Απόψε...

Μερικές φορές, δεν μπορείς να μείνεις μόνος. Και πονάει..

Αυτό το Σαββατοκύριακο το περίμενα πως και πως.. Από μέρες λέγαμε με τον αρκουδίνο μου να το περάσουμε μαζί.. Μόνος του το είχε προτείνει.. Πόσο χαρούμενος θυμάμαι ήμουν όταν το πρότεινε, σχεδόν σαν δεδομένο, ότι θα βρεθούμε.. Όταν έφευγε για Βενετία λέγοντάς μου καθησυχαστικά ότι "το επόμενο σαββατοκύριακο θα το αφιερώσεις σε μένα"...

Πέρασε η εβδομάδα, έφυγαν οι γονείς μου, ήρθε το σαββατοκύριακο. Μοναχικό. Σχεδόν πληγωμένο. Τη Πέμπτη το βράδυ, πέθανε μια φίλη του.. Ήταν άρρωστη καιρό.. Τον πόνεσε, τον κατέβαλε, έχασε το χαμόγελο που τόσο ερωτεύτηκα. Δεν τον άφησα μόνο ούτε στιγμή. Μιλούσαμε συνεχώς. Τη Παρασκευή το πρωί ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Μέχρι που μου χαμογέλασε..

Τι ωραία που είναι τριγύρω όταν χαμογελάει.

Μιλούσαμε στο msn συνεχώς. Μου είπε όμορφα λόγια..

Του πρότεινα να πάω το Σάββατο να του σταθώ στη κηδεία. Δεν ήθελε.
Είπα να πάω μετά. Δεν ήθελε.

Το Σάββατο ψιλοεξαφανισμένος. Δεν σήκωνε το τηλέφωνο.
Η μόνη μας επικοινωνία, αργά το απόγευμα στο msn. Ήταν λέει καλύτερα. Ήθελε την Κυριακή να βγει εκτός πόλης. Αλλά ούτε λέξη για να έρθει σε μένα.
Σήμερα Κυριακή, σαν να μην υπάρχει..

Απόψε ήθελα να μείνω μόνος.
Δεν με αφήσανε..
Λες να ήθελε να μείνει κι αυτός;

Για στάσου. Ναι, ήθελα να μείνω μόνος. Να μην με ενοχλήσει κανένας στον κόσμο.. Εκτός από έναν...

Αυτός ο άνθρωπος μου δημιουργεί ένα μόνιμο και πλέον πρωτόγνωρο άγχος.. Παρόλο που ξέρω - ναι, τον πιστεύω όταν μου το λέει - ό,τι μ' αγαπάει, έχω μια διαίσθηση ότι κάποια στιγμή, ξαφνικά, θα με αφήσει...

Απόψε δε θα μπω στο msn. Απόψε δεν θα του τηλεφωνήσω. Απόψε δε θα του δείξω ότι τον σκέφτομαι σε κάθε στιγμή και έκφανση της ημέρας μου. Απόψε θέλω για μια φορά να γίνω σκληρός. Θα με πονέσει, το ξέρω ήδη. Αλλά πρέπει..

(hi C*)