Πως τα φέρνει ο καιρός

Δεκέμβρης 2002

Λάρισα. Επίσκεψη στον "κολλητό". Βροχή και κατακλυσμός. Κρύο αρκουδιάρικο. Ηλικία, 21. Ωραία ηλικία.. Κατά μία έννοια δηλαδή.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, βλέπεις τον κολλητό σου, γνωρίζεις τα άτομα με τα οποία κάνει παρέα στην πόλη που σπουδάζει κλπ κλπ. Κλασσικά πράγματα. Έτσι λοιπόν, άρχισα να γνωρίζω κι εγώ.

Πρώτη νύχτα, μέσα στο άγριο μεσάνυχτο και τη μπόρα, γύρω στη μία το πρωί έφτασα στη Λάρισα, πήγαμε βουρ κατ'ευθείαν στο σπίτι ενός φίλου του κολλητού. Εγώ, πρωτοεμφανιζόμενος, κύριος - είχαμε τότε μια πόρωση με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, μιας και έβγαιναν οι ταινίες στους κινηματογράφους - γνωρίστηκα με το παιδί, ήταν και η φίλη του εκεί είδαμε και το FOTR.

Ε, πέρασε η μια μέρα, πέρασε η άλλη, ήρθε η μέρα που θα πηγαίναμε να δούμε το ΤΤ που μόλις είχε βγει στις αίθουσες.

Συνεννοούνται τέλος πάντων να πάμε 3-4 να δούμε την ταινία.

Σημειωτέον ότι με όοοολους αυτούς, μιλούσαμε μέσω IRC (εκείνες τις εποχές) και απλώς τους γνώριζα κι από κοντά. Λίγο καιρό πριν πάω στη Λάρισα λοιπόν, είχα "μαλώσει" με έναν από αυτούς. Cyber μάλωμα δηλαδή (τρελή ωριμότητα στα 21 δεν το συζητώ). Ως συνήθως, άλλος με είχε συγχύσει, άλλος τα άκουσε και τότε (πρέπει να την καταπολεμήσω αυτή τη μαλακία που με δέρνει). Τέλος πάντων τα είχαμε ψιλοβρεί πάλι cyber.


Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι μου είχε δώσει ο κολλητός μου το τηλέφωνό του, να του τηλεφωνήσω εγώ γιατί τον περιμέναμε πόση ώρα στη πλατεία και είχε αργήσει. Ήρθε λοιπόν και ο Μ και όλοι μαζί σαν τρελή παρέα, 4 άτομα, πήγαμε στη ταινίααααααααα.

Με τον κολλητό είχαμε μια περίεργη χημεία εκείνο το καιρό. Έλεγε κάτι και συμπλήρωνα εγώ. Έλεγα εγώ κάτι και έκανε κι αυτός το ίδιο. Γενικά κώλος και βρακί(αυτό μας έφαγε).

Τότε λοιπόν, είπε το θεϊκό ο Μ. "Εσείς οι δυό μοιάζετε επικίνδυνα". Μια φράση που εντάξει, δε δίνεις και πολύ σημασία. Μου έμεινε όμως. Κάτι με τριβέλιζε. Κάτι μου είχε εμφυσήσει.

Ο καιρός πέρασε, οι παρέες χάθηκαν, ο κολλητός ξεκόλλησε, το IRC εγκαταλείφθηκε. Με τον μόνο που συνέχισα να έχω επαφές, έστω και περιστασιακά, ήταν ο Μ. Δε ξέρω πως. Δε ξέρω γιατί. Μπορεί να με τσιγκλούσε, μπορεί να τον εκνεύριζα, αλλά πάντα όταν έβρισκα κάποιο θέμα που τον αφορούσε, τον σκεφτόμουν. Δε ξέρω τι θέλω να πω. Ας το αποκαλέσω "τυχαίο".

2006 πλέον και εγώ βρίσκομαι στον παροξυσμό της αποκάλυψης του "μυστικού" στους γονείς μου. Μπαίνει ο Μ στο νετ. Πολλές φορές είχα φτάσει στο σημείο να του το ξεφουρνίσω. Δε ξέρω πάλι γιατί. Με ενέπνεε η οικειότητα που είχαμε. Ήξερα πως δεν θα με παρεξηγούσε ούτε θα έκανε κάποια αρνητική σκέψη. Ήξερα πως ήταν λογικός, μέσα στην παραλογή του :Ρ

Εκείνο το βράδυ, του το είπα.
Η απάντηση που πήρα ήταν αυτή που βαθιά μέσα μου ήξερα από εκείνη τη φράση, πίσω στο 2002...

"Μάντεψε ποιος άλλος είναι gay".

Ήταν τόσο όμορφο εκείνο το βράδυ.. Ένοιωθα μια αναστάτωση και μια ευεξία..

Πάντα(βλπ προηγούμενο ποστ) τον είχα μέσα στη καρδιά μου. Από εκείνο το βράδυ όμως και με τις συζητήσεις που ακολούθησαν, με την υποστήριξη που μου προσέφερε σε ό,τι και να περνούσα, με το δικό του τρόπο, μπήκε ακόμα βαθύτερα. Δε θα ξεχάσω αυτό το Πάσχα, που με έκανε και δάκρυσα το σκασμένο, όταν τραβιόμουν με τον Ιταλό και μου είχε πει την ιστορία με τον πρώην και δε συμμαζεύεται. Εκεί που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, σταμάτησε λίγο, κατέβασε τον τόνο της φωνής του και μου είπε, κουμπωμένα, κάτι πολύ όμορφο που θα κρατήσω για τον εαυτό μου.


Κατέλαβε ένα από τα παραθυράκια της καρδιάς μου. Από εκείνα που λίγοι άνθρωποι έχουν καταλάβει ποτέ...

Μακάρι(;) να γνώριζα τι θα γίνει στο μέλλον. Αλλά έχω να πω πως αν κρατήσαμε επαφή τόσο καιρό έτσι, αν φτάσαμε σ' αυτό το σημείο από τύχη και μόνο, τότε πρέπει να είμαι πολύ τυχερός. Εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η τύχη και στο μέλλον.

Να είσαι καλά Μ μου.
Και να με ζαλίζεις. Τουλάχιστον όσο σε ζαλίζω κι εγώ :)