Ο καλύτερός μου φίλος...

Σήμερα με θυμήθηκε πολύς κόσμος. Με θυμήθηκε ένας γνωστός που είχαμε καιρό να μιλήσουμε, με θυμήθηκαν 2 πρώην μου. Όλοι, με τον τρόπο του ο καθένας, ήταν σχετικά φιλικοί, καλοπροαίρετοι, με άλλα λόγια ένα "γεια" έρμο, το είπαν τουλάχιστον.

Δυστυχώς όμως, υπήρξε ένα άτομο σήμερα, ένα άτομο από το παρελθόν, ένα άτομο που κάποτε είχε την τιμή, ναι την τιμή, να το θεωρώ τον καλύτερό μου φίλο, τον αδερφό μου, τον άνθρωπο που μοιραζόμουν τα πάντα γιατί το θεωρούσα μέλος της οικογένειάς μου. Τίτλος που δεν πιστεύω να απονεμηθεί ξανά σε κάποιον.

Νόμιζα, νόμιζα, ότι το ήξερα...

Τελικά έμαθα πολύ καλύτερα άλλους ανθρώπους που τους γνώριζα για πολύ λιγότερο στη ζωή μου απ' ότι αυτόν. Ίσως γιατί ήμουν και ήταν ανώριμος. Ίσως γιατί καθώς ωρίμασε, άλλαξε και αλλοτριώθηκε. Ίσως, ίσως..

Αυτό το άτομο, αυτός ο "φίλος" για 11 ολόκληρα χρόνια, από το τέλος της παιδικής ηλικίας μέχρι την αρχή της πρώτης ωριμότητας, χαιρέτησε τη φίλη που ήταν δίπλα μου, επιδεικτικά και με τουπέ χωρίς καν να μου πει τουλάχιστον ένα "γεια". Αρχικά ήμουν έτοιμος τουλάχιστον να τον χαιρετήσω. Φυσικά μόλις άκουσα να λέει "γεια σου Β." και όχι ένα γενικό "γεια" που έστω για λόγους ευγένειας να συμπεριλαμβάνει κι εμένα μέσα, δεν ασχολήθηκα περαιτέρω...

Δεν με χάλασε αυτό. Δεν με σύγχυσε το ότι με "έγραψε", παλιότερα ή τώρα. Ένοιωσα όμως μια βαθιά, πηγαία και ανατριχιαστική απογοήτευση γιατί παρόλο που είχε ξεκόψει μαζί μου για 1,5 χρόνο, εγώ το βόδι, το όρνιο, ο μαλάκας θα έλεγα βεβαίως βεβαίως, του τηλεφώνησα ανήσυχος όταν έμαθα ότι η μητέρα του είχε πρόβλημα.

Πόσο μονοκόμματος και ανισόρροπος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ώστε να συμπεριφερθεί έτσι...;

Όταν βλέπω πίσω, στα χρόνια που έφυγαν, παντού, σε κάθε λύπη, σε κάθε χαρά, υπάρχει κι αυτός ο άνθρωπος. Άραγε πόσο παγερή και πέτρινη μπορεί να είναι η καρδιά του ώστε να μπορεί να συμπεριφερθεί έτσι. Άραγε όταν κοιτάει στο παρελθόν, δεν με βρίσκει μέσα; Άραγε έχει αναμνήσεις; Κακές, καλές, αδιάφορες; Τίποτα δε θυμάται;;

Δεν ξέρω τι συμπέρασμα έβγαλα απόψε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κατάλαβα πόσο ρηχοί είναι μερικοί άνθρωποι. Πόσο μικροί και ασήμαντοι. Πόσο ανεπαρκείς και πόσο ανίκανοι για κάθε βαθύ συναίσθημα. Για κάθε συναίσθημα...

Συμπέρανα όμως και το εξής...
Πάντα θα εύχομαι...
"Να είσαι καλά, Παύλο."