Το νησί μου

Εσύ που ενθουσιάζεσαι εύκολα στη ζωή σου.

Εσύ που αντικαθιστάς ανθρώπους στην καθημερινότητά σου κατά το δοκούν.

Εσύ που ξέρεις μόνο να παίρνεις βολικά, χωρίς να πιεστείς έστω και μια στιγμή να επιστρέψεις πίσω κάτι.

Σ' εσένα μιλάω.

Σ΄εσένα που πρέπει πρώτα να μάθεις τι σημαίνει συναίσθημα βαθύ. 

Σ' εσένα που πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι η ζωή σου θα χαραχτεί από μοναξιά.

Σ' εσένα που δεν πρόσεξες και έδωσες άφεση σ' αυτούς που σε έμπλεξαν.

Σ' εσένα μάτια μου.

Σ' εσένα ψυχή μου.

Κάτω από τις Περσείδες σου έδωσα την ψυχή μου.

Γκρέμισα τα τείχη μου που είχα χτίσει χρόνια τώρα. 

Θρύψαλα τα έκανα για το χαμόγελό σου.

Δεν μας προσέχει πάντα φύλακας Άγγελος...

Μόνοι μας είμαστε και μόνοι πορευόμαστε.

Κι αν τύχει και βρεθεί άνθρωπος να μας φροντίσει, ένα να θυμάσαι:

Μην τον πετάξεις ποτέ σαν τσαλακωμένο σκουπιδάκι.

Γιατί νοιάστηκε, χωρίς να παίρνει τίποτα. 

Γιατί πείστηκε πως ξεχώρισε κάτι ανάμεσα σε ξερά στάχυα και πράσινα βρύα.

Εσένα.

Δεν μπορούσες αν δεν μου μιλούσες. 

Αν δεν μου έλεγες τα πάντα.

Κι αν εγώ αργούσα να σου απαντήσω, γιατί έβλεπα τις Ομπρέλες του Χερβούργου στο σινεμά, ανησυχούσες.

Και χαιρόμουν γιατί έψαχνες φάρο να βρεις λιμάνι.

Και απογοητεύτηκα γιατί άρχισες να με αντικαθιστάς. 

Οι μόνιμες συνομιλίες σου άρχισαν να στρέφονται αλλού.

Και είπα πως είναι λογικό, θέλεις να γνωρίσεις κόσμο.

Και μετά οι μόνιμες αναζητήσεις σου αλλού πήγαν να βρουν λιμάνι.

Και είπα πως είναι λογικό. Θες να ζήσεις αυτά που η ζωή σου χρωστά.

Και μετά μπορούσες χωρίς να μου μιλήσεις.

Και μετά μπορούσες χωρίς να μου πεις τα πάντα.

Κι αν εγώ αργούσα να απαντήσω, νόμιζες ότι κακία σου κρατούσα.

Αλλά εγώ τον εαυτό μου προσπαθούσα να προστατέψω.

Την ψυχή μου που, χωρίς καμιά μετάνοια, σου έδωσα απλόχερα.

Τις σκέψεις μου, τις εμπειρίες μου και τα δικά μου.

Και πάλι τον εαυτό μου πάτησα και δεν με υπερασπίστηκα.

Μόνο γιατί νόμιζα πως η αξία σου είναι τεράστια. 

Νομίζω...

Μόνη μου κληρονομιά από αυτό;

Μια ανάγκη που δεν ζήτησα. 

Εσύ ήρθες κοντά. 

Εσύ δεν μπορούσες χωρίς να μου μιλήσεις.

Κι εγώ ήμουν εκεί.

Εκεί.

Πάντα εκεί.

Πάντα εκεί...

Θα είσαι για πάντα, το νησί μου.

Εκεί, κάτω από τις Περσείδες.

 Ότι θα με βαρεθείς σου είπα.
Αρνήθηκες.
Κι όμως, οι πράξεις είναι ηχηρές.
Το μόνο που είχες να κάνεις ήταν για μια φορά,
να με βγάλεις λάθος.

Μόνη μου κληρονομιά λοιπόν,

η ανάγκη μου για σένα.

Δεν το ζήτησα.

Βαριά κληρονομιά.