Πρωταγωνιστές 13/1/09
Έχει καιρό τώρα που παρακολουθώ τη δουλειά του Σταύρου Θεοδωράκη. Ιδίως στους Πρωταγωνιστές, έχει δώσει ένα δικό του στίγμα σε θεματικές εκπομπές, με συνεντεύξεις χωρίς προετοιμασία πολλές φορές, χωρίς σχεδόν καν να είναι συνεντεύξεις, αλλά συζητήσεις που ο καθένας μας θα έκανε με τους πρωταγωνιστές του, απλές, μεστές, με ένα διάχυτο συναίσθημα, σχεδόν Μπρεχτικό, να κυλάει απ' τις οθόνες μας και να μας καθηλώνει στο τέλος.
Η εκπομπή της Τρίτης που μας πέρασε, ασχολήθηκε με μια περίπτωση ερμαφροδιτισμού, σε ένα κορίτσι, το οποίο μόνο κορίτσι δεν ήταν. Μέσα από πολύπλοκες διαδικασίες, ψυχιατρικές εξετάσεις για επιβεβαίωση της δυσφορίας του φύλου, η Αγγελική κατάφερε και έκανε ένα βήμα προς την ολοκλήρωση, όπως λέει, η ευτυχία, έρχεται αργότερα. Επαναπροσδιόρισε το φύλο της και εν τέλει, την ίδια της τη ζωή.
Με αφορμή την τελευταία εκπομπή για τον Άγγελο που λεγόταν Αγγελική, κι όχι την Αγγελική που έγινε Άγγελος όπως προτιμώ να λέω, μου ήρθαν στο μυαλό διάφορες σκέψεις. Σκέψεις για την αληθινή ευτυχία του ανθρώπου. Σκέψεις για το τι σημαίνει να είσαι γονιός. Σκέψεις για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Διερωτήθηκα όλα αυτά τα χρόνια, κατά πόσο η αγάπη των γονιών, μπορεί να είναι αρρωστημένη ή όχι και σε ποιο βαθμό.
Πολλές φορές, όπως είπε ο πατέρας του Άγγελου, δεν χρειάζεται να έχεις βιβλιοθήκες στο σπίτι σου και πακτωλό βιβλίων, για να είσαι καλλιεργημένος. Προσοχή, όχι μορφωμένος. Καλλιεργημένος. Και η καλλιέργεια είναι αυτή που θα σου δώσει τα εχέγγυα για να σταθείς δίπλα στο παιδί σου. Δίπλα του, χωρίς να το καθοδηγείς παντού και πάντα. Χωρίς να είσαι εσύ αυτός που θα χαράσσει το μέλλον του, για τους δίπλα, για την κοινωνία ή μόνο για σένα. Η ευτυχία, η ευτυχία του καθενός μας, είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση.
Δεν είμαι εδώ για να πω τι σημαίνει γονιός. Δεν είμαι. Αν όμως μου δινόταν με κάποιο τρόπο η ευκαιρία, ξέρω απόλυτα, πως η ζωή μου, θα ήταν δοσμένη στην επίτευξη της ευτυχίας του παιδιού μου. Ξέρω ότι θα έκανα τα πάντα για να του δώσω εφόδια για ώριμη και ολοκληρωμένη σκέψη. Και σ' αυτή τη σκέψη θα εμπιστευόμουν κάθε του κίνηση και επιλογή. Γιατί θα ήξερα, πως κάθε του κίνηση, θα ήταν άλλο ένα βήμα, προς την προσωπική του ευτυχία, όσο και να διαφωνούσα εγώ μ' αυτήν.
Στο μυαλό μου γύρισε η εκπομπή του Κουτιού της Πανδώρας για το πως οι γονείς, οι Έλληνες γονείς, μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Κατά πόσο τους δίνουν πρωτοβουλίες και ουσιαστικά εφόδια για να προσεγγίσουν επιτυχώς τις δυσκολίες που αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Τίτλος της εκπομπής, η Διάπλαση των παίδων.
Η Ελληνική, η νεοΕλληνική, μεταπολιτευτική νοοτροπία διάπλασης των παίδων, είναι ίσως μοναδική και άξια μελέτης. Διαπλάθω, σημαίνει διαπαιδαγωγώ. Σημαίνει εφοδιάζω. Σημαίνει σου δίνω το τσεκούρι, σου δείχνω πως το χρησιμοποιούν και σε πάω μέχρι το δάσος. Τα δέντρα, θα τα κόψεις μόνος σου, ένα ένα. Χωρίς να σου χτίσω εγώ σπίτι πάνω από το δικό μου για "να έχεις" όταν μεγαλώσεις, μη σε χάσω κάτω από τη φούστα μου. Χωρίς να σου λέω εγώ τι και πως θα το κάνεις, όταν έχεις να αποφασίσεις για το δικό σου μέλλον. Χωρίς εσύ να επαναστατείς, έχοντας καβάτζα την τσέπη μου. Χωρίς να εδραιώνομαι με τη "βία" μέσα σε μια δική σου ζωή, επιτάσσοντας το συναίσθημα για να ισχυροποιώ ανύπαρκτους οικογενειακούς δεσμούς, κι αφήνοντας την ουσία των δεσμών και της "υγιούς" αγάπης, έξω από το παιχνίδι.
Δύο πολύ όμορφες και κατατοπιστικές εκπομπές. Δείγματα ότι η ασθμαίνουσα και θολερή Ελληνική τηλεόραση, μπορεί να γίνει καλύτερη.
----
