Τα πρέπει

Γι' άλλους να ανασαίνεις,

πρέπει, 

δίπλα στον πλησίον να είσαι

πρέπει, 

αλτρουιστής ολκής να είσαι

πρέπει

κτήμα γεννητόρων να δείχνεις

πρέπει.

Κύριος της χώρας σου να γίνεις, 

πρέπει, 

μασούρι λιγοστού χαμόγελου να σπαταλάς

πρέπει, 

πλεχτό χαλί που κόμπους στη τραχεία φέρνει

πρέπει, 

να σε πατάνε

πρέπει.

Γυρισμό σε ξένο σπιτικό να μεθοδεύεις

πρέπει

και σπάλα χωρίς οστά να βρίσκεις 

πρέπει.

Στον κυκεώνα των ονείρων σου, στα πρέπει

χρυσό το δόντι χρόνου ασυμβίβαστου,

γέρου με μπαστούνι που όλο τρέχει,

εσένα μην πατήσεις, 

γιατί πρέπει.