Πρωτομαγιά, Ξάνθη, Νέστος

Ξεκινάμε λοιπόν με τη καλύτερη των διαθέσεων την πρώτη του μηνός Μαΐου για τα μέρη της Ξάνθης. Ο ηλιάκος ζέσταινε ήδη όπου έριχνε τις ακτίνες του κι εμείς, μέσα στη τρελή χαρά μέσα σε ένα κίτρινο αυτοκίνητο, να τραγουδάμε και να ξαμολιόμαστε στην εξοχή για να πιάσουμε αυτόν τον έρμο τον Μάη που κάποιος προφανώς τον ξαμόλισε και άφησε 11.000.000 Έλληνες να τον πιάσουν.

Είχα ακούσει τα χίλια μύρια για τη Ξάνθη και τις ομορφιές της, φυσικές τε και ανθρωπογενείς, από φίλες. Ε, κάποια στιγμή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τις δω κι εγώ το καημένο το ξενιτεμένο.

Με το που φτάνουμε, γύρω στις 12 το μεσημέρι, μπαίνουμε στη Ξάνθη. Είχα πάει πολύ παλιά σε περίοδο καρναβαλιών, αλλά μπορώ να πω ότι, είτε έχει αλλάξει άρδην, είτε εγώ δε θυμάμαι πολλά πράγματα.. Η πόλη πανέμορφη, το κέντρο της γραφικό και σύγχρονο μαζί, μια πανδεσία, χρωμάτων, φωνών, ανθρώπων και κινήσεων. Σημείωση: πολύ καγκουριά αδερφέ μου. Τρία στα τέσσερα αυτοκίνητα μουσική στο φουλ, σε σημείο να τρομάζουν τα περιστέρια όταν περνάνε από δίπλα! Γεγονός σου λέω!

Ήπιαμε τον καφέ μας στο Κυβερνείο. Ωραιοτάτη καφετέρια. Εκεί είδα και τα πρώτα δείγματα του ανδρικού πληθυσμού της πόλης... Ένα θα πω, αν υποθέσουμε ότι σήμερα ήταν αργία-απεργία, ότι ο κόσμος είχε ξεχυθεί στις εξοχές, τότε όταν κυκλοφορεί ο κόσμος εντός πόλης, πρέπει να τριγυρνάς με το πιεσόμετρο! Αργότερα ανακάλυψα, στη δεύτερη φορά που πέρασα απ' τη πόλη φεύγοντας, ότι όντως ισχύει αυτό... Δε ξέρω τι τα ταΐζουν τα παλικάρια στην Ξάνθη, πάντως ο χειρότερος που είδα, ήταν τουλάχιστον ανεκτός.... Ο καλύτερος δε... έπεφτες κάτω λέμε! Νομίζω ότι θα καταλήξω άνετα εκεί γιατρός!

Μετά από ένα φαγοπότι στα Κιμμέρια, όπου για να μας πάρουν παραγγελία και ιδιαίτερα για να μας φέρουν το λογαριασμό, είπαμε λίγο μπιρ αλλάχ(για να είμαστε και στο κλίμα), πήραμε το δρόμο για ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι ονόματι Πίλιμα. Το χωριό μια σταλιά αλλά είχε μια ωραία ταβέρνα. Πήγαμε απλώς και μόνο για βόλτα. Κάτω από τη ταβέρνα είχε μια αλάνα, γήπεδο πρέπει να ήταν, όπου ήταν απλωμένα τραπέζια και καρέκλες και από τα μεγάφωνα έπαιζε μια μουσική σε Τούρκικη γλώσσα. Δεν με χάλασε καθόλου. Ίσα ίσα αν χόρευαν και γλεντούσαν θα καθόμασταν λίγο να παρατηρήσουμε. Αλλά μιας και τους πετύχαμε στο τελείωμα, τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει.

Επόμενος προορισμός, μετά από μια θεσπέσια διαδρομή δίπλα στον Έχινο, ανάμεσα στα καταπράσινα δάση, βρεθήκαμε στη Σταυρούπολη, στο ξενοδοχείο Νέμεσις. Το ξενοδοχείο είναι μικρό, με λίγα σχετικά δωμάτια, χτισμένα όμως με αρχιτεκτονική που θυμίζει πύργους και Ιουλιέτες. Ο κήπος αρκετά ευρύχωρος, αλλά λόγω της ημέρας(:Ρ) γινόταν ένας πανζουρλισμός.

Στην αρχή βρήκαμε τραπέζι με λιγότερες καρέκλες. Μετά από ένα σαφάρι, βρεθήκαμε με 1 καρέκλα μείον. Εν τέλει με τα πολλά έφυγαν οι διπλανοί μας και εν ριπή οφθαλμού, οι καρέκλες εξαφανίστηκαν σαν να έπεσε ακρίδα. Ευτυχώς εμείς συμπληρώσαμε :)

Απολαύσαμε τον καφέ μας εκεί, κοκακολίτσα εγώ και μετά είπαμε να κάνουμε την υπέρβαση!

Εκεί δίπλα, στις όχθες του ποταμού, έχει ένα χώρο με διάφορες δραστηριότητες. Αναρρίχηση, ποδήλατα, ιππασία, σκοποβολή και τοξοβολία. Όπως ήταν αναμενόμενο, λύσσαξα να ρίξω με το τόξο, καθότι ήταν ένα απραγματοποίητο όνειρο πάρα πολλών ετών. Μια ίδια κατάσταση με το τέννις δηλαδή.

Το παληκάρι εκεί ευγενέστατο, γλυκύτατο και πνευματώδες, Ηρακλής ονόματι, μου έδειξε τα βασικά, με ζάλωσε με τα απαραίτητα και ιδού από κάτω μια εκ των ρίψεων. Στο πορτοκαλί πουκάμισο ο Ανήλικος το παίζει μέγας τοξοβόλος κι ο Ηρακλάκος με το μαύρο γυαλί παρατηρεί.

Αν και μου μάζεψαν τα βέλη απ' το στόχο πριν προλάβω να τα απαθανατίσω, σας βεβαιώ πως εκτός 1-2, τα υπόλοιπα βρήκαν στόχο και μάλιστα αρκετά καλά για αρχάριο :)

Ο Ηρακλάκος είχε πολύ γέλιο, έτρεχε δεξιά κι αριστερά να τα προλάβει όλα, σχολίαζε και με εμάς ταυτόχρονα και γενικά ήταν γούτσου γούτσου :)

Φεύγοντας, αν και με τον ήλιο αντίθετα, σταματήσαμε να βγάλω 2-3 φωτογραφίες το τοπίο, τοπίο που σίγουρα, θα ξαναεπισκεφθώ μιας και είναι πανέμορφο.

Μια υπέροχη μέρα, παρέα με υπέροχους ανθρώπους, με πανέμορφη διάθεση και με πανέμορφες αναμνήσεις. Μια μέρα που δεν ήθελα να τελειώσει αλλά και που σίγουρα το τέλος της, υπόσχεται άλλες, εξίσου όμορφες και ανεξίτηλες.