Κουρεύομαι και τρελελέ
Κλείνω κι εγώ ραντεβού στο κομμωτήριο, αφού το μαλλί είχε φτάσει να θυμίζει Αμερικάνικο σήριαλ δεκαετίας 90, καπελάκι-καρεδάκι. Ετοιμάστηκα ψυχολογικά και για τον ποδαρόδρομο, αφού είχα συμφωνήσει με τον εαυτό μου να πάω με τα πόδια, λόγω προηγούμενου ασώτου βίου(βλπ. προηγούμενα ποστ).
Μπαίνω στο κομμωτήριο στις 5 που είχα ραντεβού και μου λέει, περίμενε. Νορμάλ, αφού ποτέ δεν είναι στην ώρα τους τα ραντεβού. Μετά από μισή ώρα αναμονή, βλέπω από το βάθος έξω από το μαγαζί, έναν τύπο με σαγιονάρα, κάλτσα, πουκάμισο να ξεπροβάλλει από το φερμουάρ του παντελονιού, ογκώδη και με ένα θολό ματάκι.. Χτύπησε αμέσως μέσα μου το ένστικτο του ψυχιάτρου. Λέω, μελλοντικός πελάτης. Το ένστικτο όμως μου έλεγε ότι ερχόταν και προς το κομμωτήριο, και δεν πήγαινε σε ένα από τα άλλα καταστήματα του εμπορικού.
Μιας και το ένστικτό μου ποτέ δεν κάνει λάθος, μπαίνει μέσα. Λέει ότι είχε ραντεβού στις 5.30 και με το που ακούει ότι πρέπει να περιμένει εμένα που είχα προτεραιότητα, ώ Θεοί, μπήγει τις φωνές. Κάνει ένα ωραιότατο σκηνικό που θύμιζε παρωδία αρχαίας τραγωδίας, με δικηγόρους και καταστηματάρχες και βγαίνει να πάρει την αστυνομία. Φυσικά έπεσε τρελό γέλιο μέσα στο κομμωτήριο όσο έλειπε.
Ξαναμπαίνει, κάθεται ήρεμος σε μια γωνία, και ω Τουτατή, με το που σηκώνομαι να πάω για λούσιμο, ξανακάνει φασαρία γιατί τελικά δεν συνετίστηκε το συνεργείο κουρέματος και θα με έπαιρνε εμένα πρώτο..!
Η κατάσταση όπως αντιλαμβανόμεθα ήταν τεταμένη μέσα στο μαγαζί και τελικά έφυγα με την ψυχή στο στόμα. Ευτυχώς για μένα όλα καλά. Αν είχα δικαιοδοσία, θα μπορούσα να τον καταφέρω, αλλά δεν ήταν αρμοδιότητά μου κι έτσι παρέμεινα σιωπηλός να παρακολουθώ όλες τις τραγικές σκηνές που εκτυλίσσονταν μπροστά μου.
Ένα έχω να πω. Είναι δύσκολο για όλους, όταν οι ψυχικά ασθενείς δεν λαμβάνουν την κατάλληλη θεραπεία.
Μπαίνω στο κομμωτήριο στις 5 που είχα ραντεβού και μου λέει, περίμενε. Νορμάλ, αφού ποτέ δεν είναι στην ώρα τους τα ραντεβού. Μετά από μισή ώρα αναμονή, βλέπω από το βάθος έξω από το μαγαζί, έναν τύπο με σαγιονάρα, κάλτσα, πουκάμισο να ξεπροβάλλει από το φερμουάρ του παντελονιού, ογκώδη και με ένα θολό ματάκι.. Χτύπησε αμέσως μέσα μου το ένστικτο του ψυχιάτρου. Λέω, μελλοντικός πελάτης. Το ένστικτο όμως μου έλεγε ότι ερχόταν και προς το κομμωτήριο, και δεν πήγαινε σε ένα από τα άλλα καταστήματα του εμπορικού.
Μιας και το ένστικτό μου ποτέ δεν κάνει λάθος, μπαίνει μέσα. Λέει ότι είχε ραντεβού στις 5.30 και με το που ακούει ότι πρέπει να περιμένει εμένα που είχα προτεραιότητα, ώ Θεοί, μπήγει τις φωνές. Κάνει ένα ωραιότατο σκηνικό που θύμιζε παρωδία αρχαίας τραγωδίας, με δικηγόρους και καταστηματάρχες και βγαίνει να πάρει την αστυνομία. Φυσικά έπεσε τρελό γέλιο μέσα στο κομμωτήριο όσο έλειπε.
Ξαναμπαίνει, κάθεται ήρεμος σε μια γωνία, και ω Τουτατή, με το που σηκώνομαι να πάω για λούσιμο, ξανακάνει φασαρία γιατί τελικά δεν συνετίστηκε το συνεργείο κουρέματος και θα με έπαιρνε εμένα πρώτο..!
Η κατάσταση όπως αντιλαμβανόμεθα ήταν τεταμένη μέσα στο μαγαζί και τελικά έφυγα με την ψυχή στο στόμα. Ευτυχώς για μένα όλα καλά. Αν είχα δικαιοδοσία, θα μπορούσα να τον καταφέρω, αλλά δεν ήταν αρμοδιότητά μου κι έτσι παρέμεινα σιωπηλός να παρακολουθώ όλες τις τραγικές σκηνές που εκτυλίσσονταν μπροστά μου.
Ένα έχω να πω. Είναι δύσκολο για όλους, όταν οι ψυχικά ασθενείς δεν λαμβάνουν την κατάλληλη θεραπεία.
