Ανήλικος

-Γιατί δεν νυστάζεις ποτέ τα βράδια; -Γιατί δεν κοιμάμαι με φως. Κι η μοναξιά λάμπει πιο δυνατά μες στο σκοτάδι της νύχτας. 

Δεν είν' τα χείλη, κατακόκκινα, τα πλατιά, που ημισέληνο σε ανάπαυση θυμίζουν, όπως αυτή που ξάπλωσε απά στη θάλασσα, κείνο το βράδυ του Αυγούστου. Ούτε είν' τα "χα" που βγαίνουν απ' αυτά κατά ριπάς,  μελωδικά στ' αυτιά σου που αντηχούν. Δεν είναι οι λευκοί στρατιώτες, παρατεταγμένοι καθώς πρέπει ή και στραβά, όποια απόχρωση και να'χουν, τις μέρες σου που θα λαμπρύνουν. Τα μάτια είναι. Τα λαμπρά.  Μαρμάρινα.  Αληθινά. Διάφανα.  Γυαλιστερά. Τα θες μελιά; γαλάζια ή πράσινα; Μ' αυτά χαμογελά.  Μ' αυτά εκφράζεται. Απόδειξη μιας όμορφης ψυχής. Μάτια να διαβάζεις. 

Ποτέ ξανά, δεν ήμουν τόσο χαμένος. Ποτέ ξανά, δεν ήμουν τόσο μόνος. Ποτέ ξανά, δεν έκανα αυτό που ήθελα εγώ. Ποτέ ξανά, δεν έφτασα στο τελμα όσο τώρα. Ποτέ ξανά, δεν είχα τρόμο μέσα μου όσο σήμερα. Ποτέ ξανά, δεν φοβήθηκα αληθινά όσο απόψε. Ποτέ ξανά, δεν έτρεμα όσο κοιτούσα μπροστά.