Ανήλικος

Τέτοιες μέρες αναλογίζεται κανείς, τι το σημαντικό έκανε μέσα σ' αυτόν το χρόνο που φεύγει. Τι στόχους έβαλε, ποιους απ' αυτούς έφτασε, ποιους είδε να απομακρύνονται όσο προσπαθούσε να τους κυνηγήσει. Είναι όμως ώρες, που κάνεις πράγματα χωρίς σχέδιο, χωρίς κάποιο στόχο και φορές που μόνιμα ανέβαλες ενέργειες που ήθελες πάντα να κάνεις. Υπερνικώντας φοβίες και αναστολές, κατάφερα μέσα σε τρεις μόνο μέρες, να συγκινηθώ βλέποντας μαζί με το πιο όμορφο σημάδι των τελευταίων χρόνων στην Ιταλία με θέα την Ακρόπολη, να νοιώσω την ίδια άνεση που ένοιωθα με ανθρώπους που μόνο από μακριά τους ήξερα, να γνωρίσω podcasters που ακούω, να παρευρίσκομαι σε επεισόδια στο Σύνταγμα με βουρκωμένα μάτια για μια διωκόμενη Δημοκρατία, να γνωρίσω ανθρώπους που δεν περίμενα να συναντήσω ποτέ, να συναντήσω bloggers που εκτιμώ και που εκτίμησα ακόμη περισσότερο γνωρίζοντάς τους, να δω δυο ζεύγη ερωτευμένα μάτια να φωνάζουν στεντόρια το "σ'αγαπώ" χωρίς ν' ακούγεται λέξη, να νοιώσω ...

Δεν μπορώ παρά να νοιώθω θλίψη ... Θλίψη για την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη στη χώρα μου. Θλίψη για τους διαδηλωτές που μετά από τόσες μέρες, εξακολουθεί κανείς να μην τους ακούει. Θλίψη γιατί η απάντηση στην εξέγερση των ψυχών, είναι η δημιουργία φόβου. Θλίψη για τον ασφαλίτη που προσπαθεί να ακούσει συζητήσεις από τον οποιονδήποτε με σκοπούς δολερούς. Θλίψη για το παιδάκι και τους γονείς που τους διώχνουν με τη ΒΙΑ άρον άρον από την πλατεία ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ με φόντο την κατάφωτη ΒΟΥΛΗ των Ελλήνων, σύμβολο της καθ' όλα νοθευμένης δημοκρατίας μας. Θλίψη για μένα γιατί είμαι κι εγώ μέρος του συστήματος και δεν είμαι εκεί, σ'αυτούς που τρώνε τα χημικά κατά πρόσωπο... στα 20 μέτρα απ' τα γεγονότα, απλώς συμφωνείς με τους κρανοφόρους. Και πρέπει να σταματήσουμε να συμφωνούμε.. Πρέπει να σταματήσουμε να σιωπούμε. Και ντρέπομαι γιατί δεν πήγα πιο κοντά.. Ντρέπομαι γιατί εγώ είμαι εδώ και άλλοι αυτή τη στιγμή τρώνε ξύλο στα κεντρικά.. Δεν ξέρω ειλικρινά τι να κάνω... ...

Έξω ο ήλιος έλαμπε. Κυριακή του Δεκέμβρη και οι γονείς είχαν ήδη συνεννοηθεί με φίλους για κάποια ταβέρνα. Ο μικρός Αλέξης θα πήγαινε πάλι μαζί τους. Άλλωστε αυτές ήταν οι τελευταίες φορές που θα πήγαινε μαζί τους. Μεγάλωνε. Σε λίγο θα άρχιζε το άγχος για τις εξετάσεις και για το πανεπιστήμιο. Αυτές, ίσως να ήταν λίγες απ' τις εικόνες που θα κουβαλούσε μαζί του μια ζωή. Στιγμές της εφηβείας μέσα στην οικογένεια. Όνειρα, αγωνία κι άγχος, ήταν ακόμη μακριά. Αλλά πλησίαζαν απειλητικά. Ένοιωθε σαν μονομάχος στην αρένα, λίγο πριν αφήσουν τα θηρία ελεύθερα να τον κατασπαράξουν. Ο ήλιος έλαμπε αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό. Έτσι κάπως θα ήταν και το μέλλον του. Ο στόχος λαμπερός, αλλά τριγύρω του οι άνθρωποι κρύοι κι απρόσιτοι. Μέσα στο αυτοκίνητο έπαιζε Αλεξίου. Όπως και τις περισσότερες φορές μέσα στο αυτοκίνητο των γονιών του. Η διαδρομή μικρή. Δεν έμενε δα και σε καμιά τεράστια πόλη. Το ταβερνάκι κοντά στη θάλασσα. Πάλι ψάρια. Τα σιχαινόταν τα ψάρια. Δεν πείραζε όμως. Θα έτρωγε κάτι με ...

Αρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο» "Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με...

Σαν Ανήλικος, "Ανήλικος", φοβάμαι μην με πάρει η μπάλα κι εμένα...Που ξέρεις, ένα πυροβολισμό, ένα δακρυγόνο στον κάτω επιπεφυκότα, μια πέτρα στο δόξα πατρί(και Θεώ και Αγίω Πνεύματι) το κατιτίς τέλος πάντων. Γι' αυτό και περιμένω να φτάσω σε σχετική ηρεμία/ψυχραιμία, πριν σκυλογατοκοτογουρουνομπατσοβρίσω από αυτό εδώ το blog άπαντες ευθύνοντες-ιθύνοντες. Προς το παρόν ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τον βαθμό της κατάντιας μας. Σε όλους τους βαθμούς και βαθμίδες.

'Εχεις έναν σκύλο. Ο σκύλος πάει να φάει κι εσύ του τραβάς το κόκκαλο. Γρυλίζει. Ο σκύλος πάει να περπατήσει και τον δέρνεις. Γρυλίζει. Ο σκύλος πάει να γαβγίσει κι εσύ τον δέρνεις. 'Οταν θα πας να τον χαϊδέψεις, θα σε δαγκώσει! Τα δεδομένα: Ζαρντινιέρα. Πράσινα παπούτσια. Συνταξιούχοι. Φοιτητές. Εργαζόμενοι. Νέοι. Γέροι. Η ατιμωρησία βασιλεύει παντού. Δολοφονία... Καταστροφές σε περιουσίες. Πρέπει να έχεις IQ φρυγανιάς για να μην μπορείς να δεις τους συσχετισμούς και τι οδηγεί σε τι. Αυτή τη στιγμή, όπως και σε άλλες στιγμές κρίσης που το κράτος στάθηκε αναποτελεσματικό, η αστυνομία ΔΕΝ κάνει τίποτα. Δηλαδή κάνει τη δουλειά της... Αφήνει να καούν τα πάντα ώστε να στραφεί η κοινή γνώμη στις καταστροφές και όχι στη δολοφονία. Αυτή τη στιγμή οι "αντιεξουσιαστές-αναρχικοί-αποβράσματα-..." τάσσονται και λειτουργούν υπέρ της κυβέρνησης και της καλά οργανωμένης χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Ευθύνες έχουμε ΌΛΟΙ. Εμείς που δεν μιλήσαμε όταν γινόταν λόγος για τη ζαρντινιέρα!...

Πληροφορούμαι από blogs και άλλα μέσα ενημέρωσης ότι σε επεισόδια στα Εξάρχεια απόψε, περικυκλώθηκε ένα περιπολικό από 25 νεαρούς οι οποίοι τους επιτέθηκαν με ξύλα πέτρες και μολότοφ και έπεσαν 3 πυροβολισμοί. Δύο στον αέρα και ένας στο έδαφος. Μια σφαίρα προφανώς εξοστρακίστηκε σε κάποιο περιστέρι(κατά τη ζαρντινιέρα σε άλλες περιπτώσεις) και βρήκε στο στήθος ένα ανήλικο παιδί. Τα γεγονότα τρέχουν και η τελευταία του δήλωση ήταν ότι η βολή του ήταν ευθεία προς το παιδί. Αν ΔΕΝ παραιτηθεί ψυχή γι'αυτό το περιστατικό, όπως και για ΌΛΑ τα προηγούμενα ανεξαιρέτως σκανδάλου είτε φόνου απ' την αστυνομία είτε οτιδήποτε τέλος πάντων, νομίζω πλέον ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να θεωρείται κράτος. Νομίζω πως ο ΛΑΟΣ μας πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι! Όπως έκανε παλιότερα με ηρωικές του στάσεις και εξεγέρσεις. Η κυβέρνηση έκανε δηλώσεις. Ε ΚΑΙ ΧΕΣΤΗΚΑΜΕ ΡΕ ΦΙΛΕ! Έργο μπορεί να παράγει η κυβέρνηση; Οργάνωση μπορεί να παράσχει; Πρόνοια; Αν δε μπορεί, να παραιτηθεί απόψε κιόλας! Σκοτώνου...

Δεύτερη ταινία λοιπόν γιατί σας άρεσε το παιχνιδάκι. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο νικητής κάθε ταινίας, δεν θα βάζει αυτός τις επόμενες εικόνες, μόνο και μόνο για να έχει τη χαρά(!) να παίξει και αυτός την επόμενη φορά. :) Οι κάτωθι φωτό, ευγενική χορηγία του william . Έλα αυτό είναι εύκολο. Δεν είναι τόσο αόριστο. Σας ετοιμάζω όμως ένα... Μαύρη οθόνη θα βάλω ρε! Κι αν το βρείτε γράψτε μου :Ρ

'Ωρα Ελλάδας 16.24 Ώρα Δρούζας/μεσημεριανάδικων/μαλακιών διάφορων στην Ελληνική Trash TV. Ντριν το τηλέφωνο: Παρακαλώ; Γεια σου, τι κάνεις; Φωνή ήδη μαγκωμένη Μια χαρά μάνα εσύ; Καλά κι εγώ. Πως πάει εκεί τι καιρό έχετε; Μάνα για τον καιρό με πήρες; Καλά διαβάζω. Βρέχει οριζοντίως σήμερα. Α μάλιστα. Κι εδώ βρέχει. Φωνή μαγκωμένη εντόνως Καλό μήνα. Σήμα ελήφθη. 1η Δεκέμβρη σήμερα. Μάλιστα, καλό μήνα και σε σένα. Πρόγραμμα βγήκε; Όχι δε βγήκε. Ούτε πριν 19 ώρες που μιλήσαμε είχε βγει. Περιμένεις να δώσεις κι εσύ; Μάλιστα. Καλά άντε σε αφήνω. Να εδώ καθόμουν και σε θυμήθηκα. Γαμώ τη Δρούζα μου μέσα... Άντε τα λέμε. Έλεος ρε μάνα, να 'χα και τίποτα να πω πάει στο διάλο.. Γαμώ τη Δρούζα μου μέσα! Το 'πα;