να βρει πώς λεγόταν η πρωταγωνίστρια για να της πει ότι καθόταν δίπλα της στον κινηματογράφο. Φωνάζω εγώ "Βλαντή", μ' ακούει. Μετά μου 'ρχεται να πω να μη δει το "Σπιρτόκουτο", μια άλλη ταινία που είδα προφάτως. Εκεί αρχίζει να λέει στην Ε. ότι θέλει να μου μιλήσει. Επέμενε αρκετά και έτσι ξαφνικά βρέθηκα να μιλάω με έναν άγνωστο στη Θεσσαλονίκη για ταινίες, για τον Ταραντίνο και για το Σπιρτόκουτο και το πώς είναι ένα ψυχογράφημα μιας οικογένειας.

Αργότερα έμαθα ότι ο συγκεκριμένος είναι ιδιαίτερος σινεφίλ. Πολύ το συμπάθησα το παιδί...

Και έρχομαι να πω... Κι εγώ έναν τέτοιο άνθρωπο θέλω να βρω....