Putting on my happy face

Χθες ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα. Και γεμάτη μέρα στην Ιταλία, τόσο γεμάτη, τόσα χρόνια, δε θυμάμαι να έχω ζήσει, αν εξαιρέσεις κάτι περιπτώσεις με τη Μαρία.

Αρχικά βγήκα για καφέ με μια παρέα παιδιών τα οποία έχω αρχίσει να συμπαθώ. Ένα εκ των οποίων μας κάλεσε το βράδυ να βγούμε για ποτό γιατί κάαααποια στιγμή τις προηγούμενες ημέρες είχε τα γενέθλιά του. Συγκλονιστικές στιγμές.
Αφού λοιπόν περάσαμε ομορφότατα στον καφέ, πήγαμε τη βόλτα μας στα μαγαζιά (παραδόξως τα μαγαζιά αυτή τη φορά μου φάνηκαν ενδιαφέροντα, μ' άρεσε το περπάτημα πάνω-κάτω στην αγορά) ο Β. η Ρ. κι εγώ πήγαμε σε κάτι κοπελιές που παίρνουν πτυχίο να τις δούμε. Είχα κάνει μια μετάφραση κάτι κειμένων μιας εκ των τριών και δώσαμε και τη μετάφραση. Γελάσαμε, γνωριστήκαμε και, συγκλονιστικό, καβατζώσαμε και περαιτέρω πρόσκληση για επόμενο καφέ. Τουλάχιστον εγώ, γιατί με τα παιδιά γνωρίζονταν.
Στο καπάκι πήγα για φαγητό με την Ε. και τη Δ. Όχι βέβαια εκεί που θα θέλαμε. Αχ, κρίμα γιατί είχε ένα θεϊκό σουφλέ σοκολάτας. Τέλος πάντων όμως κι εκεί που καταλήξαμε δεν κακοφάγαμε καθόλου. Ασχέτως που η πίτσα μου ήταν άκρως μεξικάνικη και έκαιγε ως περ την υψικάμινο..
Κατά τις 11 φύγαμε και πήγα στο παλικάρι με τα γενέθλια. Ήπιαμε, άρχισε να μας κερνάει σφηνάκια, χορέψαμε, η παρέα ζεστή, η βραδιά όμορφη, η μουσική παραδόξως υπέροχη, χωρίς τις αηδίες των Ιταλών, γενικά χθες, 20 του μήνα, ήταν μια μη Ιταλική ημέρα..

Νοιώθω ελαφρώς σαν μαθητούδι του δημοτικού που γράφει ημερολόγιο σήμερα. Αλλά, δεν έχει σημασία φαντάζομαι. Άλλωστε, είχα καιρό, πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό, να νοιώσω έτσι όμορφα. Το σημαντικό; Ήμουν ανοιχτός, αστειευόμουν, γελούσα και αναγνώριζα τον εαυτό μου. Τον παλιό καλό μου εαυτό που είναι άνθρωπος της παρέας, της χαράς (gay μη ξεχνιόμαστε :Ρ ), της κοινωνικότητας.