Βολτάροντας στη Ρώμη

Ξέρω ξέρω, τα ποστ χωρίς φωτογραφίες είναι βαρετά. Ε, μη το διαβάζετε :Ρ

Ξεκίνησα σήμερα να πάω στη Ρώμη, ολομόναχος. Έτσι γιατί ήθελα να αλλάξω παραστάσεις. Κουράστηκα και βαρέθηκα. Το γιατί, είναι θέμα άλλου ποστ και βαθιάς ψυχανάλυσης.

Έφτασα λοιπόν στη Ρώμη, με μικρές συνεννοήσεις. Του τύπου, τάδε γνωστέ, αν είσαι ελεύθερος για καφέ, θα 'μαι στα μέρη σου. Περπάτησα όλο το ιστορικό κέντρο, το οποίο ήταν ΤΙΓΚΑ στους Έλληνες. Δηλαδή, μη σου πω περισσότερους Έλληνες από κινέζους πέτυχα. Honest!

Εκεί που περνούσα από μια γκαλερί, η οποία από χθες εξέθετε Ρενουάρ, πήρα έναν γνωστό μου και τεχνόφιλο, στο τηλέφωνο να δω τι κάνει και έτσι για πλάκα, να τον "κλείσω" να πάμε κάποια στιγμή στην έκθεση. Τελικά βρήκε λίγο χρόνο και πήγαμε για καφέ. Καλό κι αυτό, μη με φάνε και οι μαύροι δρόμοι.

Τέλος πάντων, πέρασε ωραία το απόγευμα. Όπως χωριστήκαμε με τον τεχνόφιλο, μου τηλεφώνησε ένας Άραβας που είχα πετύχει καιρό τώρα στο msn και που είχε έρθει στη Ρώμη για το spring break του. Ε δουλειά δεν είχαμε, βρεθήκαμε και μ' αυτόν.

Το απόγευμα μετατράπηκε σε πολύ έθνικ κατάσταση. Το παιδί ήρθε με τον συγκάτοικό του που έκανε ένα εξάμηνο στη Ρώμη και πήγαμε σε ένα Συριακό καφέ με ναργιλέδες και όλα τα συναφή. Τα είπαμε λίγο, παρεμπιπτόντως τρελή φτώχια βρε παιδί στο Ντουμπάι, κρίμα τα παιδιά (:Ρ) και εν τέλει περπατήσαμε λίγο και φύγαμε. Έμαθα και από πρώτο χέρι για τα νησιά που φτιάχουν στο Ντουμπάι, το τεχνητό χιονοδρομικό κέντρο μέσα στη τρελή κάψα και άλλα έτσι όμορφα που μόνο από ντοκιμαντέρ έχω επαφή.

Αυτό που έχω να παρατηρήσω απόψε είναι το εξής. Δε πα' να'σαι Έλληνας, Άγγλος, Πολωνός ή Άραβας. Πάντα θα υπάρχει η αντίστοιχη Πέγκι, Βίσσυ, Βανδή που θα λυσσάς και θα χτυπιέσαι για χάρη της και θα ξέρεις πότε γεννήθηκε, πότε βγήκε στο κλαρί και άλλες χίλιες μύριες λεπτομέρειες, ώστε να επιβεβαιώσεις την gay σου ιδιότητα!

Για του λόγου το αληθές, ο συγκάτοικος Άραβας, μόλις έβαλε κάτι αχλαχλαλαλσαλ τραγούδια στο καφέ, εκστασιάστηκε μια κατάσταση, αρχίζοντας να εξιστορεί για την τραγουδίστρια τα όσα ήξερε. Γλυκύτατος όμως. Με ανεπαίσθητη "χάρη" -ίσως η μοναδική "χάρη" που μπορεί να με ελκύσει - και πανέξυπνο ματάκι... Μελαχρινό, μαυρομάλικο, ένας Σαγίντ στα νιάτα του (αχ..). Κρίμα που θα μείνει μόνο μέχρι το Μάιο..

Συμπαθέστατοι οι Άραβες, δεν ξέρω αν το 'χω μυριαναφέρει εδώ μέσα. Είναι ρε παιδί μου έξω καρδιά άνθρωποι. Πρόσχαροι, φιλικοί, άνθρωποι για παρέα.

Γενικά μου αρέσουν οι άνθρωποι που ΜΙΛΑΝΕ. Όχι οι φαφλατάδες. Αυτοί είναι άλλο θέμα. Απλώς οι άνθρωποι που σου ανοίγονται εύκολα, χωρίς απαραίτητα να πρέπει να σου πούνε τα σώψυχά τους, δημιουργούν γύρω τους μια θετική αύρα. Αποπνέουν μια διάθεση φιλίας και σε κάνουν, ή τουλάχιστον ΜΕ κάνουν να θέλω να ανοιχτώ κι εγώ, γιατί νοιώθω άνετα μαζί τους. Και στατιστικά, οτιδήποτε Αραβοειδές, μου το έχει βγάλει αυτό το αίσθημα.

Απόψε χάρηκα που μίλησα και με έναν άλλον άνθρωπο. Εδώ του συναφιού, μπλόγκερ. Αχρείαστος να'ναι βέβαια, αλλά μου δημιούργησε την ίδια περίπου διάθεση μ'αυτή που περιγράφω πιο πάνω.

Η ατραξιόν της ημέρας: Εγώ φυσικά. Όταν μετά από σχόλιό μου για τους πολλούς Έλληνες τριγύρω, με ρωτάνε οι Άραβες, μήπως είναι καμιά γιορτή στην Ελλάδα και απαντάω φαρδιά πλατιά, ένα ΟΧΙ μεγαλύτερο απ' του Μεταξά. Στην επόμενη γωνία συνειδητοποιώ πως, αύριο πετάμε χαρταετό... Ξύπνα Ανήλικε!

Το κλου της ημέρας: Ούτε μια φωτογραφία με τους Άραβες... Φτου μου.

Χαρακτηρισμός ημέρας: Περίεργη.

Ανάγκες ημέρας: Να φύγω κάπου μακριά. Να πάρω πτυχίο. Να κάνω κάτι που το γουστάρω πραγματικά.

Να μη ξεχάσω: Αν αποφασίσω να μάθω ποτέ Αράβικα, να έχω πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ χρόνο μπροστά μου.

Να ξεχάσω: Την αμηχανία του να πηγαίνεις μόνος σου σε κάποιο μέρος χωρίς παρέα.

Να θυμάμαι πάντα: Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αποκτούν νέες εμπειρίες. Δεν πρέπει να τους καθορίζει τόσο, ο φόβος ενός ενδεχόμενου λάθους. Η ισορροπία μεταξύ φόβου και εμπειρίας, το πώς αποφεύγεις παλιότερα λάθη, χωρίς να τρομάζεις να κάνεις καινούργια πράγματα, είναι ένα απ' τα μυστικά που μπορεί να οδηγήσουν στην ευτυχία.

Μότο ημέρας: Υπάρχουν κι άλλοι "Μήτσοι"... Άνοιξε τα μάτια σου και βρες τους!

TODO: Να μιλάω περισσότερο, παρά να γράφω, έχω ξεχάσει να αρθρώνω σαν άνθρωπος!

Καληνύχτα και όνειρα πολλά...