Ποιος χαμογέλασε;

Δεν είν' τα χείλη, κατακόκκινα,

τα πλατιά, που ημισέληνο σε ανάπαυση θυμίζουν,

όπως αυτή που ξάπλωσε απά στη θάλασσα,

κείνο το βράδυ του Αυγούστου.

Ούτε είν' τα "χα" που βγαίνουν απ' αυτά

κατά ριπάς, 

μελωδικά στ' αυτιά σου που αντηχούν.

Δεν είναι οι λευκοί στρατιώτες,

παρατεταγμένοι καθώς πρέπει

ή και στραβά, όποια απόχρωση και να'χουν,

τις μέρες σου που θα λαμπρύνουν.

Τα μάτια είναι. Τα λαμπρά. 

Μαρμάρινα. 

Αληθινά.

Διάφανα. 

Γυαλιστερά.

Τα θες μελιά; γαλάζια ή πράσινα;

Μ' αυτά χαμογελά. 

Μ' αυτά εκφράζεται.

Απόδειξη μιας όμορφης ψυχής.

Μάτια να διαβάζεις.