Άγρια Παιδιά vs Γ4

Ο νικητής είναι προφανής. Καλύτερο σενάριο, δουλεμένοι χαρακτήρες, αληθοφάνεια στη πλοκή (δίνω πολύ σημασία στην αληθοφάνεια), ωραία φωτογραφία, σκηνικά που ταιριάζουν με το χρώμα της σειράς.

Το Γ4 ξεκινά σαν μια νεανική σειρά, με πολλούς χαρακτήρες, που υποτίθεται έχουν μια προϊστορία, πέρασαν τα βαριόμοιρα τα χίλια μύρια, αλλά ουσιαστικά, είναι τόσο κλεφτές οι ματιές στον καθένα ώστε να μην μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως κάποιο χαρακτηριστικό. Η "μόνιμη μελαγχολία" εννοείται αλλά δεν διακρίνεται. Σφιχτές ατάκες και πρόχειροι καβγάδες προσπαθούν να τονώσουν χαρακτήρες, χωρίς όμως να προσδίδουν κάτι το ιδιαίτερο.

Τα άγρια παιδιά (όχι δεν το λέω για τον Νικόλα Αγγελή που είναι ζουζούνι :)) έχουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Στο πρώτο επεισόδιο ασχολήθηκε εξολοκλήρου με τον Πέτρο. Τον γνωρίσαμε μέσα από την αποκάλυψη ότι είναι υιοθετημένος. Γνωρίσαμε το νεύρο του, τον ενθουσιασμό του, τη φιλία του και τη δικαιοσύνη του. Ταυτόχρονα πήραμε πρόχειρες πληροφορίες για τους άλλους χαρακτήρες.

Το δεύτερο επεισόδιο, ασχολήθηκε με τον Νικόλα. Νίκος στη ζωή και στη σειρά :). Ο χαρακτήρας του ξετυλίχθηκε μπροστά μας, μέσα από έναν έρωτα, έναν ενθουσιασμό, μια περιπέτεια. Η guest του επεισοδίου κι αυτή ατμοσφαιρική σαν χαρακτήρας. Οι πληροφορίες για τον χαρακτήρα του αναπτύχθηκαν πλήρως και είδαμε στην πράξη χαρακτηριστικά του όπως ρομαντικός, τολμηρός, πόσο νοιάζεται για τους ανθρώπους που αγαπάει και άλλα.

Τα Άγρια παιδιά, είναι αυτό που το Γ4 δεν θα μπορέσει να γίνει. Μια σειρά βγαλμένη από καθημερινές καταστάσεις και ιστορίες.

(ελπίζω να μη φαίνεται - πολύ - ότι βρίσκω τον άνωθι εικονιζόμενο γούτσου-γούτσου :))