El Greco (2007)

Δε συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές για ταινίες. Προτιμώ απλώς να μην αναφερθώ στη ταινία και τελειώνει εκεί το θέμα. Τις τελευταίες μέρες όμως είδα δύο ταινίες εκ των οποίων ουδεμία μου άρεσε, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Το No Country for Old Men και το El Greco.

Προτίμησα λοιπόν να γράψω για τη δεύτερη.

Υπόθεση:
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, μεγάλος ζωγράφος του 16ου αιώνα, ξεκίνησε από τη πατρίδα του στη Κρήτη, μαζί με έναν φίλο του, το Νικολό, στον οποίο ανέθεσε ο πατέρας του την προσοχή και τη φροντίδα του Δομήνικου και έφτασε στο πρώτο σταθμό του, τη Βενετία. Στη Βενετία, μαθήτευσε στον Τισιάνο, έναν 80ρη και πασίγνωστο ζωγράφο και κάποια στιγμή βρέθηκε στην Ισπανία όπου και διέπρεψε με το έργο του αλλά και κατακρίθηκε από την Ιερά εξέταση.

Σχόλια:

Από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στην Wikipedia σχετικά με τον El Greco, οφείλω να πω πως η ταινία παραλείπει αρκετά μεγάλα κομμάτια της ζωής του. Μπορώ να το δεχτώ σαν συντόμευση λόγω χρόνου προβολής. Αλλά τα άλματα είναι τόσο χαοτικά και δημιουργούν τέτοια χάσματα, που μερικές φορές αναρωτήθηκα σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο "τι έγινε ρε παιδιά;;;". Η ταινία επιλέγει να ακολουθήσει μια αφηγηματική σκοπιά της ζωής του ζωγράφου, με το ζωγράφο να καταγράφει τη ζωή του, τη νύχτα πριν την δίκη του από την Ιερά Εξέταση. Πρώτο πράγμα που χτυπάει άσχημα, είναι η παιδική και σχεδόν άχαρη προσπάθεια του σκηνοθέτη/σεναριογράφου, να μη δείξουν κάποια σκηνή στην οποία μιλάει ο πρωταγωνιστής, μιας και ο Nick Ashdon δε μιλάει Ελληνικά. Έτσι βλέπουμε τραγικές σκηνές στις οποίες, οι ντόπιοι Κρητικοί χαίρονται και τον επεφημούν κι αυτός μέσα στη μούγκα μέχρι να φύγει η κάμερα από το πρόσωπό του. Σεναριακά, η ταινία χωλαίνει, καθώς υπάρχουν αρκετές άδειες σκηνές, τις οποίες μάταια προσπαθούν οι ηθοποιοί - μερικοί εκ των οποίων πολύ ταλαντούχοι Έλληνες, που ίσως σώζουν λίγο τις εντυπώσεις - να γεμίσουν, με ξεσπάσματα και φωνές που δε δικαιολογούνται καθόλου από τον ρου της ιστορίας.

Θα μπορούσα να πω πως ξεχώρισα από πλευράς παιξίματος τον Juan Diego Botto που παίζει τον Ιεροεξεταστή, τον Sotiri Moustaka που παίζει δευτερόλεπτα, παρόλ'αυτά δίνει πνοή στο ρόλο του Τισιάνο, τη Dimitra Matsouka γιατί αν τη βοηθούσε το σενάριο θα αποδείκνυε πως είναι ταλαντούχα ηθοποιός και τέλος τον Laki Lazopoulo γιατί έπαιζε σαν Λάκης... με άλλα λόγια, περίμενα από στιγμή σε στιγμή να βγει από μια γωνιά ο Τζίμης, ο Αστυνόμος και η Καρακαλτάκα και να φωνάζουν Ελ Τσαντίρ Ελ Τσαντίρ! Καλός στις μιμήσεις, αλλά λυπάμαι, δεν με έπεισε σαν χαρακτήρας. Τουλάχιστον σ'αυτή τη ταινία, ήταν flat.

Αν και μεσαιωνική ταινία, με ίσως αξιόλογα κουστούμια, δεν με μετέφερε στο κλίμα του 16ου αιώνα. Ήταν σαν να έβλεπα μια παράσταση, καλοστημένη αλλά, μασκαρεμένων..

Ελπίζω να μην ακούγομαι κακός, αλλά κι αν ακούγομαι, είναι απλώς η άποψή μου για την ταινία. Ο καθείς δικαιούται μιας απόψεως. Μακάρι σε άλλους να άρεσε.

Δίνω ενάμισι αστέρι μόνο και μόνο για τη προσπάθεια.