Λείπεις και λήγεις

Έχω ζήσει αρκετές φορές με την ψευδαίσθηση του "σπάνιου". Του "ιδιαίτερου". Του "για πάντα" ακόμη. Από άγνοια, αφέλεια ή δίψα για λίγη αγάπη, φροντίδα. Από την ίδια τη φύση του ανθρώπου να νιώσει το "ιδιαίτερο", το "σπάνιο" και το "για πάντα". Φρούδα ελπίδα που είναι αντίθετη στην ίδια φύση του ανθρώπου. Στην ίδια τη ζωή.

Δεν έχεις τίποτα το ιδιαίτερο. Ναι, εσύ που διαβάζεις. Τίποτα το εξαίσια ουσιαστικό για να διαφέρεις από τη μάζα. Τίποτα το άλλο, το ειδικό που θα σε κάνει να αξίζεις το "σπάνιο". Δεν είναι αξιακό και δίκαιο αυτό που ζεις. Γιατί κι αν υπάρχει "σπάνιο", τύχη καθαρά είναι αν θα το συναντήσεις. Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το συναντήσεις; Ή ακόμα ειδικότερα, ότι το συνάντησες ήδη; Ποια έπαρση σε οδηγεί να πιστέψεις ότι το "σπάνιο" στα μάτια σου δεν είναι απλώς και μόνο άλλη μια μορφή του καθημερινού, της μάζας;

Να σου πω πώς πηγαίνουν τα πράγματα. Το χρονικό όριο βάλτο εσύ. Μια βδομάδα; Ένα μήνα; Ένα χρόνο; Άπλωσε σαν υφαντό τον ρου τον γεγονότων σε όποιο χρονικό πλαίσιο θέλεις. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Στο υπόσχομαι αυτό. Μην ξεχάσεις όμως πως δεν εξετάζουμε εδώ το είδος της σχέσης. Φιλική, ερωτική, ανάμικτη. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Θα νιώσεις μαγεμένος. Ακόμα ακόμα και γοητευμένος. Αποτέλεσμα αυτού είναι να δώσεις σημασία σε έναν άνθρωπο. Θα βρεις κοινά σημεία. Θα τα αναγνωρίσεις συνειδητά ή ασυνείδητα. Η παρέα θα είναι όμορφη, θα μοιραστείς σκέψεις. Κάποια κοινά σημεία θα σας κάνουν να αναζητάτε ο ένας τον άλλον. "Φύση ανθρώπινη" θα μου πεις. Ναι, όπως και ανθρώπινη φύση είναι το ενδιαφέρον. Και η ανησυχία. Και η συντροφιά που βρίσκεις όταν είσαι εκεί και σε πνίγουν τα άλλα. Τα έξω. Τα περιττά αλλά αναγκαία. Και αυτό ισχύει ταυτόσημα εκατέρωθεν. Και ο ένας ανοίγει τα μάτια του άλλου. Και η σχέση συνεχίζεται. Και ανοίγουν ορίζοντες και προοπτικές, ατομικά. Γιατί οι σχέσεις, οποιεσδήποτε σχέσεις, είναι δούναι και λαβείν. Όχι ως αυτοσκοπός. Αμφότεροι πιο πλούσιοι γίνονται. Πλούτος προσωπικός. Ορίζοντες ιδιωτικοί που διευρυνόμενοι, κάπου συναντώνται. Αλλά έτσι λειτουργούν. Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτόματα, εργολαβικά, πεθαίνουν.

Και μπαίνουν κι άλλοι στις ζωές. Και οι συνιστώσες μεταλλάσσονται. Μια μετάλλαξη που ένας από τους δυο θα χρησιμοποιήσει σαν βήμα για να αλλάξει. Αλλαγή που θα σαρώσει ανησυχίες, ταυτότητες, ενδιαφέροντα, αναζητήσεις, μοιρασμένες σκέψεις, συντροφιές.

Τότε θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις κι εσύ πως κάτι αλλάζει. Στην αρχή θα αναρωτηθείς. Θα σου φανεί περίεργο. Θα συνεχίσεις σαν να μην συμβαίνει κάτι γιατί "όλοι έχουμε τις αλλαγές μας". Θα ψάξεις να βρεις την ουσία. Να γραπωθείς πάνω της σαν τον πνιγμένο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η ουσία όμως αυτή θα χτυπηθεί αλύπητα από τα κύματα. Θα προσπαθήσεις να αναρωτηθείς ξανά και, επειδή η σχέση είναι τέτοια που κάθε σκέψη την μοιραζόσουν, θα μοιραστείς την ανησυχία σου. Και κάθε φορά που θα μοιράζεσαι θα νομίζεις ότι έπιασες μιαν ακρούλα από την ουσία και πως βγήκες στην επιφάνεια της φουρτουνιασμένης θάλασσας.

Κάθε φορά που θα μοιράζεσαι όμως την ανησυχία, την αλλαγή που οσμίζεσαι, σαν λαξευτές τα κύματα θα κόβουν κάθε ακρούλα της ουσίας. Θα λειαίνουν με τη σμίλη τους κάθε ελπίδα για σωτηρία. Δεν θα μπορείς να πιαστείς από πουθενά για να σωθείς. Για να σώσεις. Σίγουρα μόνος δεν σώζεις. Αν δεν λείπεις δεν χρειάζεται να σώσεις. Αν σου λείπει, μόνο αυτό θα υπάρχει. Το "λείπει". Σωτηρία καμιά.

Οι καρδιές έχουν κουτάκια μέσα τους. Κουτάκια που εσύ αποφασίζεις ποιος θα είναι ο ένοικος. Άλλοι πληρώνουν ενοίκιο. Άλλοι απλώς μένουν εκεί φιλοξενούμενοι, τυλιγμένοι μόνο στην αγάπη. Αυτά τα κουτάκια είναι που μένουν. Η αγάπη φροντίζει και για ενοίκια και πληρωμές και για τα πάντα. Μόνο αυτή. Και οι ένοικοι δεν φεύγουν από μέσα. Εκεί μένουν και είναι φορές που εκεί γίνεται και ο τάφος τους.

Αλλά υπεύθυνος είσαι μόνο για τα δικά σου κουτάκια. Αποκλειστικά γι' αυτά. Τα κουτάκια των άλλων είναι ευθύνη άλλων. Είναι δικά τους να τα κάνουν ό,τι θέλουν. Και δεν επιλέγεις εσύ σε ποια θα μπεις. Στα διαρκείας ή σε εκείνα με ημερομηνία λήξης.

Το μόνο που πρέπει να ξέρεις είναι πως, τα σημάδια, όλα τα σημάδια στη ζωή μας, θετικά ή αρνητικά, πρέπει να τα ερμηνεύουμε. Πρέπει να τα ακούμε. Δεν είναι ανακάλυψη του Coelho τα σημάδια. Συμπαντικός νόμος είναι. Και η ερμηνεία τους, απόδειξη σοφίας.


Το "λείπεις" και το "λήγεις" φαίνονται.