Πανέμορφη άφιξη

Όπως πάντα, έτσι και σ'αυτό το ποστ θα γράψω όπως σκέφτομαι, ακολουθώντας τη ροή των συναισθημάτων. Εν γνώσει μου, μιας και ο Χ. και πιθανώς ο Μ. θα διαβάσουν κάποια στιγμή αυτό το ποστ.

Εδώ και αρκετό καιρό μιλούσα με 2 παιδιά στο msn. Φιλικά και σε πολύ πολύ πολύ εγκάρδιο επίπεδο. Τους είχα προτείνει μεταξύ αστείου και σοβαρού να έρθουν στο αεροδρόμιο για έναν καφέ όταν θα έφτανα για Πάσχα. Να πω τη μαύρη αλήθεια, δε περίμενα να έρθουν.. Όχι γιατί δεν εννοούσα τη πρόσκληση. Τις προσκλήσεις μου τις εννοώ πάντα. Απλώς γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ έναν καλό λόγο ώστε να κουβαληθούν τόσο δρόμο για έναν καφέ..

Με το που ανοίγουν οι πόρτες των αφίξεων, βλέπω τον Χ. με ένα ντοσιέ στο χέρι και γραμμένο σε λευκό χαρτί με πολύχρωμα γράμματα, το όνομά μου :) He had me at hello, που έλεγε και ο Jerry Maguire... Χαλαρά.. Με συγκίνησε κάτι τόσο απλό αλλά τόσο γλυκό και όμορφο αφού είχαμε πει για το πώς θα με αγνωρίσουν και όλα τα συναφή. Λες και δεν με είχαν δει έστω κι απ' το νετ. Δε ξέρω.. Το βρήκα πολύ γλυκό και χαριτωμένο.

Δίπλα το ο Μ. Ο οποίος, αν έχετε δει το Μάρκο το Μη τρέχεις Μπαμπά, είναι ακριβώς ίδιος στις αντιδράσεις.. Εντελώς όμως! Λιγομίλητος, ντροπαλούλης, 2 μέτρα άνθρωπος τώρα, να ντρέπεται, πείτε μου εσείς, αν μπορείτε να είστε απόμακροι και να μη τον τσιμπήσετε τουλάχιστον 7 φορές μέσα σε 2 ώρες...!

Πήγαμε για καφέ. Στην αρχή μιλούσε μόνο ο Χ. κι εγώ και σιγά σιγά μπήκε και ο Μ. Λέγαμε διάφορα και το κλίμα ήταν, για μένα τουλάχιστον, υπέροχο! Δε κατάλαβα ειλικρινά πώς πέρασαν δυόμισι ώρες.

Πείραζα συνεχόμενα τον Χ. ιδίως μέσα στα Metropolis, με κάτι άσχετα και άκυρα CD που του πρότεινα να ακούσει γιατί "ήταν γι' αυτόν", ενώ και ο Μ. έκανε που και που το ίδιο. Τσιμπίσαμε κάτι άθλιο από ένα κυλικείο, με τον Χ. να απέχει καθότι, σιγά μη βάλει μπουκιά στο στόμα του αυτό το παιδί! Θα μας μείνει και, πρώτα θα τον δείρω που θα μας έχει μείνει, και μετά θα τον γειάνω!

Έφτανε η ώρα που έπρεπε να φύγω. Μέσα μου ειλικρινά δεν ήθελα καθόλου.. Τους έβλεπα και σκεφτόμουν πόσο ήθελα να μείνω για να τους ζήσω και τους δυο. Τον καθένα για διαφορετικό λόγο. Γιατί, αν μιλάς στο msn σε καθημερινή βάση με κάποιους ανθρώπους, γνωρίζοντάς τους μόνο διαδικτυακά, φαντάσου όταν τους γνωρίζεις, και όλα αυτά που ένοιωθες γι'αυτούς παίρνουν σάρκα και οστά, πόσο δύσκολο είναι να τους αποχωριστείς γνωρίζοντας πως είστε μακριά ο ένας απ' τον άλλον..

Είχα σκεφτεί να τους φιλήσω πριν φύγουν και να τους πω αυτό που τους έγραψα αργότερα σε ένα μήνυμα... Δεν έκανα τίποτα απ' τα δύο. Γιατί; Γιατί μ'αυτό το τρόπο, το σύμπαν θα βρει κάποιο τρόπο να το κάνω από κοντά..

Ανεβαίνοντας στο αεροπλάνο, ένα δάκρυ κύλησε. Ίσως ευτυχίας. Ίσως απλής χαράς. Ίσως από παράπονο για το γεγονός της αδικίας της απόστασης.. Ένα δάκρυ κυλάει και τώρα..

Ήθελα καταγράψω τη κάθε στιγμή αυτής της συνάντησης, αλλά δεν ξέρω αν είναι εφικτό.. Ίσως και να είναι ανέφικτο για να επέλθουν επόμενες..

Σας ευχαριστώ απ' τα βάθη της καρδιάς μου ζουζούνι και μπέμπη. Μπέμπη και ζουζούνι. Δε θέλω να χάσω κανένα σας από "δίπλα" μου. Σας ευχαριστώ για τη παρέα που μου κρατάτε, για τα χαμόγελα που μου χαρίζετε, για τις σκέψεις που μοιράζεστε μαζί μου, για την ανοχή σας όταν γίνομαι κουραστικός και βαρετός.

Δε ξέρω αν είναι σπάνιο αυτό το συναίσθημα. Με αυτούς τους δύο ανθρώπους όμως, από τη πρώτη στιγμή, ένοιωσα πως τους είχα Φίλους, χρόνια ολόκληρα..