Ο νικητής είναι προφανής. Καλύτερο σενάριο, δουλεμένοι χαρακτήρες, αληθοφάνεια στη πλοκή (δίνω πολύ σημασία στην αληθοφάνεια), ωραία φωτογραφία, σκηνικά που ταιριάζουν με το χρώμα της σειράς. Το Γ4 ξεκινά σαν μια νεανική σειρά, με πολλούς χαρακτήρες, που υποτίθεται έχουν μια προϊστορία, πέρασαν τα βαριόμοιρα τα χίλια μύρια, αλλά ουσιαστικά, είναι τόσο κλεφτές οι ματιές στον καθένα ώστε να μην μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως κάποιο χαρακτηριστικό. Η "μόνιμη μελαγχολία" εννοείται αλλά δεν διακρίνεται. Σφιχτές ατάκες και πρόχειροι καβγάδες προσπαθούν να τονώσουν χαρακτήρες, χωρίς όμως να προσδίδουν κάτι το ιδιαίτερο. Τα άγρια παιδιά (όχι δεν το λέω για τον Νικόλα Αγγελή που είναι ζουζούνι :)) έχουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Στο πρώτο επεισόδιο ασχολήθηκε εξολοκλήρου με τον Πέτρο. Τον γνωρίσαμε μέσα από την αποκάλυψη ότι είναι υιοθετημένος. Γνωρίσαμε το νεύρο του, τον ενθουσιασμό του, τη φιλία του και τη δικαιοσύνη του. Ταυτόχρονα πήραμε πρόχειρες πληροφορίες για τους άλλους χαρακτήρ...