Πτυχία: Ακόμα όχι το δικό μου.

Σήμερα έπαιρνε πτυχίο μια φίλη μου από Γιαννιτσά. Πολύ φορτισμένη στιγμή για τη ζωή κάθε φοιτητή. Μαζί μ'αυτήν έπαιρναν πτυχίο άλλοι 7 Έλληνες, 3 Ιταλοί κι ένα παιδί από το Τζιμπουτί.

Η τελετή, λιτή. Ο κάθε υποψήφιος παρουσίαζε την πτυχιακή του στην επιτροπή των καθηγητών για περίπου 10 λεπτά, οι συγγενείς μέσα στην αίθουσα - τίγκα στην Ελληνίδα μαμά με το δάκρυ και τον πατέρα με την κάμερα - η επιτροπή αφού παρουσίασαν όλοι οι υποψήφιοι τις εργασίες τους, αποσύρεται και καλά για να αποφασίσει και εν τέλει κάποιος από τους πτυχιούχους διαβάζει τον όρκο του Ιπποκράτη.

Τον όρκο τον διαβάζει αυτός με τον μεγαλύτερο βαθμό. Σήμερα ήταν μια συμφοιτήτριά μου, την οποία συμπαθούσα πάντα, αν και δε μιλούσαμε ιδιαίτερα πολύ. Απλώς είναι από εκείνους τους ανθρώπους που τους νοιώθεις οικείους αμέσως.

Μόλις άρχισε να διαβάζει τον όρκο, δάκρυσε, έσπασε η φωνή της.. Εκείνη τη στιγμή, με το ζόρι κρατήθηκα να μην τα μπήξω κι εγώ.. Η άτιμη με συγκίνησε πάρα πολύ. Αργότερα της μίλησα, την έσφιξα στην αγγαλιά μου και ειλικρινά τώρα που γράφω αυτά, έχω μια τάση πάλι.. Αν πάρω εγώ πτυχίο, να δούμε πόσα χαρτομάντηλα θα χρειαστώ.. Σιχτίρ :Ρ

Μετά, όλοι έξω από την αίθουσα, φωτογραφίες, συγχαρίκια, και όλα τα σχετικά. Είδα και το παιδί από το Τζιμπουτί κι εκεί μου σπάραξε πάλι η καρδιά.. Όλοι είχαν φίλους, συγγενείς δίπλα τους, αυτός, είχε 1-2 φίλους μόνο.. Ούτε πατέρας, ούτε μάνα.. Πολύ σκληρό.. Πολύ..

Το βραδάκι μας έχει τραπέζι η Ελληνίς. Έτσι να το γιορτάσουμε λίγο.

Πιστεύω πως μετά τα όσα περνάει ο καθένας μας εδώ στα ξένα, μετά τους τόσους κόπους, τα βάσανα, τις κρίσεις, τη μελαγχολία και την απομόνωση, η στιγμή που σε αναγορεύουν Δόκτωρα, είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο..

Μακάρι να φτάσει γρήγορα η ώρα.. Γιατί, το θέλω..