Είσαι περίεργος αδερφέ μου

Υπό τους ήχους του Elvis Costello - I want you...

Τη πρώτη μέρα δε μιλούσες πολύ.. Μου φάνηκες μελαγχολικός, λίγο κλειστός, ίσως αντικοινωνικός... Δεν ήξερα το γιατί..

Έπειτα, άρχισες να μιλάς, να μου τη μπαίνεις.. Μου τη μπήκες άσχημα για τη μαγειρική μου..

Με σύγχυσες... Με έφτασες σε σημείο να σκεφτώ ότι θα μείνουμε μόνο φίλοι. Που να φανταστώ..

Μετά, δεν ήθελες να μείνουμε μόνοι. Έλεγες ότι δε θα κάναμε και τίποτα, άλλωστε μόνο αγγλικά κάναμε μαζί. Εγώ να προσπαθώ να λάβω κάποιο σημάδι, ότι κάτι, έστω και ελάχιστο σε ενδιαφέρει πάνω μου κι εσύ.. εσύ ή να μου ρίχνεις ξινίλα ή να μη μιλάς...

Εντάξει, έχω κάποιες άλφα ικανότητες psychic. Τα νύχια μου όμως δε μου φτάναν για να μου πουν τι θέλεις..

Ε κι εγώ, σε έκανα να έρθεις σπίτι, σε τραπέζωσα όπως μόνο ένας Έλληνας ξέρει να κάνει και ακριβώς επειδή ο έρωτας περνάει από το στομάχι σε ξεμονάχιασα στο δωμάτιο και στο είπα έξω απ' τα δόντια...

Ποτέ δεν ένοιωσα πιο ηλίθιος.. Φράσεις όπως "μου αρέσεις και θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα" δε βγήκαν ποτέ από το στόμα μου. Πάντα με τρόπο έμμεσο, πάντα πλαγίως, κατάφερνα να πω αυτό που σκεφτόμουν..

Με σένα όχι. Με σένα είναι αλλιώς. Στα είπα όπως θα τα έλεγα σε ένα 5χρονο παιδί.
Έπειτα, η αμηχανία.. Δική μου πρωτίστως...

Ξαφνικά, δεν έφευγες.. Ξαφνικά, μιλούσες όλο και λιγότερο.. Κι εκεί που έλεγα την νιοστή βλακεία του τύπου "η ταπετσαρία στο δωμάτιο είναι χάλια" για να γεμίσω τη σιωπή...
Σηκώθηκες..
Νόμισα ότι έφευγες..
Σηκώθηκες..

Ήρθες προς το μέρος μου...


Κι οι σκιές μας ενώθηκαν...

Ντρεπόσουν... πόσο ντρεπόσουν... ο σκληρός, ο ξινός, ο είρων.. γλύκανε.. έγινε παιδάκι.. μέλωσε..

Κι οι σκιές μας ενώθηκαν...