Ανήλικος

Ρε παιδιά, έλεος δηλαδή. Κολάστηκα τέτοια μέρα.. Και όχι απ' το καρό που ήταν μπροστά μου στη περιφορά... Πήγαμε για ούζο μετά τη περιφορά και ήπια. Ήπια 2 ποτηράκια ούζο, πράγμα υπερβολικό για τα δικά μου δεδομένα. Να φανταστείτε, τόσο ζαλισμένος ήμουν, ώστε με άγνωστη παρέα, είπα "ναι" στο να πάμε σε ένα κωλόμπαρο μετά για ποτό και χαβαλέ. Βέβαια στο κωλόμπαρο πήγαμε, αλλά επειδή τέτοια παρακμή, ούτε με ενδοφλέβια δεν αντεχόταν, πήγαμε σε ένα κλαμπάκι τελικά. Στο πρώτο χτύπημα, η "πόρτα" ήταν αστέρι.. Μιλάμε απ' τα λίγα έτσι; Που στον άνεμο κυκλοφορεί αυτό μέσα στη πόλη και δεν το 'χω πάρει πρέφα;;; Δεύτερο χτύπημα, το μπαρ. Μουσάκι 1,95 χαλαρά, τι ήταν αυτό το παιδί;;;; Στο τρίτο χτύπημα και τελειωτικό, ένα σερβιτοράκι, botoxaki, επειδή δεν είχε πολύ κόσμο, να σιέται και να λυγιέται στα R'n'B και τα pop, τόσο σέξι, τόσο αρσενικά, τόσο θελκτικά, τόσο προκλητικά αλλά και τόσο υπέροχα όμορφα, που ήταν η πρώτη φορά που έστω και μετά από ούζα και ο...

Ώρες και φορές, όπως λέει και η καλή μου φίλη Μαρία, είμαι πολύ συναισθηματικός. Δηλαδή, τον περισσότερο καιρό αλλά τέλος πάντων. Συγκεκριμένα, όταν με πλησιάζουν συναισθηματικά, με τον τρόπο τους, άτομα που πριν δεν τα ήξερα καθόλου, με το λόγο τους, τη σκέψη τους, τις διαθέσεις τους, όταν μοιράζονται πράγματα μαζί μου κι εγώ αντίστοιχα μαζί τους, νοιώθω ένα δέσιμο. Ένα φυσιολογικό πιστεύω σφιγχταγκάλιασμα συναισθημάτων και σκέψεων, που με κάνει, εκτός από το να τους θεωρώ φίλους, θα ξέρω ότι είναι πάντα καλά, πάντα ήρεμοι και χαρούμενοι και πάντα ευτυχισμένοι. Είμαι σχετικά εξωστρεφής άνθρωπος. Το σχετικά σημαίνει πως, όταν πρωτογνωρίσω κάποιον, δεν θα του πω και τα σώψυχά μου με τη μία, αλλά γνωρίζοντάς τον και βλέποντας πως πρόκειται για κάποιον αξιόλογο, έμπιστο και με άλλα λόγια, ψυχικώς όμορφο άνθρωπο, γίνομαι αλοιφή. Μπορεί να μάθει τη παραμικρή λεπτομέρεια για μένα. Μπορώ να του σταθώ σε κάθε στιγμή προβληματισμού, απ' τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Γιατί; Γιατί ακριβ...

Τόσο καιρό διάβαζα κι εγώ, twitter από δω, twitter από 'κει, αλλά δεν έδινα σημασία. Είχα μπει και στη σελίδα αλλά δεν.. Μάλλον δεν είχα τη διάθεση να εμπεδώσω τι διάβαζα. Σήμερα λοιπόν κάθησα είδα το βιντεάκι, που περιγράφει τι είναι το twitter και επιτέλους βρήκα αυτό που τόσο καιρό ήθελα σαν υπηρεσία στο νετ. Το twitter δημιουργεί αυτόματα μια σελίδα με το τι κάνω κάθε στιγμή, όταν φυσικά το ενημερώνω. Δηλαδή, ξύνομαι με το αριστερό χέρι, sms στο twitter, και το μάθατε. Έφαγα τον αγλέορα το Πάσχα; Άμεση κοινοποίηση για να με βρίσετε μιας και κάνω δίαιτα να χάσω το ελαφρύ σωσίβιον :Ρ Έχω βάλει και στα δεξιά σας τις ειδοποιήσεις ώστε να μη χρειάζεται να μπαίνεται πάντα εδώ . Τα φιλιά μου σε όλους.

Όπως πάντα, έτσι και σ'αυτό το ποστ θα γράψω όπως σκέφτομαι, ακολουθώντας τη ροή των συναισθημάτων. Εν γνώσει μου, μιας και ο Χ. και πιθανώς ο Μ. θα διαβάσουν κάποια στιγμή αυτό το ποστ. Εδώ και αρκετό καιρό μιλούσα με 2 παιδιά στο msn. Φιλικά και σε πολύ πολύ πολύ εγκάρδιο επίπεδο. Τους είχα προτείνει μεταξύ αστείου και σοβαρού να έρθουν στο αεροδρόμιο για έναν καφέ όταν θα έφτανα για Πάσχα. Να πω τη μαύρη αλήθεια, δε περίμενα να έρθουν.. Όχι γιατί δεν εννοούσα τη πρόσκληση. Τις προσκλήσεις μου τις εννοώ πάντα. Απλώς γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ έναν καλό λόγο ώστε να κουβαληθούν τόσο δρόμο για έναν καφέ.. Με το που ανοίγουν οι πόρτες των αφίξεων, βλέπω τον Χ. με ένα ντοσιέ στο χέρι και γραμμένο σε λευκό χαρτί με πολύχρωμα γράμματα, το όνομά μου :) He had me at hello, που έλεγε και ο Jerry Maguire... Χαλαρά.. Με συγκίνησε κάτι τόσο απλό αλλά τόσο γλυκό και όμορφο αφού είχαμε πει για το πώς θα με αγνωρίσουν και όλα τα συναφή. Λες και δεν με είχαν δει έστω κι απ' το νετ. Δε ξέ...

Το αεροπλάνο στην Αφρική έπεσε, συνεπώς έπρεπε να καταλάβετε ότι μέσα στις επόμενες μέρες, πετάω εγώ. Κακό πράγμα βέβαια, αλλά είναι πλέον παρατηρηθέν φαινόμενο λίγο πριν την πτήση μου, να πέφτει ένα αεροπλάνο κάπου στον κόσμο. Η βαλίτσα είναι μάλλον έτοιμη. Ζακετούλες και πουλοβεράκια για τη δροσούλα, πουκαμισάκια και κοντομάνικα για τη ζέστη. Αυτή τη περίοδο δεν ξέρεις τι να πάρεις μαζί σου.. Αύριο προς το μεσημεράκι, θα πατάω τα τιμημένα χώματα του Ελ. Βενιζέλος. Θα συναντήσω εκεί 2 χρυσά παιδιά μαλαματένια. Θα πιούμε τον καφέ μας και θα κουτσομπολέψουμε δεόντως. Συνεπώς αν δείτε 3 μπακούρια να κυκλοφορούν και να χαχανίζουν, εμείς είμαστε, πείτε μας και "γεια" :) Ελπίζω να μη ξεχάσω τίποτα πάλι. Το μισώ όταν ξεχνάω πράγματα πίσω. Έστω και ένα ζευγάρι ακουστικά. Είμαι γενικά πολύ control freak με τη βαλίτσα μου, αν και έχω καταφέρει να μη κάνω λίστα με τα πράγματα τα τελευταία χρόνια. Παλιότερα είχα κανονικότατα xml αρχειάκι που έγραφα τι πήρα τι άφησα και δε συμμαζεύεται. ...

1) Όνομα: Μήτσος, Μίμης, Δημήτρης, Ανήλικος. 2) Γενέθλια: 17 Αυγούστου κι ούτε στιγμή νωρίτερα! 3) Ζώδιο: Λιοντάρι και κατουράω άμα λάχει και τη περιοχή μου. 4) Χρώμα μαλλιών: Καστανό σαντρέ, ενίοτε ξανθοκάστανο με τον πολύ τον ήλιο. 5) Χρώμα ματιών: Μπλεπρασινογκρί. Χαμελεοντί. Αλλάζουν ανάλογα με το φως. 6) Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Νιε. 7) Είδος μουσικής που ακούω: Δεν ακούω Μέταλ. 8) Αγαπημένος χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων: Φρου-φρου. 9) Ποιός φίλος σου μένει πιο μακριά; Nuno, προς το παρόν στη Λυόν. 10) Πρώτο πράγμα που σκέφτομαι μόλις ξυπνήσω: Θέλω κι άλλο... 11) Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Το κομποσκοίνι στο δεξί μου χέρι. 12) Τι έχεις στον τοίχο σου; Αφίσες, φωτογραφίες που έχω τραβήξει, φωτογραφίες φίλων. 13) Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου; Κουτιά από ό,τι ηλεκτρονικό έχω αγοράσει εδώ και χρόνια. 14) Αν ήσουν μόνος στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει; Θα πήγαινα να μαζέψω τα κομμάτια. 15) Αγαπημένος αριθμός: 4, 8, 15, 16, 23, 42 16) Αγαπημένο...

Δε συνηθίζω να αναδημοσιεύω παλαιότερα, δικά μου, άρθρα... Απόψε όμως, ανακάλυψα κάτι τραγικό μαζί και συγκλονιστικό για μένα. Ανακάλυψα πως βρέθηκα τραγικά κοντά σε μια ιστορία που δε θα έπρεπε να υπάρχει. Σε μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν, πάλι, 28χρονο.. Μόνο που αυτή τη φορά, ακριβώς επειδή βρέθηκα τόσο κόντα, ακριβώς επειδή η ιδιότητα του συγκεκριμένου είναι άκρως απαγορευτική για τα δικά μου "πιστεύω", δεν θα συνεχίσω να μιλάω μαζί του.. Όχι γιατί μου απέκρυψε την ιδιότητά του. Απλώς γιατί μου είπε 2 φορές ψέμματα όταν τον ρώτησα για το συγκεκριμένο θέμα.. Μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο του ήταν, μπορώ να το συμμεριστώ, μπορώ να το αναγνωρίσω. Δεν τον οικτίρω.. Τον λυπάμαι όμως.. Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στο θέμα. Ήδη είπα πολλά. Ξαναδιαβάστε το και σκεφθείτε τους ανθρώπους που είναι τόσο μπερδεμένοι στη ζωή τους, αλλά κι εγκλωβισμένοι μέσα στα "πιστεύω" τους και τα "πρέπει" άλλων.. ή ακόμα χειρότερα, των ίδιων..

Καιρό φλέρταρα με τη συγκεκριμένη ταινία στο dvdάδικο. Σήμερα εντελώς κατά τύχη, για να ολοκληρώσω μια προσφορά που ήθελε 3 ταινίες για μια βδομάδα, την πήρα τελευταία στιγμή. Ευτυχώς για μένα. Η ταινία θα μπορούσε να έχει 3 πρωταγωνιστές. Είναι ιστορία τριών ανθρώπων. Υπόθεση: Ο Γκογκόλ, γεννημένος στην Αμερική από Ινδούς γονείς, ζει μια ζωή εντελώς εναρμονισμένη στα Αμερικάνικα πρότυπα, αποφεύγοντας κατά το δυνατόν, τις Ινδικές παραδόσεις των γονιών του. Ο πατέρας του, μετά από ένα ατύχημα που είχε όταν ήταν φοιτητής, παντρεύεται με προξενιό φυσικά την Άσιμα και μαζί μεταναστεύουν στην Αμερική. Η Άσιμα, μετά από μια ευτυχισμένη πορεία, οδηγείται από τη ζωή πίσω στην Ινδία. Το όνομα του Γκογκόλ, σημαδιακό και σημαντικό στην υπόθεση. Δένει πατέρα με γιο. Σχόλια: Η ταινία έχει μια απίστευτα ομαλή ροή. Παράλληλα είναι τόσο διαφορετική από άλλες γραμμικές ταινίες. Η φωτογραφία, μαζί με τη σκηνοθεσία και τις στιγμιαίες λάμψεις του μοντάζ, οδηγούν τον θεατή μέσα από 3 ολόκληρες γενιές ...

Το γεγονός ότι, Παρασκευή βράδυ, κάθομαι μέσα στο σπίτι, βλέπω για δεύτερη φορά την Λευκή - και πιθανώς και τις άλλες αν βαρεθώ πολύ, αλλά είπα να ξεκινήσω απ' τα ελαφριά - ταινία του Kieslowski και δε βγαίνω έξω σημαίνει ότι: Οι "φίλοι" μου εδώ είναι ξενέρωτοι, μούχλες και μονόχνωτοι. Η μοναξιά μου χτυπάει κόκκινο(βλπ. ταινία). Χτυπάω ενέσεις χωρίς καινούργια ταινία από το νετ. Εξάντλησα τα προφίλ του gaydar και άλλων για απόψε, στην αιώνια αναζήτηση γκόμενου. Περιμένω να ξημερώσει Πέμπτη να πάρω το αεροπλάνο και να φύγω. Ξεθάβω ό,τι ταινία έχω για να μη λαλήσω, αφού η τηλεόραση δεν αντέχεται. Oh dear sweet and mercyfull Jesus, help me!

Δε συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές για ταινίες. Προτιμώ απλώς να μην αναφερθώ στη ταινία και τελειώνει εκεί το θέμα. Τις τελευταίες μέρες όμως είδα δύο ταινίες εκ των οποίων ουδεμία μου άρεσε, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία. Το No Country for Old Men και το El Greco. Προτίμησα λοιπόν να γράψω για τη δεύτερη. Υπόθεση: Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, μεγάλος ζωγράφος του 16ου αιώνα, ξεκίνησε από τη πατρίδα του στη Κρήτη, μαζί με έναν φίλο του, το Νικολό, στον οποίο ανέθεσε ο πατέρας του την προσοχή και τη φροντίδα του Δομήνικου και έφτασε στο πρώτο σταθμό του, τη Βενετία. Στη Βενετία, μαθήτευσε στον Τισιάνο, έναν 80ρη και πασίγνωστο ζωγράφο και κάποια στιγμή βρέθηκε στην Ισπανία όπου και διέπρεψε με το έργο του αλλά και κατακρίθηκε από την Ιερά εξέταση. Σχόλια: Από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στην Wikipedia σχετικά με τον El Greco, οφείλω να πω πως η ταινία παραλείπει αρκετά μεγάλα κομμάτια της ζωής του. Μπορώ να το δεχτώ σαν συντόμευση λόγω χρόνου προβολής. Αλλά τα άλματα είναι τό...

Μετά από πρόσκληση του Hfaisteiwna και μόνο και μόνο από ευγένεια, μιας και δε συνεχίζω ποτέ τέτοια παιχνίδια σας παρουσιάζω μια Limited edition από τα αγαπημένα μου και χιλιοπερπατημένα εν Ιταλία παπούτσια! Το παιχνίδι άρχισε η Fava και έχει ήδη ολοκληρωθεί :) Φιλιά!

Σαν τη μέλισσα που φλερτάρει με το τριαντάφυλλο. Έτσι ένοιωθα. Εγώ το τριαντάφυλλο κι εσύ η μέλισσα. Εκεί, σ'εκείνο το πάρκο. Ανάμεσα στον κόσμο. Στη δική μας μοναξιά. Στον δικό μας κόσμο. Κι ο ήλιος έφευγε.. Η πλάτη μου στο δέντρο κι εσύ, κατακτητής μπροστά μου. Όλο μου το οπτικό πεδίο, εσύ. Ένοιωθα σκληρό το φλοιό του δέντρου πίσω, απ' τη δύναμη των χειλιών σου. Είπες.. [...] Δεν ήξερες τι έλεγες. Ο ήλιος έφευγε.. Κι εσύ, ήθελες να προλάβεις να με φωτογραφίσεις.. Κι εγώ, κοίταζα τον ήλιο. Και αφενόμουν.. Γελούσες. Ερωτευόμουν. Ανάμεσα στο πλήθος, είδα το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του κόσμου, στον καθρέφτη των ματιών σου. Τα μάτια σου σπίθες. Χωρίς να αποτελώ αιτία. Περπατούσαμε. Το χέρι σου, άγγιζε κρυφά το δικό μου. Κρυφά. Περήφανα. Δυο σκίουροι που ερωτοτροπούν Στιγμές πρώτες. Στιγμές ανεξίτηλες. Μου δώρισες πολλές στιγμές. Μου αγόρασες κάτι να σε θυμάμαι. Τα φιλιά σου, η αγγαλιά σου, λιμάνι και απάγκιο. Απάγκιο ψεύτικο. Μπάζα που θα έπερνε μαζί της η θάλασσα με τη πρώτη τρικ...

Ο γερμανικός κινηματογράφος πάντα με ενθουσίαζε με την πληρότητα των χαρακτήρων και την αριστοτεχνική ψυχογραφηματική ανάπτυξή τους. Υπόθεση: Ο Καρλ, νεότατος αλλά και πολύ πετυχημένος στη δουλειά του, έχει εμφανή σημάδια κατάθλιψης. Τον διακρίνει η απομόνωση και η αδυναμία να χαρεί κάθε του επιτυχία. Μετά από ένα βραβείο που κερδίζει για κάποιο project στη δουλειά του, ο προιστάμενός του, του αναθέτει να εργαστεί σε μια εταιρία ενοικίασης αυτοκινήτων, με τον κατώτατο μισθό, σαν μια πρόκληση. Εκεί ο Καρλ γνωρίζει την φιλία, αλλά και τον έρωτα. Μέσα από μια διαδικασία αφύπνησης εφηβικών συναισθημάτων και αντιδράσεων, "διδάσκεται" κάτι που είχε ξεχάσει από καιρό. Ίσως και να μην το είχε μάθει ποτέ. Την ανθρώπινη επαφή σε όλες της τις εκφάνσεις. Σχόλια: Η σκηνοθεσία καθώς και η ροή της ταινίας, αποτελούν ένα απλό, αλλά ταυτόχρονα και εμπνευσμένο μέσα στην απλότητά του, βλέμμα, στην εξέλιξη της ιστορίας και την απεικόνιση των χαρακτήρων. Η μουσική, η απίστευτη κιθάρα των...