Όταν άλλαξαν όλα
Ένα χέρι τον αγκάλιασε. Πέντε δάχτυλα έκρυψαν μέσα τους τα δικά του. Ο Ανήλικος μισάνοιξε τα μάτια του. Ήταν Κυριακή. Ο ήλιος έξω ντροπαλός, παιχνίδιζε ανάμεσα στα σύννεφα του Απρίλη. Είχαν κανονίσει να κάνουν μια εκδρομή σήμερα σε ένα κοντινό κάστρο. Όμως η ώρα ήταν ήδη περασμένη και το στομάχι διαμαρτυρόταν.
Ο Ανήλικος είχε μια περίεργη αίσθηση στο κεφάλι του. Ένα σφίξιμο, όπως όταν βλέπεις κάποιον να χτυπάει το κεφάλι του. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Αλλά ήταν θορυβημένος. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε προαισθήματα τέτοιου είδους. Και όλες τις φορές έβγαιναν αληθινά. Επέλεξε όμως να μην ασχοληθεί περισσότερο για την ώρα. Ήταν νωρίς...
Αφού φάγανε μαζί, γύρω στις 3 το απόγευμα, αποφάσισαν τελικά να κάνουν την εκδρομή, αν και πιο συντομευμένη από το προγραμματισμένο. Κάτι τους έσπρωχνε να δουν εκείνα τα μέρη. Τον πύργο. Μια λίμνη. Ένα κάστρο.
Στο γυρισμό ο αέρας είχε μια περίεργη υφή. Μια ζέστη και μια περίεργη ησυχία απλωνόταν στην πόλη. Ίσως φυσιολογικό μιας και την Κυριακή δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω. Ο ήλιος έδυε και αυτοί γύριζαν στο σπίτι. Σε λίγο ο Ανήλικος θα αποχαιρετούσε τον φίλο του. Άλλη μια εβδομάδα θα ξεκινούσε σε λίγες ώρες και έπρεπε να επιστρέψει στη Ρώμη. Την ώρα του αποχαιρετισμού όμως, ένας τεράστιος κόμπος δέθηκε μέσα στο στομάχι του. Μια πρωτόγνωρη αγωνία και μια ανησυχία χωρίς λόγο τον έκανε να περιμένει πάνω από το τηλέφωνο την ειδοποίηση ότι έφτασε καλά ο άνθρωπός του στη Ρώμη. Κι όμως, δεν ήταν αυτό για το οποίο έπρεπε να ανησυχεί.
Την σκέψη να φτιάξει μια τσάντα με απαραίτητα αντικείμενα σε περίπτωση σεισμού, την είχε ήδη από το απόγευμα. Δεν την έκανε όμως. Για άλλη μια φορά, ήθελε να εκλογικεύσει τα προαισθήματά του και να μην είναι υπερβολικός.
Ξάπλωσε τελικά στο κρεβάτι, παρακολουθώντας βίντεο στο youtube και συνομιλώντας με "αντιφρονούντα ποτάμια". Η διάχυτη ανησυχία και αναστάτωση όλων των προηγούμενων ημερών που κοιμόταν στον καναπέ στο ισόγειο, είχε περάσει. Ήταν 2 μέρες τώρα που είχε μεταφερθεί και πάλι στον πρώτο όροφο. Παρακολουθούσε στενά την εξέλιξη των δονήσεων, ψάχνοντας πάντα για το ιστορικό της περιοχής. Περίεργο όμως. Δεν έβρισκε καμία πληροφορία για το σεισμικό σμήνος που συνεχιζόταν από τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Ούτε μια δήλωση από χείλη σεισμολόγων. Τίποτα..
Μόνο ένας ανεξάρτητος ερευνητής, μελετητής της έκλυσης ραδονίου σε συσχετισμό με σεισμικά φαινόμενα φαινόταν να ανησυχεί, να προειδοποιεί αλλά και να σιωπάται από τα μεγάλα κεφάλια...
Λίγο πριν αλλάξει η μέρα, ένα γερό ταρακούνημα, τον έκανε να κατέβει και πάλι στο ισόγειο. Ακολούθησαν κι άλλα. Με αυξανόμενη ένταση. Ανησύχησε περισσότερο από το κανονικό. Ήταν ήδη προετοιμασμένος. Είχε μεταφέρει μια αλλαξιά ρούχα, το πάπλωμα, το μαξιλάρι του, τον υπολογιστή του, το διαβατήριό του και τα κλειδιά του στον κάτω όροφο. Έτοιμος να πεταχτεί. Έτοιμος να πηδήξει έξω σε περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού. Η περιοχή στο παρελθόν είχε δώσει σεισμούς της τάξης των 6 και κάτι. Το σπίτι που έμενε ήταν παλιό. Ανακαινισμένο, αλλά παλιό. Φοβόταν..
Μίλησε με τον φίλο του. Του είπε τους φόβους του. Εκείνος έμεινε να του κάνει παρέα μέχρι τις 3 το πρωί. Ο Ανήλικος ήταν ακόμα ανήσυχος, αλλά δεν ήθελε να δείξει την ανησυχία του στον φίλο του. Κακώς.. Γνωρίζοντας τον εαυτό του όμως, δεν ήθελε για άλλη μια φορά να φανεί υπερβολικός ίσως..
Κάποια στιγμή, αποφάσισε να κοιμηθεί στο αμάξι. Βγήκε από το σπίτι για να δει τι γινόταν έξω. Επικρατούσε μια πρωτόγνωρη ηρεμία. Σε κάποιο φόρουμ είχε διαβάσει μαρτυρίες από πουλιά που τιτίβιζαν στις 2 τη νύχτα. Δεν ήταν καλό σημάδι. Τελικά παρέμεινε στο σπίτι γιατί φοβήθηκε να μείνει μέσα στο αυτοκίνητο μόνος του.
Στις 3.21 είπαν καληνύχτα..
Σχεδόν τον έδιωξε, ώστε να μην ξαγρυπνάει κι αυτός μαζί του.. Είχε το κινητό στην τσέπη. Μόλις το είχε φορτίσει. Δεν είχε βγάλει καν το μπουφάν του. Από κάτω μια πυτζάμα κι από πάνω μια μάλλινη μπλούζα. Διαβατήριο στην τσέπη και πιστωτικές στο χέρι. Κάτι του έλεγε ότι κινδυνεύει..
[6/4/2009 3:19:38 πμ] S: io mi stendo e chiudo un po' gli occhi. prova un po' a riposare. cmq mi trovi qui per ogni cosa. o anche al cell
[6/4/2009 3:19:56 πμ] Anilix: vai vai vai
[6/4/2009 3:20:02 πμ] Anilix: sogni d'oro principino mio
[6/4/2009 3:20:09 πμ] S: no do vado
[6/4/2009 3:20:13 πμ] S: sto qui
[6/4/2009 3:20:36 πμ] S: mi raccomando fammi sapere se c'e qualcosa
[6/4/2009 3:20:47 πμ] Anilix: ok
[6/4/2009 3:21:04 πμ] S: ok :*
[6/4/2009 3:21:18 πμ] Anilix: notte notte
[6/4/2009 3:21:32 πμ] S: :)
[6/4/2009 3:21:35 πμ] S: a dopo
Ελάχιστα λεπτά αργότερα, ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχος. Μόνο που αυτή τη φορά ο ήχος δεν σταμάτησε αμέσως. Στο άκουσμα του ήχου, ο Ανήλικος ήδη άνοιγε το χερούλι της εξώπορτας. Ήξερε ότι με το που θα έβγαινε από την πόρτα, θα ήταν ασφαλής. Έξω από το σπίτι του υπήρχε αλάνα.
Με το που βγήκε από το σπίτι, άρχισε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Από τον τρόμο και τον πανικό, άρχισε να τρέχει προς ένα ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα. Δεν μπορούσε να ισορροπήσει στον δρόμο, μιας και το έδαφος τον πετούσε ψηλά και αυτός ξαναέπεφτε με τα πόδια ανοιχτά ώστε να μην πέσει κατάχαμα. Τα φώτα έσβησαν και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν οι φωνές του κόσμου μέσα από τα σπίτια. Αστραπές φαίνονταν από τα σύρματα του ηλεκτρικού. Ο θόρυβος ήταν υπερβολικά δυνατός. Σκέφτηκε πως κάπως έτσι θα ήταν το τέλος του κόσμου.. Βίαιο, ξαφνικό, αναπάντεχο.
Δεν γύρισε καν να κοιτάξει πίσω το σπίτι του. Ήθελε να νοιώσει ασφαλής ο ίδιος. Ίσως από τον φόβο του, να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βγήκε στο δρόμο. Όταν σταμάτησε επιτέλους να σείεται το έδαφος, τηλεφώνησε αμέσως στον φίλο του. Εκείνη τη στιγμή η δόνηση έφτανε στη Ρώμη... Αμέσως μετά ειδοποίησε τους δικούς του ότι ήταν καλά. Έπειτα, έκλεισε το κινητό του για να μην ξοδεύει μπαταρία..
Τότε, άρχισε η επιβίωση...
(συνεχίζεται...)
Ο Ανήλικος είχε μια περίεργη αίσθηση στο κεφάλι του. Ένα σφίξιμο, όπως όταν βλέπεις κάποιον να χτυπάει το κεφάλι του. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Αλλά ήταν θορυβημένος. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε προαισθήματα τέτοιου είδους. Και όλες τις φορές έβγαιναν αληθινά. Επέλεξε όμως να μην ασχοληθεί περισσότερο για την ώρα. Ήταν νωρίς...
Αφού φάγανε μαζί, γύρω στις 3 το απόγευμα, αποφάσισαν τελικά να κάνουν την εκδρομή, αν και πιο συντομευμένη από το προγραμματισμένο. Κάτι τους έσπρωχνε να δουν εκείνα τα μέρη. Τον πύργο. Μια λίμνη. Ένα κάστρο.
Στο γυρισμό ο αέρας είχε μια περίεργη υφή. Μια ζέστη και μια περίεργη ησυχία απλωνόταν στην πόλη. Ίσως φυσιολογικό μιας και την Κυριακή δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω. Ο ήλιος έδυε και αυτοί γύριζαν στο σπίτι. Σε λίγο ο Ανήλικος θα αποχαιρετούσε τον φίλο του. Άλλη μια εβδομάδα θα ξεκινούσε σε λίγες ώρες και έπρεπε να επιστρέψει στη Ρώμη. Την ώρα του αποχαιρετισμού όμως, ένας τεράστιος κόμπος δέθηκε μέσα στο στομάχι του. Μια πρωτόγνωρη αγωνία και μια ανησυχία χωρίς λόγο τον έκανε να περιμένει πάνω από το τηλέφωνο την ειδοποίηση ότι έφτασε καλά ο άνθρωπός του στη Ρώμη. Κι όμως, δεν ήταν αυτό για το οποίο έπρεπε να ανησυχεί.
Την σκέψη να φτιάξει μια τσάντα με απαραίτητα αντικείμενα σε περίπτωση σεισμού, την είχε ήδη από το απόγευμα. Δεν την έκανε όμως. Για άλλη μια φορά, ήθελε να εκλογικεύσει τα προαισθήματά του και να μην είναι υπερβολικός.
Ξάπλωσε τελικά στο κρεβάτι, παρακολουθώντας βίντεο στο youtube και συνομιλώντας με "αντιφρονούντα ποτάμια". Η διάχυτη ανησυχία και αναστάτωση όλων των προηγούμενων ημερών που κοιμόταν στον καναπέ στο ισόγειο, είχε περάσει. Ήταν 2 μέρες τώρα που είχε μεταφερθεί και πάλι στον πρώτο όροφο. Παρακολουθούσε στενά την εξέλιξη των δονήσεων, ψάχνοντας πάντα για το ιστορικό της περιοχής. Περίεργο όμως. Δεν έβρισκε καμία πληροφορία για το σεισμικό σμήνος που συνεχιζόταν από τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Ούτε μια δήλωση από χείλη σεισμολόγων. Τίποτα..
Μόνο ένας ανεξάρτητος ερευνητής, μελετητής της έκλυσης ραδονίου σε συσχετισμό με σεισμικά φαινόμενα φαινόταν να ανησυχεί, να προειδοποιεί αλλά και να σιωπάται από τα μεγάλα κεφάλια...
Λίγο πριν αλλάξει η μέρα, ένα γερό ταρακούνημα, τον έκανε να κατέβει και πάλι στο ισόγειο. Ακολούθησαν κι άλλα. Με αυξανόμενη ένταση. Ανησύχησε περισσότερο από το κανονικό. Ήταν ήδη προετοιμασμένος. Είχε μεταφέρει μια αλλαξιά ρούχα, το πάπλωμα, το μαξιλάρι του, τον υπολογιστή του, το διαβατήριό του και τα κλειδιά του στον κάτω όροφο. Έτοιμος να πεταχτεί. Έτοιμος να πηδήξει έξω σε περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού. Η περιοχή στο παρελθόν είχε δώσει σεισμούς της τάξης των 6 και κάτι. Το σπίτι που έμενε ήταν παλιό. Ανακαινισμένο, αλλά παλιό. Φοβόταν..
Μίλησε με τον φίλο του. Του είπε τους φόβους του. Εκείνος έμεινε να του κάνει παρέα μέχρι τις 3 το πρωί. Ο Ανήλικος ήταν ακόμα ανήσυχος, αλλά δεν ήθελε να δείξει την ανησυχία του στον φίλο του. Κακώς.. Γνωρίζοντας τον εαυτό του όμως, δεν ήθελε για άλλη μια φορά να φανεί υπερβολικός ίσως..
Κάποια στιγμή, αποφάσισε να κοιμηθεί στο αμάξι. Βγήκε από το σπίτι για να δει τι γινόταν έξω. Επικρατούσε μια πρωτόγνωρη ηρεμία. Σε κάποιο φόρουμ είχε διαβάσει μαρτυρίες από πουλιά που τιτίβιζαν στις 2 τη νύχτα. Δεν ήταν καλό σημάδι. Τελικά παρέμεινε στο σπίτι γιατί φοβήθηκε να μείνει μέσα στο αυτοκίνητο μόνος του.
Στις 3.21 είπαν καληνύχτα..
Σχεδόν τον έδιωξε, ώστε να μην ξαγρυπνάει κι αυτός μαζί του.. Είχε το κινητό στην τσέπη. Μόλις το είχε φορτίσει. Δεν είχε βγάλει καν το μπουφάν του. Από κάτω μια πυτζάμα κι από πάνω μια μάλλινη μπλούζα. Διαβατήριο στην τσέπη και πιστωτικές στο χέρι. Κάτι του έλεγε ότι κινδυνεύει..
[6/4/2009 3:19:38 πμ] S: io mi stendo e chiudo un po' gli occhi. prova un po' a riposare. cmq mi trovi qui per ogni cosa. o anche al cell
[6/4/2009 3:19:56 πμ] Anilix: vai vai vai
[6/4/2009 3:20:02 πμ] Anilix: sogni d'oro principino mio
[6/4/2009 3:20:09 πμ] S: no do vado
[6/4/2009 3:20:13 πμ] S: sto qui
[6/4/2009 3:20:36 πμ] S: mi raccomando fammi sapere se c'e qualcosa
[6/4/2009 3:20:47 πμ] Anilix: ok
[6/4/2009 3:21:04 πμ] S: ok :*
[6/4/2009 3:21:18 πμ] Anilix: notte notte
[6/4/2009 3:21:32 πμ] S: :)
[6/4/2009 3:21:35 πμ] S: a dopo
Ελάχιστα λεπτά αργότερα, ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχος. Μόνο που αυτή τη φορά ο ήχος δεν σταμάτησε αμέσως. Στο άκουσμα του ήχου, ο Ανήλικος ήδη άνοιγε το χερούλι της εξώπορτας. Ήξερε ότι με το που θα έβγαινε από την πόρτα, θα ήταν ασφαλής. Έξω από το σπίτι του υπήρχε αλάνα.
Με το που βγήκε από το σπίτι, άρχισε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Από τον τρόμο και τον πανικό, άρχισε να τρέχει προς ένα ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα. Δεν μπορούσε να ισορροπήσει στον δρόμο, μιας και το έδαφος τον πετούσε ψηλά και αυτός ξαναέπεφτε με τα πόδια ανοιχτά ώστε να μην πέσει κατάχαμα. Τα φώτα έσβησαν και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν οι φωνές του κόσμου μέσα από τα σπίτια. Αστραπές φαίνονταν από τα σύρματα του ηλεκτρικού. Ο θόρυβος ήταν υπερβολικά δυνατός. Σκέφτηκε πως κάπως έτσι θα ήταν το τέλος του κόσμου.. Βίαιο, ξαφνικό, αναπάντεχο.
Δεν γύρισε καν να κοιτάξει πίσω το σπίτι του. Ήθελε να νοιώσει ασφαλής ο ίδιος. Ίσως από τον φόβο του, να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βγήκε στο δρόμο. Όταν σταμάτησε επιτέλους να σείεται το έδαφος, τηλεφώνησε αμέσως στον φίλο του. Εκείνη τη στιγμή η δόνηση έφτανε στη Ρώμη... Αμέσως μετά ειδοποίησε τους δικούς του ότι ήταν καλά. Έπειτα, έκλεισε το κινητό του για να μην ξοδεύει μπαταρία..
Τότε, άρχισε η επιβίωση...
(συνεχίζεται...)
