Ανήλικος

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!!!! ΓΑΜΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ. ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΣΠΟΙΛΕΡΣ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΣΤ!!!!!!!

http://gaza-sderot.blogspot.com/ Όταν βλέπω μπλογκς σαν κι αυτό, γέφυρες ειρήνης ανάμεσα σε πολιντικάντιδες και συμφέροντα, ρουφάω ζωή, ρουφάω δύναμη, ρουφάω ελπίδα. Κάπου εκεί έξω υπάρχει Ελευθερία. Μέσα στη δυσκολία και στη δίνη ενός πεντηκονταετούς πολέμου.. Ένας Παλαιστίνιος κι ένας Ισραηλινός. Λίγα χιλιόμετρα απόσταση. Δυο ζωές. Ίδιος αέρας. Πόλεμος παντού.. Γιατί να υποφέρουν οι άνθρωποι;

Ξεκινάω αυτό το ποστ χωρίς τίτλο. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο τίτλο τόσο τραγικό, όσο είναι τα γεγονότα που εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα. Ο λόγος φυσικά για το νέο τρομο-νομοσχέδιο που αφορά το Διαδίκτυο. Νομίζω ότι πρέπει να προλάβω να γράψω την άποψή μου, προτού σιγήσει η φωνή των απλών πολιτών κάτω από τη μπότα της νομικής και νομικίστικης ανασφάλειας της σημερινής κυβέρνησης. Ως γνωστόν, είμαι συναισθηματικός τύπος, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορώ παρά να γράφω μαζί με τις απόψεις μου και συναισθήματα που κυριαρχούν μέσα μου. Κύριο συναίσθημα. ΝΤΡΟΠΗ. Όνειδος, που κανονικά θα έπρεπε να νοιώθουν οι καταπατούντες το σύνταγμα και τους νόμους της Ελληνικής (νέας;) Δημοκρατίας. Λυπάμαι κύριοί μου. Δεν ξέρω ποιό κόμμα με αντιπροσωπεύει, αλλά σίγουρα, ΣΙΓΟΥΡΑ, όχι το δικό σας. Η φίμωση και η τρομοκρατία των ελεύθερων φωνών στους δρόμους, τα καφενεία, τις συγκεντρώσεις άνω των δύο ατόμων και στο διαδίκτυο, αποτελούν χαρακτηριστικά ολοκληρωτικών καθεστώτων. Και δυστυχώς, δε ...

Ένα ριμαδοΣύνταγμα, ας μας σώσει!

Έτσι για να ξαλεγκράρουμε, πριν ρίξω στη δημοσιότητα ποστ για την πολιτική κατάντια των ημερών, είπα να κάνω ένα πρόχειρο λιστίδιο με τα άτομα που με ελκύουν. Βασικά, το ποστ αυτό είχε αφορμή τη νιοστή φορά που έκανα κονέ με κάποιον τούρκο, χωρίς να το ξέρω φυσικά. Διότι, παρά την άποψη κάποιων κουκουτσοκέφαλων, ομοφυλόφιλοι υπάρχουν, χτίστες, υδραυλικοί, μουσικοί, ζωγράφοι, γιατροί, δικηγόροι, κρεοπώλες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, τσιγγάνοι, ευρωπαίοι, άραβες και εν πολλοίς, όπου σηκώσεις πέτρα. Προχθές έστειλα σε ένα από τα πολλά σάιτ γνωριμιών που είμαι γραμμένος, ένα μήνυμα σε έναν τυπάκο συμπαθητικό. Μιλάνο μένει, συνεπώς το μήνυμα ήταν απλώς φιλικό. Δεν είμαι απ' τους τύπους που θα έκανε 1000 χιλιόμετρα την εβδομάδα για το αμόρε. Σόρι. Στα 120, κάτι γίνεται, όπως έχουμε παρατηρήσει και παλιότερα. Το μήνυμα ήταν στα Ιταλικά προφανώς. Μου έρχεται ένα "γεια, τι κάνεις" μαζί με άλλα. Μάλιστα λέω. Έλλην ο τύπος. Αλλάζουμε msn και μου βγαίνει Τούρκικο όνομα. ο τ...

Απόψε σε σκεφτόμουν. Τριγυρνούσες στο μυαλό μου. Όπως και τόσες μέρες. Δε μου άρεσε ο τρόπος που σταματήσαμε να μιλάμε.. Το 'χα κάνει μια και μόνη φορά, αλλά μ' εκείνον ήταν αλλιώς.. Λάθη και των δυο. Αλλά ποιος θα κάνει την αρχή; Ποιος την έκανε; Είπες λόγια βαριά. Απάντησα με τα ίδια. Όχι γιατί τα εννοούσα. Είχα πει πως δεν θα 'θελα να χαθούμε.. Το 'χα γράψει εδώ, στον ίδιο χώρο που απόψε γράφω επειδή σε σκεφτόμουν... Κι αναρωτιέμαι.. Πόσο κοστίζει στους άλλους να διαγράφουν κάποιον άνθρωπο; Ίσως δεν θα το μάθω ποτέ..Όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει, όπως θα νόμιζες..Το μόνο που θα συνεχίσω να μαθαίνω στη ζωή μου, θα είναι το πόσο κοστίζει σε μένα, να χάνω ανθρώπους απ' τη ζωή μου.. Να ζω με αναμνήσεις.. Ουδείς αναντικατάστατος.. Κι όμως, ο καθένας είναι τόσο ιδιαίτερος, ώστε να αφήνει κενό πίσω του. Γιατί δεν πρόκειται για κάποιο θώκο. Η φιλία είναι έννοια, που αγγαλιάζει τους ανθρώπους.. Και ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτή τη διαφορετικότητα αγαπάς, σου λείπ...

Τα νεύρα τσίτα . Η αναμονή, θανατερή . Ο ύπνος, ουτοπία . Η Τέλεκομ, αναμένεται . Κι εγώ, ελπίζω ...

Τον χαρακτήρα δίπλα τον βλέπετε... Κάπως έτσι είμαι απ' το πρωί. Εναλλακτικά μπορείτε να με δείτε και σαν τον χάροντα με το δρεπάνι. You choose. Ξύπνησα κατά τις 8, έντρομος. Από δίπλα, ναι στον μαμημένο τον γείτονα, άκουγα φασαρία. Βγήκα στο μπαλκόνι. Τι να δω.. Ο γείτονας ήταν δίπλα... Στο γκαράζ είχε κάτι έπιπλα κι έναν καημένο να τα βάφει... Υπόθεση Νο1: Θέλει να νοικιάσει το σπίτι και περνάει ένα χέρι τα έπιπλα που θα έχει μέσα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έχουν τελειώσει μέσα στο Σαββατοκύριακο και θα βάλει καμιά αγγελία τη Δευτέρα. Υπόθεση Νο2: Νοίκιασε το σπίτι. Αυτή απορρίπτεται λίγο διότι δεν έχει έρθει κανείς σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες να δει το σπίτι. Υπόθεση Νο3: O son of the bitch γείτονας τη Δευτέρα δεν θα έχει τι να κάνει και θα τον βρω φάντη μπαστούνι μπροστά μου μαζί με τους τεχνικούς της Τέλεκομ. Θα βγάλω τον μπαλτά και ποιός είδε το Χάρο και δεν το φοβήθηκε... Δεν θα το αντέξω ΚΙ ΑΛΛΟ χωρίς τηλέφωνο! Θα λαλήσω! σσ.Ο γείτονας εδώ και 2.5 μήνες ...

Ούτε μια φωτογραφία. Ούτε μια βόλτα στην Πομέτσια. Τίποτα. Νιέντε. Ξεκινήσαμε στις 12.30 και φτάσαμε 3 παρά κάτι ψιλά, με τον Γκαμπριέλε να είναι τίγκα στο άγχος και να ξεχειλίζει απ' τις τσέπες με στρες. Είχε δεύτερη συνέντευξη για μια δουλειά εκεί και χάσαμε τον δρόμο 2 φορές. Τη πρώτη φορά πήραμε λάθος έξοδο στον περιφεριακό της Ρώμης. Τη δεύτερη, σε μια διασταύρωση που είχε γύρω στο ένα εκατομμύριο και κάτι ψιλά, ταμπέλες. Που να δεις τα μικροσκοπικά γράμματα μέσα σε ένα στρέμμα ταμπέλες. Συγνώμη κιόλας... Τον κράτησαν και γύρω στη μιάμιση ώρα με εμένα έξω απ' το εργοστάσιο να διαλογίζομαι σε μια ομολογουμένως υπέροχη πρώιμη ανοιξιάτικη ημέρα, ε, δεν ήθελε πολύ το πράγμα. Μόλις βγήκε, ξεκινήσαμε για πίσω, καθότι έφτανε η ώρα που σχολούσε ο κοσμάκης απ' τις δουλειές του και η κίνηση ήταν κάτι σαν "2 χιλιόμετρα σε ένα τέταρτο της ώρας". Ρώμη όμως, θα πάω από βδομάδα, καλά να είμαστε. Όσο για την ταινία του Μπερτολούτσι, θα την δω με κατάνυξη καθότι με ενδιαφέρει...

Αύριο για πρώτη φορά εντός του 2008, θα βγω απ' τα όρια της άθλιας και ψυχοπλακωτικής πόλης που σπουδάζω στην Ιταλία και θα πάω προς Ρώμη μεριά. Αυτή τη φορά δεν θα πάω όμως στο κέντρο της Ρώμης. Θα κατευθυνθώ κάπου στα περίχωρα. Ο Γκαμπριέλε ο φίλος μου, έχει μια συνέντευξη για δουλειά εκεί και μου ζήτησε να πάω για παρέα. Ε, κι εγώ σαν φίλος - που ευκαιρία δε χάνει να την κάνει από δω (θέλω να πάω Μαρόκο σας το είπα;) - είπα να τον συνοδεύσω. Η τρισμέγιστη ατυχία είναι ότι ξέχασα τον φορτιστή της φωτογραφικής μου στην Ελλάδα και δεν έχω φωτογραφική..... Πράγμα που σημαίνει ότι είμαι σαν κουλός σε παιχνιδάδικο. Δεν μπορώ να αγγίξω τίποτα με τον φακό μου. Ευτυχώς που 'χει ο Γκαμπριέλε φωτογραφική και μου είπε ότι θα την φέρει μαζί του. Πεθαίνω για τη φωτογραφία... Έχω δει φωτογραφίες που θα ήθελα να τις έχω τραβήξει εγώ. Εν τω μεταξύ, είπα να κάνω κι ένα διάλειμα απ' το φοβερό και τρομερό διάβασμα που κάνω αυτές τις μέρες. Του πούστη(παρών!), χαζός δεν είμαι, θα το πάρω το ...

Δεν ασχολούμαι τόσο πολύ, παρόλ' αυτά, με άγγιξε η δραματοποίηση. Μου θύμισε το δικό μου γονάτισμα ενάμισι χρόνο πριν και τη δική μου αγωνία να σωθώ.. Δεν θα ήμουν εδώ να σας γράφω αλλιώς... Enjoy. Thanks Βάγγο.

Όχι νΥφάδες!!!! Χιόνισε, δε παντρεύτηκε κανείς!

Από χθες είμαι σε νοσταλγικό-μελαγχολικό-γλυκύτατο mode. Τι νοσταλγώ; Τα πάντα.. αυτά που πέρασαν, αυτά που δεν ήρθαν, αυτά που προσπέρασαν κι αυτά που έρχονται.. Βρήκα αυτό το τραγούδι κατά τύχη.. Ακούστε το.. Ταξιδέψτε... Με Ismael Lo και Baykat Και όνειρα, πολλά...

Απόψε διάβασα την απάντηση ενός νέου μπλόγκερ... σε ένα ποστ μου. Όπως κάνω πάντα, έτσι και αυτή τη φορά, επισκεύθηκα το μπλογκ του για να δω τι "καπνό φουμάρει" κατά το λεγόμενο.. Αυτή τη φορά όμως το επισκεύθηκα γιατί μου έκανε εντύπωση και το ψευδώνυμό του. "Για πάντα Στρατιώτης"... Σκέφτηκα...ή μιλιταριστής θα είναι ή κάτι άλλο.. Μέσα μου ήλπιζα για το "κάτι άλλο".. Διαβάζοντας ένα ποστ του λοιπόν, απλώς, συγκλονίστηκα.. Ξαφνικά, γύρισα 10 χρόνια πίσω.. στην εφηβεία μου.. τότε που πίστευα ακράδαντα στις αρχές της φιλίας.. τότε που φιλία και έλξη ήταν μπλεγμένα στο μυαλό μου σε ένα περίεργο γαϊτανάκι, χωρίς χρώματα, αλλά ικανό να προκαλέσει χείμαρρο συναισθημάτων.. Τότε που διαβάζοντας βιβλία, με νέους, παλικάρια, σε κακουχίες και πολέμους, έπλαθα ιστορίες με το μυαλό μου. Ιστορίες που δεν ήξερα τη σημασία τους. Αλλά ιστορίες που με έκαναν να δακρύζω, που έκαναν την καρδιά μου να γεμίζει και να χτυπά σε άλλους ρυθμούς.. Τότε, δεν ήξερα αν υπάρχουν... ...

Υπό τους ήχους του Elvis Costello - I want you... Τη πρώτη μέρα δε μιλούσες πολύ.. Μου φάνηκες μελαγχολικός, λίγο κλειστός, ίσως αντικοινωνικός... Δεν ήξερα το γιατί.. Έπειτα, άρχισες να μιλάς, να μου τη μπαίνεις.. Μου τη μπήκες άσχημα για τη μαγειρική μου.. Με σύγχυσες... Με έφτασες σε σημείο να σκεφτώ ότι θα μείνουμε μόνο φίλοι. Που να φανταστώ.. Μετά, δεν ήθελες να μείνουμε μόνοι. Έλεγες ότι δε θα κάναμε και τίποτα, άλλωστε μόνο αγγλικά κάναμε μαζί. Εγώ να προσπαθώ να λάβω κάποιο σημάδι, ότι κάτι, έστω και ελάχιστο σε ενδιαφέρει πάνω μου κι εσύ.. εσύ ή να μου ρίχνεις ξινίλα ή να μη μιλάς... Εντάξει, έχω κάποιες άλφα ικανότητες psychic. Τα νύχια μου όμως δε μου φτάναν για να μου πουν τι θέλεις.. Ε κι εγώ, σε έκανα να έρθεις σπίτι, σε τραπέζωσα όπως μόνο ένας Έλληνας ξέρει να κάνει και ακριβώς επειδή ο έρωτας περνάει από το στομάχι σε ξεμονάχιασα στο δωμάτιο και στο είπα έξω απ' τα δόντια... Ποτέ δεν ένοιωσα πιο ηλίθιος.. Φράσεις όπως "μου αρέσεις και θέλω να σε γνωρίσω καλύ...

Γ Α Μ Ι Σ Τ Ε Ρ Ο (αν και το ήθελα πιο αποκαλυπτικό σαν season premiere) Σπεύσατε λέμε!