Ανήλικος

Στο σύνολό της ωραία παράσταση. Παραδόξως κοντά στο αρχικό κείμενο, η μετάφραση της Μαριαλένας Κωτσάκη. Με αρκετά ευφυολογήματα και στιγμές έξυπνων σκηνοθετικών τρικ του Θοδωρή Αθερίδη, η παράσταση κυλάει ευχάριστα, με το πρώτο μισάωρο να κατακλύζεται από τον μονόλογο της Ελένης - Καρύδη η οποία αν και εντυπωσιακότατη, παρόλο που δεν την έχω ξαναδεί από κοντά, νομίζω πως θα μπορούσε να δώσει έναν καλύτερο εαυτό από τον χθεσινό. Συμμετείχαν ακόμη οι Γιάννης Βούρος, Γιώργος Καπουτζίδης, Γιώργος Κορμανός, Θανάσης Αλευράς, Ανδρέας Νάτσιος, Νατάσα Κοτσοβού καθώς και δέκα ακόμη ηθοποιοί που αποτελούν το χορό των Σπαρτιατισσών γυναικών. Τα σκηνικά - κοστούμια - που ήταν άκρως πρωτότυπα και έξυπνα - είχε αναλάβει ο Μανόλης Παντελιδάκης, τη μουσική ο Γιώργης Χριστοδούλου, τις χορογραφίες η Μάρθα Κλούκινα και το φωτισμό ο Λευτέρης Παυλόπουλος. Τα ΣΥΝ (+): Οι χορογραφίες και τα τραγούδια. Η στιγμή της αναγνώρισης Ελένης - Μενέλαου. Η είσοδος του Καπουτζίδη - Θεονόη. Η γρια θυρωρός. Δε ξέρω αν βλ...

Το συγκεκριμένο ποστ χρειάζεται να το διαβάσετε με την άνωθι μουσική υπόκρουση. Pornophonique - Sad Robot . Το άκουγα όλη μέρα μέχρι να γίνει η συνάντηση. Ας γυρίσουμε λίγο πίσω. Καλοκαίρι 2005. Σε αριθμούς αυτό σημαίνει, 34 κιλά κάτω, ο πρώτος γκόμενος χωρισμένος, η πρώτη διακοπή μου σαν gay και γενικά πολλά πρωτόγνωρα πράγματα. Τον Αύγουστο λοιπόν του 2005, έκανα το τσατ(πατ) κι εγώ σαν όλα τα γκέι αγοράκια στο GRnet. Σε ένα κανάλι που μαζευόμασταν ελάχιστοι, αλλά τύποι με πλάκα και όχι σεξομανείς. Ασχέτως αν όλοι μέσα μας κρύβουμε μια σεξομανία - λύσσα. Εκεί λοιπόν γνώρισα και τον φίλο μας τον Βαγγέλη . Μιλούσαμε για τα χίλια μύρια αλλά πάντα σε πλαίσιο παρέας. Ήδη από τις πρώτες μας επαφές τον είχα συμπαθήσει και του το είχα πει επανειλλημένως ότι τον πήγαινα πολύ(στα χνάρια του Χριστόδουλου). Πράγματι με τον καιρό μιλούσαμε σαν παλιοί γνώριμοι, σαν να κάναμε παρέα χρόνια και η αλληλοεκτίμηση πήγαινε κι ερχόταν. Ήταν ένας απ' τους ανθρώπους που μου στάθηκαν πραγματικά σε πολύ ...

Όχι επειδή έχουμε μπει σε πορεία Ολυμπιακών, αλλά μόνο και μόνο γιατί πρέπει να υπάρχει μια ιεραρχία στο οφθαλμόλουτρο στις παραλίες, από πέρσι ακολουθώ ένα σύστημα αξιολόγησης ολυμπιακών προδιαγραφών. Όπως έχω ξαναπεί σε παλιότερο ποστ, η βαθμολογία χωρίζεται σε καλλιτεχνικό και τεχνικό. Όπως ακριβώς και οι ασκήσεις εδάφους. Περνάει λοιπόν το μποτοξάκι(βλπ άλλο παλιότερο ποστ ) από μπροστά μου στην παραλία, έχει ήρεμη, όμορφη γράμμωση, όχι του ματς και ιστορίες, παίρνει υψηλή τεχνική βαθμολογία. Αν γυρίσει το κεφαλάκι και είναι κανένα τέρας, τότε το καλλιτεχνικό μέρος πέφτει συνεπώς η συνολική βαθμολογία θα είναι μέτρια. Περνάει το άλλο το μποτοξάκι που έχει σούπερ μουτράκι, γλυκό και τραγανό, αλλά μου έχει λίγο σκεμπεδάκι(αν και με το σκεμπεδάκι έχω ένα φετίχ); Η συνολική πάλι μέτρια. Έτσι λοιπόν το παίζω πράγματι Κωστάλας και αξιολογώ τα τριγύρω, μιας κι εμένα μ'αξιολογούν άλλοι :) Νομίζω πάντως, ότι για φέτος το χρυσό μετάλλιο έχει καπαρωθεί από ένα μποτοξάκι που πέτυχα την Πέ...

Tα γνήσια πληκτρολόγια έχουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά: 1. Όλα τα πλήκτρα προεξέχουν από την επιφάνεια του pin keyboard. 2. Στο πληκτρολόγιο του πελάτη (pin keyboard), υπάρχουν ανάγλυφα πλήκτρα. Τα πλήκτρα αριστερά και δεξιά του πλήκτρου υπάρχουν ανάγλυφοι χαρακτήρες με «-» και «+» αντίστοιχα. 3. Επίσης στα πλήκτρα , και υπάρχουν ανάγλυφα σημάδια « 4. Στο πλήκτρο ο χαρακτήρας 1 δεν βρίσκεται στο κέντρο του πληκτρολογίου, αλλά στο αριστερό του σημείο. Δείτε πως είναι ένα γνήσιο, νόμιμο πληκτρολόγιο: Το παρακάτω είναι ένα ψεύτικο πληκτρολόγιο… Όπως βλέπετε δεν είναι ανάγλυφο…Οι αριθμοί μοιάζουν πρεσσαριστοί πάνω του…Ενώ τα αληθινά πληκτρολόγια είναι φτιαγμένα ανάγλυφα για να μπορούν να τα χρησιμοποιούν και οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης... Αυτό που θυμάμαι συγκεκριμένα στην περίπτωσή μου είναι ότι ο άσσος (1) ήταν όντως στο κέντρο του πλήκτρου κι όχι σε αριστερή στοίχηση. Βέβαια με μια ματιά που έριξα σε κάτι τράπεζες σήμερα, οι περισσότερες τον άσσο τον έχουν στο κέντρο του πλήκ...

Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Ιούλης από την πρώτη του ημέρα, δεν μου πήγε διόλου καλά. Ή μάλλον για να συγκεκριμενοποιήσω, τα πάντα ξεκινάνε θεόστραβα, για να καταλήξουν καλά. Όσοι έχετε διαβάσει τις περιπέτειες με αυτοκίνητα, ιμάντες και ιστορίες για αγρίους θα έχει καταλάβει. Ανοίγω λοιπόν χθες μέσω Internet τον λογαριασμό μου στην Πειραιώς, για να ελέγξω κάτι που ήθελα. Βλέπω όμως κάτι που δεν περίμενα να δω. Αχνοφαίνονται 28 ευρώ μέσα στο λογαριασμό, ενώ ένα αρκετά μεγάλο(για κάποιον που δε δουλεύει, δεν είμαι εκατομμυριούχος) ποσό, δεσμευμένο.. Οικονομίες από τότε που ήμουν δημοτικό. Η δεξιά εσωτερική καρωτίδα άρχισε να πάλλεται επικίνδυνα... Με ιδιάζουσα ψυχραιμία τηλεφωνώ στην Πειραιώς απ'όπου μου λένε όπως ήταν λογικό ότι δεν μπορούν να μου πουν κάτι από το τηλέφωνο και ότι πρέπει να πάω στο υποκατάστημα της τράπεζας κοντά στο σπίτι μου. Η ώρα 13.50 κι εγώ εν μέσω άρχοντος πανικού, διακτινίζομαι και σε 12 λεπτά βρίσκομαι μέσα στην Πειραιώς. Εκθέτω το πρόβλημα σε μια υπάλληλο η ο...

Ή αλλιώς, πως ήταν το ταξίδι μου Ελλάδα - Ιταλία. Σε ένα μπλοκάκι, κατέγραψα χειρωνακτικώς τα δρώμενα του ταξιδιού, λίγο να να περνάει η ώρα και λίγο για να κάνω πιο "ζωντανή" την περιγραφή. Το κακό ήταν ότι δεν είχα μαζί φωτογραφική αλλά κάτι έγινε τελικά. Ας αρχίσουμε λοιπόν. 18/07/08 Bari 17:00 Μετά από περίπου 4 ώρες χαλαρή οδήγηση, με μία στάση και ταχύτητα περί τα 120 km/h βγήκα απ' την autostrada και ακολούθησα τις πινακίδες για το λιμάνι. Στη διαδρομή για Bari, μέχρι ένα σημείο, είχε φουλ νταλίκα αλλά από τη στιγμή που τελείωσαν τα βουνά και οι λόφοι και το τοπίο έγινε φλατ, οι νταλίκες ελαττώθηκαν αισθητά, η κίνηση λιγόστεψε και το μαρκαδορί φωσφοριζέ Suzuki μαζί με το picassa που με "συνόδευαν" με το που μπήκα στον αυτοκινητόδρομο, συνέχισαν την πορεία τους. Μπαίνοντας στο λιμάνι του Bari, έπαθα μια ελαφριά πλάκα, καθότι στο χώρο του λιμανιού έχει ένα δρόμο διπλής λωρίδας σε κάθε κατεύθυνση και στο τέρμα Θεού είναι η αποβάθρα που πάει για Ελλάδα. Κοινώ...

Ελληνική road movie. Ιστορίες παράλληλες αλλά και μπλεγμένες. Ταλαντούχοι, όχι μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά και ολόκληρο το επιτελείο. Μια ταινία που μπορεί να μην έχει άρτια σκηνοθεσία, αλλά που με την αφήγησή της ίσως αγγίξει τον καθένα. Υπόθεση: Δυο γυναίκες, για διαφορετικό λόγο η καθεμιά θέλουν να φύγουν απ' το Διδυμότειχο. Ξεκινούν ένα ταξίδι στην Ελληνική επαρχία, αλλά στο δρόμο θα παρεκκλίνουν όμως, βρίσκοντας μπροστά τους, άλλους, καθημερινούς χαρακτήρες, με όνειρα, φιλοδοξίες, τάσεις φυγής, φόβους και αδιέξοδα. Στο τέλος, ο καθένας, θα φτάσει στη δική του Ιθάκη και οι δυο ηρωίδες μας, θα χωρίσουν για πάντα. Αξιολόγηση: Η ταινία είναι μια απεικόνιση της Ελληνικής κοινωνίας, θα έλεγα μια σκοπιά της, μακριά απ' τα φώτα της πόλης, μακριά απ' το γνωστό άστυ, προσεγγίζοντας αξίες όπως η ανθρωπιά και το όνειρο, που μπορεί να αργήσει να πραγματοποιηθεί, αλλά ορισμένες φορές μπορεί να μείνει για πάντα όνειρο. Άνθρωποι παγιδευμένοι σε καταστάσεις και γεγονότα, στα οποία δεν έ...

Είναι ώρες και φορές που στέκομαι Τραβάω χειρόφρενο στην πλάση, μελαγχολώ Είναι ώρες και φορές που καθρεφτίζομαι ψάχνοντας να 'βρω το είδωλο, θολό Μέρες που τ'όνειρο ξημέρωσε κι εγώ απομένω μόνος, ν'αναπολώ Δίχως φωνή Αδύναμος Είναι ώρες και φορές που σε χρειάζομαι Χωρίς ποτέ να σ'έχω αγγίξει Σαν σε μια φάση R.E.M. που σκάλωσε, Μορφέας που δε λέει να λυγίσει. Είναι ώρες και φορές που κύλησα Σύρμα που σπάει το φρένο ξάφνου Και τ'ονειρο καβάλα στον κατήφορο Φτερά στη πλάτη βγάζει άφνου.

Αφορμή ένας μέντορας. Αιτία η ανάγκη για αυτοπεποίθηση. Το παρακάτω βίντεο περιέχει φωτογραφίες δικές μου αλλά και άγνωστων και διηγείται κάποιες στιγμές της ζωής μου. Το αφιερώνω στους ανθρώπους με τους οποίους έζησα μαζί αυτές τις στιγμές. Κάποιοι λείπουν πλέον. Κάποιοι είναι ακόμα εδώ. Δε μετανιώνω..

Μode: Τσατίλα Διάθεση: γ@μημένη Κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω αυτό το post και νομίζω πως αφορμή στάθηκε κάποια συζήτηση στο plurk. Δεν έχω ουδεμία διάθεση να δικαιολογήσω το τι γράφω, το πως το γράφω, το γιατί το γράφω και όλα τα συναφή. Δεν υποχρέωσα κανέναν να με διαβάσει. Δεν το ζήτησα καν. Όποιος αρέσκεται μένει, όποιος δεν αρέσκεται φεύγει. Το να γράφω εδώ κάποια πράγματα ώστε να ξεθυμαίνω, εδώ, αλλού, γενικά όπου μου καπνίσει, το κάνω ακριβώς για να ξεθυμάνω. Δεν περιμένω ούτε χάιδεμα στο κεφαλάκι, ούτε το αιτούμαι αφήνοντας ανοιχτά τα σχόλια. Ο καθείς έχει τις αντοχές του. Άλλος αντέχει να του πιπιλάνε κάθε μέρα το μυαλό με μαλακίες(βλπ. ορισμένα παντρεμένα ζευγάρια), να του τα πρίζουν κάθε μέρα στη δουλειά(βλπ. ανικανοποίητους εργαζόμενους), να αργούν να του παραδώσουν εμπορεύματα(βλπ. όποιον θες) και δε συμμαζεύεται. Άλλοι δεν τα αντέχουν. Ή δεν αντέχουν άλλα.. Συνηθίζω να λέω ότι ό,τι γίνεται με λεφτά, κάποια στιγμή θα γίνει. Ό,τι δε γίνεται με λεφτά είναι που φέρνει συνήθω...

Σήμερα σηκώθηκα αφού είδα περίεργο όνειρο σε σχέση με το αμάξι. Ωραία λέω, επειδή το έχω στο μυαλό μου να αλλάξω τον ιμάντα, μάλλον πέρασε και στο όνειρο. Πάω στη σχολή για διάβασμα με σκοπό το απόγευμα να πάω στον μηχανικό μου να κλείσω ραντεβού για να αλλάξω τον ιμάντα. Τρώω ωραία ωραία στη σχολή, διαβάζω και κατά τις 5 το απόγευμα μπαίνω στον cipi για να πάω στο συνεργείο. Σημειωτέο ότι ΚΤΕΟ πέρασα την Τρίτη και το πρόβλημα του ιμάντα μου το κοίταξαν και καλά. O Cipi λοιπόν άρχισε να κάνει έναν πιο έντονο θόρυβο στα πρώτα 200 μέτρα. Λέω ok χαλάρωσε όλα καλά. Στα επόμενα 300 μέτρα είχα ήδη μυρίσει καμένο και παρατήρησα καπνό να βγαίνει, ένα ντουχνό για την ακρίβεια.. Μου είχαν πει, καθότι άσχετος όπως είπαμε, ότι αν κοπεί ο ιμάντας τότε ρημάζει η μηχανή μέσα κλπ. Τι να κάνω κι εγώ, μέσα σε ένα δρόμο που μετά βίας περνάνε 2 αυτοκίνητα.. Δεν σταματάω το αμάξι και το πάω με πόνο ψυχής άλλα 50 μέτρα σε ένα δρομάκι. Γαμώ τον αλτρουισμό μου μέσα.. Σβήνω μηχανή και ανοίγω καπό. Ο ιμ...

Ωραία μέρα σήμερα βρε. Στο μάθημα έγιναν ερωτήσεις τύπου το τάδε του τάδε ώ ταδε ταδόπουλε τι μήκος πλάτος ύψος υφή και χρήση έχει, χαίρετε κι αντίο. Βγαίνω έξω, και θυμάμαι να ρωτήσω ένα γνωστό κάθε πότε πρέπει να περνάει ΚΤΕΟ ένα αμάξι. Συνειδητοποιώ ότι κυκλοφορώ παρανόμως από το Φλεβάρη συνεπώς βουρ για έλεγχο. 65 ευρά σ'αυτό(πως διάλο βάζουμε το σήμα του ευρώ στο Ubuntu λέμε!;). Ωραία. Εν τω μεταξύ, εδώ και λίγο καιρό, ακούω ένα περίεργο θόρυβο στο αμάξι. Ένα τρίξιμο, ένα στρίγγλισμα(ουχί φρένων) κλπ, πράγμα που με άγχωνε ελαφρώς. Έχω και το ταξίδι στην Ελλάδα και δεν είμαι να μένω με τα πιστόνια στο καπό ντάλα καλοκαίρι. Το κοιτάμε κι αυτό, το βάζω να το ακούσει το παλουκάρι εκεί πέρα, μάλλον ιμάντας χρονισμού λέει. Πόσο παλουκάρι; 130 ευρά όλο το σύστημα. Ωραία. Έχω να πληρώσω και το πανεπιστήμιο που κακό ψόφο να 'χει λέμε, μου έκαναν μετά από οχτακόσια χρόνια wifi δίκτυο μέσα στα κτίρια και το διαφημίζουν από χθες, μας έσπασαν τα νεύρα. Σήμερα όλοι ήταν με τα laptop στη...